เนืองจากดิฉันเป็นชาวพุทธ ที่เติบโตมาจากต่างจังหวัด ที่ตื่นเช้ามาต้องหิ้วปิ่นโต ไปวัดกับคุณย่าบ่อยๆ แต่ก่อนก็ทำบุญ แต่ไม่ได้เข้าถึงอะไร แต่เมื่อมีทุกข์ จึงได้เริ่มศึกษาธรรมมากขึ้น โดยการไหว้พระสวดมนต์ ทำสมาธิ และฟังธรรมอยู่เป็นประจำ  แต่เราอยู่กับครอบครัวที่ทุกคนในบ้านนับถือศาสนาพุทธ แต่ไม่ลึกซึ้ง จะได้ยินฟังตำหนิ ปรามาส บ้าง แรกๆ ก็จะว่าเรางมงาย  และคิดว่าเราจะเป็นบ้า แต่เราทำมาตลอดเขาก็เลยเลิกว่า  

ประเด็น ลูกสาวสี่ขวบปิดเทอม ดิฉันก็เลยคิดอยากพาลูกไปวัดเสถียร เพื่อทำกิจกรรม เพ้นผ้า ปั้นดิน หรือวาดรูป และฟังธรรม  แต่ขออนุญาติ ทีบ้านแต่ทุกคนไม่อนุญาติให้ไป บอกว่างมงาย ล้างสมอง เรียกเก็บเงิน บราๆๆๆๆ และหันมาว่าเรา ว่าเราเป็นคนหัวอ่อน  ประนีประนอมไม่ทันคน (เพราะเราอยู่ที่นี้ เราเลือกที่จะไม่พูด นิ่งเฉยหลีกเลี่ยงการทะเลาะมากกว่า) เราสอนลูกไหว้พระสวดมนต์ ก็บ่นว่าอย่าให้มันเยอะเกิน(อืม) อยากพาลูกไปวัด ทำบุญ ก็บอกให้ตักบาตรหน้าบ้าน(วันเสาร์)ก็พอ

ขอปรึกษาคะ เราควรจะทำอย่างไรดีคะ เราควรจะดึงดัน แต่จะมีผลกลับมาคือการทะเลาะกัน  หรือเราทำตาม แบบนี้ไปเรือยๆ  หรือจะหาคำพูดหรืออะไรมาโน้มน้าวจิตใจได้บ้างคะ