มาสายเดียวกับพี่จอยรินลนีที่เริ่มจากบทนางเอกเรื่อยๆมาเรียงๆตลอด พอร้ายแล้วพุ่ง

การพลิกบทครั้งนี้น้ำฝนเจิดมาก พระนางปัทมสุดาไว้ลายจนหยดสุดท้ายจริงๆ ตอนที่คุยกับบรรพบุรุษ ทั้งเจ็บ ทั้งอัปยศ ทั้งสิ้นหวังเสียใจ  แต่ยังไว้ซึ่งความทะนงตนในแบบฉบับของพระนางที่ยึดมั่นกับความยิ่งใหญ่ของเมืองมัณฑ์แล้วจะกลับมาคืนทุกอย่างที่เป็นของนางคืน  เห็นนางร้องแล้วก็อินไปกับพระนางคนมันเคยยิ่งใหญ่แต่ต้องสูญเสียหมดมันแค้นมากๆ
มงต้องลงแล้วล่ะน้ำฝน มงต้องลง โอ๊ย นางเก็บหมดละเอียดยิบมาก
หม่องหม่องเอ็มด้วยฉากนี้เล่นเอาน้ำตาซึมตามเลย