วันนี้นักแสดงได้ปล่อยของกันถ้วนหน้า แต่เราจะอินหนักไปทางคนที่ต้องอยู่ต่อไปมากกว่า

น้ำตาก๊อกแรกขอถวายแด่เจ้ามิ่งหล้า : ในขณะที่ทุกคนโฟกัสที่ฉากสำคัญของแต้ว แต่ใจเราดิ่งไปกับความรู้สึกผิดที่เต็มล้นอยู่ในหัวใจของมิ่งหล้า ความพยายามที่จะลากตัวเองไปให้ถึงประตูหรือแม้กระทั่งตอนที่บอกเจ้าน้อยให้รีบไปหยุดแม้นเมือง มิวถ่ายทอดความเจ็บปวดตรงนี้ออกมาได้เป็นอย่างดี (เราสัมผัสถึงมันได้มากกว่าตอนที่ถูกซูซูทะลวงซะอีก) แล้วตอนที่เลี้ยงเจ้าแก้ว คนอื่นเศร้ามั้ยไม่รู้ แต่เราเศร้า

น้ำตาก๊อกสองขอมอบแด่เจ้าน้อย : ทั้งตอนแม้นเมืองตายและตอนที่คุยกับลูกที่ดงชมพูป่า สัมผัสได้ถึงความคิดถึงที่มีต่อแม้นเมืองสุดหัวใจ คงจะทรมานมากถ้าต้องคิดใครคนนึงทุกวันเป็นเวลาเนิ่นนานขนาดนี้ ... แต่ขอตินิดนึง น่าจะมีฉากอาลัยอาวรณ์ของเจ้าน้อยมากกว่านี้หน่อย คือกอดศพเมียร้องไห้แล้วตัดมาอีกทีลูกก็โตแล้ว มันโดดไปนิด อยากให้มีฉากระหว่างทางที่ทอดอารมณ์กอดลูกแล้วน้ำตาไหลคิดถึงเมียอะไรแบบเนี้ย

น้ำตาก๊อกสาม... เจ้าอุปราชหน่อเมือง : คนนี้เซอร์ไพรส์เรามาก หน่อเมืองไม่ได้อยู่ลิสคนเรียกน้ำตาของเราเลยนะ แต่ฉากอ่านจดหมายน้องแล้วช๊อคเนี่ย หืมมมมมม! เจ็บปวดตามอย่างไม่รู้ตัว นิวเล่นดีมากกกกกกกกก ถ่ายทอดออกมาได้ทุกความรู้สึกของพี่ที่ฆ่าน้องตัวเอง ไม่รู้จะบอกเล่ายังไง แต่เราไม่ตะขิดตะขวงใจกับการแสดงของนิวเลย เชื่อจริงๆกับสิ่งที่เค้าต้องการจะสื่อ


สำหรับแม้นเมืองก็แปลกใจทำไมเราไม่ได้รู้สึกอะไรกับการเตรียมตัวจากไปของนาง หรือเราจะอินกับฝั่งคนที่อยู่มากกว่า คนนึงอยู่อย่างรู้สึกผิดไปชั่วชีวิต ส่วนอีกคนอยู่อย่างที่ต้องคิดใครคนนึงสุดหัวใจตลอดไป  ไหนจะหน่อเมืองที่ให้อภัยตัวเองไม่ได้ เจ้านางข่ายคำที่เสียสติถามหาแต่ลูก หรือเจ้าแสนอินทะที่สุดท้ายแล้วก็ไ/ม่เหลืออะไรเลยแม้แต่ลูกเมีย