มาลารินไม่เคยฝันนานแล้ว หลับสนิททุกคืน  แต่...เมื่อคืนฝันไป สงสัยคิดถึงลุงตู่มากไปหน่อยค่ะ

ฝันว่า....นอนหลับสบายๆมีเสียงเรียกคล้ายมีคนมาสะกดจิตว่า..."จงตื่นมาแล้วเดินออกมาหน้าบ้านมีคนรออยู่"

มาลารินลุกขึ้นจากเตียงนอน..เดินออกจากห้องนอน ดินตามเสียงเรียกนั้นมา เดินลงบันไดมาห้องโถงข้างล่าง แล้วเดินออกไปที่ประตู  ประตูเปิดออกโดยไม่ต้องใช้กุญแจ  เดินผ่านสวนหน้าบ้าน มายังประตูบ้าน ต้นไม้ ดอกไม้ส่งสายตามองมาลารินกันอย่างแปลกใจ  

ทันใดประตูเลื่อนหน้าบ้านก็เลื่อนออกไปช้าๆ  มีเสียงกระซิบเบาๆว่า  "รออยู่นะมาลาริน"  มาลารินเดินตามเสียงกระซิบออกไป  พบรถโตโยต้า แครมรีจอดรออยู่  รู้สึกเหมือนมีมือคนมาจูงมาลารินขึ้นรถที่เปิดประตูรอไว้ที่เบาะหลัง พูดเบาๆว่า...จะพาหนีนะอย่าตกใจ

มาลารินเหมือนถูกมนตร์สะกด นั่งนิ่งไม่ขัดขืนแต่อย่างใด รถแล่นออกไปจากบ้านอย่างรวดเร็ว นานแค่ไหนไม่รู้แต่มาลารินเริ่มรู้สึกตัวเมื่อลืมตาพบแสงสว่าง มองไปรอบตัว

มาลารินมองเห็นหญิงสาวและชายผู้หนึ่งนั่งมองมาลารินอยู่ และบอกว่า รู้ไหมตอนนี้เธออยู่ที่ดูไบนะ มองดูสิต้นไม้มีแต่ใบไม่มีดอกสักต้น  ฉันจะให้ต้นไม้พิเศษแก่เธอ ต้นไม้นี้ที่เมืองไทยกำลังต้องการ  ต้นไม้นี้ชื่อต้นประชาธิปไตย จงนำเมล็ดไปปลูกและแจกจ่ายผู้คนที่ต้องการ

มาลารินรับเมล็ดต้นไม้นั้นมา แล้วพลันก็รู้สึกตัวว่ามายืนอยู่ที่สวน มาลารินหย่อนเมล็ดลงไปที่ดิน ทันทีนั้นต้นไม้ก็งอกออกมาแล้วเติบโตอย่างรวดเร็ว มาลารินตื่นตะลึงสุดขีดเพราะใบของต้นไม้นี้คือธนบัตรนานชนิด
บานสะพรั่งถนัดตา

ทันใดนั้นมาลารินได้ยินเสียงลุงตู่พูดว่า.."ไม่ปฏิเสธประชาธิปไตย ขออย่าคิดแต่ต่อต้านรัฐบาล"  มาลารินสะดุ้งตื่นในทันที ลืมตามองดูเวลาโอ.สายแล้ว  เสียงคุณหลานเคาะประตูเรียก  "อา...คร้าบบบ  ตื่นๆ คร้าบบ
คุณยายมาแล้วมีของโปรดมาฝาก..!"

เฮ้อ..ฝันของมาลาริน !

คุณนายตื่นสาย..บานรอ...