ความสูง 1,175 เมตร เดินไปกลับ 22 กิโลเมตร อ่านรีวิวแล้วร้องโอ้โห แต่ใครต่อใครก็บอกมาว่าเดินไม่ยากเท่าไหร่ ซึ่งด้วยความไม่ค่อยเชื่อใครและไม่อยากตัดสินอะไรจนกว่าจะได้ลองเอง ก็เลยต้องไปลองให้รู้กันด้วยตัวเองนี่แหละว่าดอยหลวงตาก มันจะแค่ลำบากไหนกันนะ

ทริปดอยหลวงตากกลางหน้าฝน ต้นเดือนสิงหาคม สืบเสาะข้อมูลได้มาว่าปีนี้เปิดให้เที่ยวเฉพาะวันเสาร์-อาทิตย์ จำกัดนักท่องเที่ยวสัปดาห์ละประมาณหนึ่งร้อยคน ถึงจะขัดใจเล็กน้อยเพราะผมชอบเที่ยววันธรรมดาแบบคนน้อยๆ มากกว่า แต่เมื่อเจอช็อตบังคับแบบนี้ก็หลีกเลี่ยงไม่ได้

รับเรื่องติดต่อประสานงานกับวนอุทยานน้ำตกห้วยแม่ไข ซึ่งเป็นผู้ดูแลจัดการเรื่องการท่องเที่ยว แล้วรวบรวมสมาชิก จองตั๋วรถทัวร์ แพ็คกระเป๋า ออกเดินทางกันโลด ไม่ต้องพูดพร่ำทำเพลงมากครับ

---

(1)

จุดเริ่มต้นพิชิตยอดดอยหลางตากอยู่ที่เทศบาลตำบลทุ่งกระเชาะ อำเภอบ้านตาก จังหวัดตาก (ย้ำว่าอำเภอบ้านตากนะไม่ใช่อำเภอเมืองตาก)  ใครมีรถก็ขับไปจอดที่นั่นได้เลย แต่หากไม่มีก็นั่งรถทัวร์ลงบ้านตาก หรือ บขส.ตาก แล้วเหมารถเข้าไปโดยติดต่อผ่านเจ้าหน้าที่วนอุทยานฯ นั่นแหละ

พวกเราสมาชิกเก้าคน เจอกันที่ บขส. ตาก ประมาณตีห้า รอสักพักรถกระบะของเจ้าหน้าที่ก็มารับพาเข้าอำเภอบ้านตาก ระหว่างทางแวะตลาดเทศบาลบ้านตาก ซื้ออาหารและของสดไปเป็นเสบียง ตลาดค่อนข้างโอเค ของเยอะดีครับ มี 7-11 ให้ซื้อของใช้จำเป็นอื่นๆ ที่ขาดเหลือด้วย


จากนั้นรถก็มาส่งเราที่ร้านอาหารตามสั่งเยื้องกับเทศบาลตำบลทุ่งกระเชาะ เสมือนจุดรวมพลเลยแหละ เพราะมีอาหารเช้าบริการ รับเตรียมอาหารกลางวันสำหรับกินบนเขา และตอนลงจากเขาก็มีอาหารเย็นขาย พร้อมห้องน้ำห้องอาบน้ำ และฝากของใช้ต่างๆ ไว้ได้ด้วย เรียกว่าบริการครบวงจร


เมื่อกินข้าวแล้ว ห่อข้าวแล้ว แต่งชุดบุกป่าเต็มยศแล้วก็ลุยครับ จากเทศบาลฯ นั่งรถสิบนาทีก็ถึงจุดเริ่มต้นทางเดิน ป้ายเขียนบอกชัดเจนว่า 11 กิโลเมตร มองนาฬิกาเช็คเวลาอีกสิบห้านาทีเก้าโมง


ทางเดินช่วงแรกถือว่าง่าย ค่อนข้างราบ ลักษณะเลียบธารน้ำซึ่งไม่มีน้ำสักหยด เห็นสภาพแล้วประหลาดใจเล็กน้อยเพราะหากกลางหน้าฝนยังแล้งขนาดนี้แล้วฤดูอื่นจะเหลืออะไร คุยกับเจ้าหน้าที่บอกว่าที่อื่นฝนตกก็จริง แต่บริเวณนี้ฝนน้อยมาก


เกาะกลุ่มผ่านมาชั่วโมงนิดๆ จึงเริ่มเป็นทางขึ้นเขา พอมองเห็นวิวป่าสีเขียวให้ชื่นใจ ถือโอกาสหยุดพักถ่ายรูปสักแป๊บ


เดินเรื่อยๆ เมื่อยก็พักแบบไม่รีบร้อนเพราะมีเวลาเยอะแยะ สักราวเที่ยงก็พักกินข้าวเติมแรงกันตรงจุดซึ่งผมคิดว่าชันที่สุดของเส้นทางแล้วล่ะ แต่ก็ไม่ได้ชันยาวมาก จากจุดนี้มองข้างล่างจะเห็นวิวอ่างเก็บน้ำห้วยบวกหลวง ส่วนมองขึ้นไปเห็นจุดชมวิวม่อนแม่นางพญา อยู่ก่อนถึงยอดดอยหลวงตาก


มองวิวแล้วผมชักสงสัยเพราะผืนป่าที่เห็นมีพื้นที่กว้างใหญ่เกินกว่าระดับวนอุทยาน เลยคุยกับเจ้าหน้าที่ได้คำตอบมาว่า จริงๆ แล้วดอยหลวงตากไม่ได้อยู่ในเขตวนอุทยาน เป็นพื้นที่ป่าสงวนแห่งชาติป่าแม่ท้อ แต่วนอุทยานเข้ามาดูแลเรื่องการท่องเที่ยวเพราะอยู่ใกล้ ซึ่งอนาคตอาจมีการผนวกวนอุทยานสามแห่งคือ น้ำตกห้วยแม่ไข แก่งห้วยตาก ไม้กลายเป็นหิน กับพื้นที่ป่าสงวนตรงนี้เป็นอุทยานแห่งชาติแห่งใหม่


เอาล่ะ... ได้ความรู้แล้วก็เดินต่อ อีกหนึ่งชั่วโมงเราก็ไต่ความสูงทีละน้อยจนมาถึงจุดที่เรียกว่าลานสน มองเห็นยอดดอยหลวงตากอยู่ไม่ไกล


จากลานสนเดินทะลุป่าแป๊บเดียวก็มาออกตรงนี้ ม่อนแม่นางพญา วิวสวยใช้ได้เลยครับ สามารถเดินถ่ายรูปเล่นได้สบาย แต่ระวังสักหน่อยล่ะเพราะพลาดร่วงลงไปจะลำบากเจ้าหน้าที่เสียเปล่า (ฮา...)


ช่วงสุดท้ายคือการเดินจากม่อนแม่นางพญาผ่านป่ากล้วย ทางค่อนข้างเละเทะชวนลื่น เมื่อพ้นป่ากล้วยแล้วก็ถึงจุดตั้งแคมป์ของเรา นาฬิกาชี้ว่าบ่ายสองสิบห้านาที นี่เป็นการเดินแบบเรื่อยๆ ไม่มีช่วงไหนต้องเร่ง รวมทั้งหมดห้าชั่วโมงครึ่ง ถือว่าสบายครับ


ทำเลกางเต็นท์ในป่าส่วนมากเป็นของลูกหาบซึ่งทำแคมป์ระยะยาว เราจึงต้องออกมาหาพื้นที่โล่งแถวชายป่า ใครผูกเปลต้องเลือกตรงต้นไม้เยอะนิดนึง กางเต็นท์จะสะดวกกว่า สำหรับเรื่องน้ำกินน้ำใช้ลูกหาบจะไปเอามาให้ครับ


เรารีบกางกางเต็นท์ตั้งแคมป์ คิดว่าพอเสร็จแล้วจะขึ้นไปชมวิวบนยอดดอยที่เดินอีกแค่แป๊บเดียว แต่ปรากฏว่าหลังจัดแจงที่ทางเรียบร้อยหมอกขาวกลับปกคลุมไปทั่ว เจ้าหน้าที่บอกว่าลืมบอกว่าน่าจะไปดูวิวกันก่อน เพราะปกติพอใกล้เย็นแล้วฟ้าจะปิด


เอาน่า... ธรรมชาติก็แบบนี้ เราช่วยกันทำอาหาร หุงข้าวดีกว่า


กลางคืนไม่ต้องพูดถึง เพื่อนหลายคนเตือนว่าดอยหลวงตากลมแรงมากซึ่งเราก็ได้สัมผัสบรรยากาศแบบนั้น ลมฝนกระหน่ำจัดหนักทั้งคืน ถ้าเต็นท์ไม่ดี กางเต็นท์ไม่ดี ผูกเปลไม่ดี ก็เตรียมนอนเปียกชุ่มฉ่ำได้เลย

---

ผมสะลึมสะลือตื่นเช้าสักหกโมง เสียงฝนดังเปาะแปะกระทบฟลายชีต ดังนั้นไม่ต้องคิดมากนอนต่อดีกว่า เจ็ดโมงกว่าๆ ตื่นอีกรอบ ฝนยังไม่หยุด โอเคนอนต่อเหมือนเดิม พอแปดโมงครึ่งเสียงฝนไม่มีแล้ว แต่แน่ล่ะว่าบรรยากาศเต็มไปด้วยหมอกขาว ทัศนวิสัยมองเห็นไม่กี่สิบเมตร


ทำอะไรไม่ได้ก็มานั่งล้อมวง ต้มน้ำชงกาแฟ เตรียมกับข้าวกับปลาเป็นอาหารเช้า หลายกลุ่มโดยเฉพาะที่มาแบบจัดทัวร์ต้องเก็บข้าวของเตรียมเดินลงกันแล้ว ส่วนพวกเราสบายๆ ครับ เกือบสิบโมงยังนั่งเล่นนอนเล่นกันอยู่เลย


รอแล้วรอเล่า ราวสิบเอ็ดโมงความหวังจึงบังเกิด ไอหมอกจางลงเล็กน้อยพอให้มองเห็นยอดดอยหลวงตาก เมื่อเป็นเช่นนี้พวกเราตบเท้าออกเดินสิ ไปลุ้นเอาบนยอดว่าจะได้เห็นอะไรดีๆ หรือเปล่า


เดี๋ยวหมอกก็มา เดี๋ยวหมอกก็จาง บางช่วงวิวเปิดให้เรายิ้มกว้างมองแนวเทือกเขาสวยสดชื่น เวลาแบบนี้ต้องรีบฉกฉวยโอกาสถ่ายรูปกันหน่อย เพราะนับหนึ่งยังไม่ทันถึงหกสิบเดี๋ยวหมอกก็ลอยมาคลุมขาวโพลนอีกแล้ว


ดอยหลวงตากมีสองยอด เราเดินได้ทั้งยอดเล็กและยอดใหญ่ แถมจากยอดใหญ่ยังมีทางต่อไปชมวิวจุดอื่น หากมาช่วงฟ้าเปิดหน้าหนาวน่าจะเดินกันสนุก แต่กับสภาพอากาศแบบนี้เราขอเก็บยอดเล็กและใหญ่ก็พอแล้ว


บ่ายโมงโน่นแน่ะ เสพความสดชื่นจนพอใจระดับหนึ่งว่ามาไม่เสียเที่ยวแล้ว เราถึงลงจากยอดกลับไปแคมป์เก็บข้าวของพร้อมกับหมอกที่ปกคลุมยอดเขาจนขาวโพลนอีกครั้ง เรียกว่าอยู่กันจนเป็นกลุ่มสุดท้ายเลยเชียว เที่ยวกันเองมันดีแบบนี้แหละนะ


ขากลับผ่านม่อนแม่นางพญา แอบหวังว่าฟ้าอาจจะเปิดได้เดินถ่ายวิวปิดท้ายอีกสักนิด แต่ผลปรากฎว่าตรงกันข้ามเพราะหมอกลอยคลุมมาพร้อมกับสายฝนฉ่ำ เราต้องเร่งเดินจ้ำอ้าวลงจากเขาแทน


พอลงมาสักพักฝนก็หยุดตก ด้านล้างแห้งเหือดเหมือนกับขาขึ้นไม่มีผิด ฝนตกบนเขาแท้ๆ แต่กลับไม่ตกตรงนี้ ไม่แน่แปลกใจทำไมถึงดูแห้งแล้งเหลือเกิน

ขาลงแทบไม่ต้องพักครับ จ้ำเอาๆ สับเท้ารัวๆ รู้สึกว่าเดินไกลก็คราวนี้เอง ทางราบจริงอยู่แต่รู้สึกว่าเมื่อไหร่จะถึงสักที (วะ) ลงถึงปากทางเข้าครบแก๊งก็ประมาณสี่โมงครึ่ง นั่งรถออกไปกินข้าว อาบน้ำอาบท่าที่ร้านเดิม ก่อนเจ้าหน้าที่จะไปส่งที่ บขส. ตาก แยกย้ายขึ้นรถรอบหัวค่ำกลับบ้านใครบ้านมัน


ในภาพรวม ผมคิดว่าดอยหลวงตากเป็นเส้นทางเดินป่าที่เหมาะกับมือใหม่พอสมควร ถึงจะเดินไกล (คุยกับเจ้าหน้าที่รู้สึกเหมือนกันคือความจริงแล้วไม่น่าถึง 11 กิโลเมตร) แต่ทางไม่ยาก ช่วงชันไม่เยอะ อุปสรรคไม่มาก ที่สำคัญเจ้าหน้าที่ดูแลค่อนข้างทั่วถึง ทว่ายังไงคนที่อยากเริ่มต้นเที่ยวลักษณะนี้ก็ควรฟิตร่างกายและเตรียมความพร้อมก่อนเที่ยวกันด้วย ส่วนพวกเก๋าๆ ไม่จำเป็นต้องห่วง ที่นี่คงแค่มาเดินแก้เซ็งดีกว่านอนเฉยๆ อยู่บ้านล่ะมั้ง (ฮา...)

ดอยหลวงตากเปิดให้เที่ยวแบบนี้จนถึงเดือนกุมภาพันธ์ หลังจากนั้นจะปิดหนีหมอกควันจากไฟป่าและปัญหาน้ำกินน้ำใช้ แล้วกลับมาเปิดอีกครั้งเดือนกรกฎาคม ตอนสายฝนเริ่มโปรยปราย

ถึงจะไม่ใช่เส้นทางโหดสุด ท้าทายสุด แต่สักครั้งหนึ่งลองมาเที่ยวไม่เสียหายหรอกครับ เชื่อผมสิ