คือเราอยู่ชั้นม.4 เราอยู่ห้องกิ๊ฟค่ะ ตอนที่สอบเข้าห้องนี้เราไม่คิดไรหลอกคิดแค่ว่าเออมีโอกาสก็ลองสอบดู (ไม่รู้เลยว่าห้องนี้ต้องเรียนหนักต้องเรียน 9คาบ ต้องเสียเงินกับค่าเรียนพิเศษที่ครูบังคับให้เรียน)แม่เราก็เตือนว่าจะเข้าหลอ ไหวหลอ คือแม่ไม่อยากให้เข้าตั้งแต่แรกแล้วแต่เราดันทุรังอยากเข้าเอง คือเราไม่ใช่คนหัวดีคิดเลขไวเหมือนคนเก่งคนอื่นเขา เราไม่ชอบวิทย์ กับคณิต แต่พอถูๆไปได้ เราไม่คิดว่าห้องนี้จะเรียนหนักขนาดนี้ เราเหนื่อย ท้อ เครียด ทั้งเรื่องเพื่อน เพื่อนเห็นแก่ตัวมาก หวงคะแนน ต่อหน้าคุณครูก็ทำดีมีน้ำใจ แต่ใจจริงมันไม่ช่วยไรกันเลย ขนาดคนกลุ่มนั้น แล้วเพื่อนมันได้คะแนนเยอะกว่าก็มีคนนึงด่าแบบพึงพำๆ เราเห็นเพราะเราเรียนอยู่ข้างหลังมัน มันด่าว่า "ได้คะแนนแค่นี้ทำมาเป็นดีใจ"มันพูดแบบเนิบๆนิ่งๆ เหมือนแบบอิจฉาคนที่ได้เยอะกว่า เพื่อนในห้องไม่มีช่วยกันติวไรเลย คอยแต่จะเอาชนะกัน คอยแต่จะจิกคนที่ได้ดีกว่า เราเองก็มีดี อาจจะเป็นเรื่องรำ เรื่องวาดภาพ เราก็โดนจิกแล้ว โดนพูดใส่ ไม่มีเเสดงความยินดีที่เพื่อนได้คะแนนสูง ไม่มีเลยค่ะ เราเครียดเรากดดัน จากที่เราอยู่ รร เดิม เป็นคนเฮฮา เรามาอยู่นี้เรากลายเป็นคนที่เครียด เก็บกด โลกส่วนตัวสูงเพราะ สังคมเพื่อนมันแย่ ทั้งเวลาเราได้คะแนนน้องตอนสอบ เพื่อนก็จะมองดูถูก เรา เราขอพ่อกับแม่ย้าย ท่านก็โอเค เราเลยไปลองคุยกับ อาจารแม่ แต่อาจารแม่ไม่ให้ย้าย เราไม่รู้จะทำยังไง เราจะย้าย รร เลยดีไหม เพราะเราขอย้ายห้องแต่จารแม่ไม่ให้ย้าย เพราะเหตุผลเรามีโอกาสที่ดีกว่าห้องอื่น โอกาสที่หนูคว้าไว้แล้วมันกลับมาทำร้ายหนูหลอคะ เราเสียใจจริงๆ ห้องที่ดีที่สุดในสายชั้น มันก็ดีแค่เปลือก TT ไม่หน้ามาเข้าห้องนี้เลย เพื่อนที่ว่าสนิทๆกับเรามันก็สนิทจอมปลอมคอยใส่ร้ายเราลับหลัง ตอนนี้เพื่อนในห้องนี้ไม่มีใครจริงใจกับเราจริงสักคนค่ะ คือในห้องนี้ไม่มีใครจริงใจต่อกันเลย เขาอยู่กันได้ไงอยู่แบบอิจฉากัน อยู่แบบมองหาแต่ผลประโยชน์ แย่มากค่ะ