"เพราะรู้สึกว่ามันเยอะมากรัฐบาลดูแลยังไงให้ทั่วถึง"

รัฐบาลเคยดูแลทั่วถึงด้วยเหรอ

เอาแค่เจ็บป่วยธรรมดา ชาวบ้านคนนึงปวดท้องเป็นโรคกระเพาะ (เขาเขียนว่า dyspepsia เลย) ปกติก็จนจนหาไม่พออยู่แล้ว ต้องเอาเงินที่มี ขายของทำทุนที่มีเพื่อจะได้มีเงินไปรักษา
ในขณะที่ของไทย รักษาในโรงพยาบาลรัฐบาลฟรี แม้จะต้องรอคิวบ้าง คนก็ยังไม่พอใจ

คนคลอดตามบ้าน ตามสลัมในเมือง ยังมีเป็นปกติ เพราะไม่มีเงินไปคลอดที่โรงพยาบาล
ในไทยนี่แทบไม่มีแล้ว เพราะคลดที่โรงพยาบาลตามสิทธิก็ฟรี
(ใช้คำว่าแทบไม่มี เพราะมันยังมีอยู่บ้าง ที่เคยเจอคือ ชาวเขาอยู่ไกลๆ บนเขาห่างจากโรงพยาบาล แต่ไม่ใช่เพราะไม่มีเงิน
แม้แต่สมัยก่อน ตอนยังไม่มีบัตรทอง ถ้าใครไม่มีค่ารักษาจริง ก็ไปคุบกับสังคมสงเคราห์ของโรงพยาบาลได้ ไม่ได้ใจไม้ไส้ระกำแบบนั้น)
สภาพโรงบาลรัฐแออัด ห้องคลอดโรงบาลของไทย ขนาดโรงบาลศูนย์ในจังหวัดที่ไม่มีโรงบาลเอกชนมาช่วยผ่อนคนไข้เลยนะ 30 เตียง เต็มบ้างไม่เต็มบ้าง แต่ไม่เกินนี้
ของฟิลิปปินส์ เหมือนโรงงานผลิตเด็กเลย ในวอร์ดนึง 50-70 เตียง ถ้าคนล้น เอาเตียงมาต่อกัน แบบ 2 เตียงนอน 3 คน/ 3เตียง นอน 4 คน ไรงี้
บริการสาธารณะ พวกโรงเรียน โรงพยาบาล ไม่สามารถเพิ่มได้ทันกับจำนวนประชากร

เนื้อหาบางส่วนจากที่ผมตอบในกระทู้เก่าๆ นะครับ
ประชากรฟิลิปปินส์ประมาณ 104 ล้านคน เยอะกว่าไทย 1.6 เท่า
แต่พื้นที่น้อยกว่าไทย 1.7 เท่า
น้อยกว่ายังไม่พอ พื้นที่ยังเป็นเกาะแก่ง ที่ราบที่เหมาะแก่การเพาะปลูกหรืออยู่อาศัย ยิ่งน้อยกว่าเราไปใหญ่ เป็นประเทศเกษตรกรรม แต่กลับต้องนำเข้าข้าว เพราะไม่พอบริโภคภายในประเทศ
คนก็ยิ่งอยู่กันแออัดมากขึ้น ต่อให้อยู่ต่างจังหวัด แต่ว่า แต่ละคนลูกปาไป 5 คนขึ้น เกือบทุกครอบครัว เพราะเพิ่งจะมีนโยบายคุมกำเนิดได้แค่ 2-3 ปี
สมมติมีนาสัก 10 ไร่ ลูก 5 คน แบ่งกันได้คนละ 2 ไร่ ชลประทานก็ไม่ดี แถมภัยพิบัติมาตลอดๆ แล้วหนักกว่าไทยมาก มันจะไปพอกินอะไร
คนก็ยิ่งหนีเข้าเมืองกันมากขึ้น พอเข้าเมืองมาก็อยู่กันอย่างแออัด จนมีสลัมนับไม่ถ้วน จนมีบางคนบอกว่า มนิลา คือเมืองหลวงแห่งสลัมของโลก
หลายๆครอบครัว อยู่ในห้องที่ขนาดพอๆ กับอพาร์ตเม้นท์ แต่สภาพแย่กว่านั้นมากๆ
แถมอยู่กันไม่ต่ำกว่า 7-8 คน พ่อแม่ 2 คน ลูกอีก 5
เคยเจอบางครอบครัว ลูกสาวไปได้ลูกเขย มีหลานอีก 1 พามาอยู่ด้วย พระเจ้าช่วย อยู่กันเป็นสิบกว่าคน
แล้วคนหารายได้เข้าบ้านมีแค่ 1-2 คน
อย่าหาว่าลามกเลยนะครับ เวลาพ่อแม่ หรือผู้ใหญ่มีอะไรกัน เด็กมันต้องเห็นแน่นอน
มันก็เหมือนส่งเสริมการมีเพศสัมพันธ์กันตั้งแต่เด็กอย่างกลายๆไปเลย มันก็ยิ่งมีลูกมีผัวกันตั้งแต่เด็ก
ห้องน้ำก็ไม่มี ประปาไม่ถึง ต้องซื้อน้ำมา แล้วมาอาบข้างๆบ้าน
ที่เคยดูคือ บางบ้านจะขี้ใส่ถุง หรือขี้ใส่กระดาษ แล้วโยนไปข้างๆบ้าน หรือ โยนลงแม่น้ำลำคลองไป

พอไม่มีที่อยู่มากๆเข้า ก็ไปอยู่กันตามสุสาน เด็กบางคนวิ่งเล่นอยู่บนหลุมศพ สุสาน หรือข้างๆกองกระดูก เพราะคริสต์เขาฝังศพ ไม่ได้เผาแบบพุทธ
สุสานบางแห่งประชากร 7000 คน
คือ พื้นที่สุสาน ผมว่าเต็มที่ มันก็ราวๆโรงเรียนมัธยมแห่งหนึ่ง (แต่คิดว่าไม่น่าถึง) แต่โรงเรียนในไทยใหญ่ๆ นักเรียน 2500-4000 คิดเอาเองว่า 7000 จะเยอะแค่ไหน
(บ้านญาติที่ต่างจังหวัด ตำบลขนาดกลางประชากรยัง 3500-4000 เอง)

บางคนก็ไปทำเพิ่งอยุ่ข้างถนน ยึดฟุตบาทเป็นบ้าน เห็นได้ทั้วไปในมนิลา คนจรจัดเยอะจนคาดไม่ถึง

รัฐบาลมีโครงการปรับปรุงภูมิทัศน์ริมแม่น้ำ ทำคอนกรีตสอฝั่ง นัยว่าจะให้เป็นที่เดินเล่น ออกกำลังกายริมฝั่งแม่น้ำ
หวานหมูชาวสลัมเลย เพราะสลัมที่เคยอยู่ บางที่ปลูกบนดิน ไม่ทนทาน อันนี้รัฐบาลทำพื้นคอนกรตไว้รอแล้ว พวกนี้ก็มายึดทางปูนริมน้ำสร้างสลัมไปอีก

มีอยู่ครอบครัวนึง
สามีมี 2 ครอบครัว (ภรรยา 2 คน)
ภรรยาคนที่รายการนี้ไปถ่ายทำ ถ้าจำไม่ผิดมีลูก 7 คน
ทางรายการถามว่า อยากมีลูกไหม แกตอบว่าอยากมีอีก อยากได้ลูกชายอีกคน

สังคมไทย มีลูก 1-3 คนต่อครอบครัว
ลำพังแค่จะเลี้ยงลูกให้ได้ดี ส่งเรียนจนจบปริญญาตรีในมหาลัยดีๆ ได้งานทำดีๆ ลืมตาอ้าปากได้ ยังต้องวางแผนให้ดีๆเลย
แต่นี่ลูก 7 คน กับสภาพสังคมที่ปากกัดตีนถีบและลำบากกว่าไทยมากๆ และยังรายได้ต่ำกว่าไทยอีก (ถึงได้ดิ้นรนมาทำงานที่ไทยเยอะมาก คือทำงานที่ไทย อาจจะได้รายได้น้อยกว่าที่ไปทำสิงคโปร์ ฮ่องกง แต่ทำที่ไทยมีเกียรติกว่า มาเป็นครู มาเป็นพี่เลี้ยงที่ช่วยสอนภาษาอังกฤษเด็ก คือมีภาษีกว่าแม่บ้านธรรมดา ค่าใช้จ่ายต่ำกว่า)
การที่ครอบครัวจนๆ ครอบครัวหนึ่งในสมัยนี้จะเลี้ยงลุก 7-8 คนให้ได้ดีสักคนในสังคมชาวบ้านอย่างฟิลิปปินส์ ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย

อย่างไทย มีลูกสองคน ทำไร่ทำนา ยังพอส่งลูกเรียนจบปริญญาตรีได้ อาจจะต้องกู้ กรอ. กยศ. บ้างก็ว่ากันไป (แต่ฟิลิปปินส์ไม่มีนะครับ)
ลูกเรียนจบยังสามารถยกระดับฐานะครอบครัวขึ้นมาได้ เรียนจบสามารถสอบเข้าราชการได้ (ฟิลิปปินส์ระบบเส้นสายหนักกว่าไทยแบบสุดๆ)

ใครสนใจลองไปดูวิดิโอนี้ดูนะครับ
จัดทำโดยสำนักข่าวอัลจาซีร่า



มีหลายตอนมาก
ผมว่าในไทยแย่ยังไงก็ยังไม่ขนาดนี้

คนจนฟิลิปปินส์บางคน ขนาดมีลูก 4-5 คนแล้ว อาศัยอยู่ในเมืองหลวงมนิลา เกิดมาในชีวิต ไม่เคยไปเดินห้างสรรพสินค้าเลยก็มี ขนาดแค่ราวๆ โลตัส บิ๊กซี ยังไม่เคยเข้าไปแล้ว
(ในไทย มีเงิน 10 บาท อยากไปเดินตากแอร์ ก็ไปได้แล้ว ค่ารถเมล์ไม่กี่บาท หรือรถเมล์ฟรียังไงก็พอ หิวข้าวอะไรก็กลับมากินที่บ้านเอา)
คิดไม่ถึงเหมือนกันว่าประเทศที่เคยเจริญกว่าเรามากๆ จะมีคนที่ขาดโอกาสในชีวิตมากในแบบที่มันสุดๆของสุดๆ เลย แค่โอกาสในการหาความสุขเล็กๆ ให้ตัวเองยังไม่ได้เลย