ถ้าเราไม่มีโอกาสลิ้มรสรสชาติความขมขื่นใดๆแล้วไฉนเลยจะรู้ว่าเมื่อพายุร้ายพัดผ่าน...แล้วเราไม่ได้ล้มหายตายจาก...จากแรงคลื่นลมไปไหน
เราคงไม่รู้ว่าความทุกข์เหล่านั้นมีค่าดั่งครูที่สอนให้เราเข้มแข็ง ทั้งยังเป็นประสบการณ์ที่มีค่ามากมายให้ควรจดจำ หลีกเลี่ยง หรือหาหนทางแก้ไขเพื่อที่จะผ่านไปให้ได้

เมื่อความทุกข์ท้อและทรมานที่เราพบพานค่อยๆคลี่คลาย เมื่อน้ำตาของความอ่อนแอ เหนื่อยล้าแห้งหายไป วันที่เราเริ่มขยับแขนขยับขา ลืมตาเห็นแสงอุ่นๆของวันใหม่ได้อีกครั้งจากความอดทน จากหัวใจที่เข้มแข็งของตัวเอง เราจะภูมิใจและเคารพในตัวเองมากขึ้น ที่เป็นแขน...คอยโอบกอดปลอบตัวเอง เป็นขา...คอยหาทางให้ผ่านพ้น
วันนั้น...จงนั่งละเลียดกับเรื่องราวรอบตัว
ขอบคุณตัวเอง...หรือขอบคุณใครก็ตามที่เป็นกำลังใจให้เรา

ชีวิตเป็นสิ่งสวยงามเสมอ...แม้ในยามทุกข์โศก เมื่อเราเข้มแข็งได้บนปัญหาอะไรๆก็ไม่ยากเย็นเกินไป

อย่าร้องไห้เมื่อพระอาทิตย์ตกดิน เพราะเมื่อความมืดมิดเข้ามาเราจะเห็นดวงดาวนับร้อยพัน^^