สวัสดีค่ะ เราอายุ14ปี เรียกอยู่ ม3ค่ะ เราเคยรู้สึกว่า ไม่มีค่า ท้อเเท้ โหวงๆ จะร้องไห้ก็ไม่ร้อง จุกมันอยู่อย่างนั้นอะค่ะ เพราะตอนนั้นครอบครัวเราค่อนข้างทะเลาะกันบ่อย เรานั่งฟังพวกเขาอยู่ตลอด จนตอนนั้นเรารู้สึกว่าเราเริ่มจะเป็นซึมเศร้าขึ้นทุกที ตอนเเรกเราคิดว่าไม่เป็นไรปล่อยไว้เดี๋ยวก็หาย เราเลยไม่สนใจ พอ ผ่านๆไป ครอบครัวเราเริ่มไม่ทะเลาะกันเเล้ว ตอนนั้นเราก็เริ่มดีขึ้น คือความรู้สึกอึดอัด เริ่มหายไปเเล้ว เเต่ที่เเปลกไปคือ เราคิดว่าเราอ่อนเเอลง โดนตินิดหน่อย ก็จะร้องไห้เเล้ว เเต่เราไม่เคยร้องไห้ให้ใครเห็นเลยค่ะ ชอบมาร้องไห้หน้าคอมกลางคืน ตอนอยู่คนเดียว ร้องเเบบไม่มีเสียงสะอื้นหรือบ่งบอกว่าร้องค่ะ เหมือนเเค่ปล่อยให้น้ำตาไหลไปอย่างนั้น จนตอนนี้ติดการร้องไห้เเบบนั้นเป็นนิสัยเเล้ว บางทีทนไม่ไหวมากๆก็หันหน้าออกร้องไห้ไม่มีเสียง ก็ไม่มีใครรู้ค่ะ
//ร้องไห้เเบบนี้ถือว่าผิดปกติหรือเปล่า// จนมีครั้งนึงเราทะเลาะกับเพื่อนอย่างหนักค่ะ ถึงขั้นตัดเพื่อนไปเลย เราเครียดมาก อะไรที่เคยดูเเล้วสนุปช่วงนั้นคือไม่สนุกเลย ไม่อยากกินข้าวด้วย รู้สึกท้อเเท้ รู้สึกว่าตัวไร้ค่า รู้สึกว่า ทำไมตัวเราถึงเป็นเเบบนี้ ทำไมถึงต้องทำให้เพื่อนโกรธ คิดโทษตัวเองต่างๆนาๆ จนสุดท้ายเราทนไม่ไหวไปร้องไห้ให้เเม่ เเละพี่สาวฟัง เเต่มันก็ไม่ช่วยให้เราสบายใจขึ้นเลย ช่วงนั้นคือ เราต้องทำอะไรคนเดียว ไปไหนคนเดียว จำได้วา วันนึงพูดนี่เเทบนับคำได้เลย เพราะเพื่อนกลุ่มนั้นเป็นกลุ่มใหญ่ที่เกาะกันทั้งเกือบทั้งห้องค่ะ เราเลยทำอะไรไม่ได้ เราพยายามหลอกตัวเองว่า อยู่คนเดียวก็ได้ ไม่เเย่อะไร เเต่พอเห็นกลุ่มคนที่นั่งกินข้าวด้วยกันในโรงอาหาร การหลอกตัวเองของเราก็ไม่ได้ผล เราต้องนั่งกินข้าวคนเดียว เรารู้สึกกดดัน จนเเทบจะร้องไห้ให้ซะเดี๋ยวนั้น ตอนนั้นความรู้สึกอยากตาย ก็เริ่มเข้ามาเรื่อยๆ ตอนเเรกก็วันละครั้ง ไปๆมาๆ มันกลายเป็นว่า อยู่กับตัวเองเมื่อไหร่ เราจะคิดอยากตายตลอด เวลานั่งเล่นคอม เกือบทุกวัน ก็ชอบเหลือบไปมอง มีดที่อยู่ในครัวเสมอ เเต่ก็เท่านั้นเเหละค่ะ ตอนนั้นรู้สึกเเค่ว่าเรามันขี้ขลาด อะไรก็ไม่รู้ เศร้าอยู่คนเดียวในใจ ไม่เคยให้ใครเห็นความเศร้าที่อยู่ในใจเลยค่ะ
เเต่มันก็ดีขึ้น เราได้กลุ่มเพื่อนกลุ่มใหม่ค่ะ เขาดีกับเรามากๆ จนความรู้สึกน้อยใจ อยากตายถดถอยหายไปมาก เเต่มันก็ยังเหลืออยู่ เพราะเราเป็นคนเครียดง่ายมาๆ นิดหน่อยก็คิดมากเเล้ว เราก็ไม่เคยคิดสนใจอาการเหล่านั้นเลย จนมาวันหนึ่งเราทะเลาะกับเเม่หนักมา เราไม่ร้องไห้ออกมาสักหยด เเต่ในใจเต็มไปด้วยควาโหวง โกรธโมโห รู้สึกเหมือนตัวเองมีปัญหา ตอนนั้นเราเลยไปหยิบคัตเตอร์มากรีดขาตัวเป็นเเฟผลยาว 30 กว่าเเผลตอนเพื่อนนับ กลับมาคิดอีกที ก็อึ้งว่าตัวทำลงไปได้ยังไงเหมือนกัน เเต่ก็เดิมๆไม่ได้คิดอะไรปล่อยมันไว้
เรามาอยู่กลุ่มใหม่เรากลายเป็นติ่งาเกาหลีค่ะ เเล้วจะมีอยู่เพลงนคึงที่เราลองไปฟัง ชื่อawake ของjin btsค่ะ เราลองเข้าไปฟัง เเค่ท่อนเเรกขึ้นเราก็น้ำตาตกเเล้ว เราฟังไม่รู้เรื่องหรอกค่ะว่าเเปลว่าอะไร เเต่เราฟังเเล้วร้องไห้ทันที ร้องจนหอบตัวโยน ช่วงนั้นทำอะไรไม่ถูกเลย อยากจะกรี้ดดังๆ อยาก ทำลายข้าวของเเต่ก็ทำไม่ได้ ตอนนั้นมีความคิดนึงเข้ามาคิอ เราจะเป็นบ้าเเล้วใช้มั้ย? ใช้เวลาอยู่นานมากกว่าจะทำตัวนิ่งหยุดร้องได้
เราเริ่มรู้สึกตัวเเล้วค่ะว่า มันไม่ปกติเเล้ว เเต่ก็ไม่เคยปรึกาษใครเลยเรื่องนี้ เพราะกลัว กลัวอะไรก้ไม่รู้ เอาาเป็นว่ากลัวที่จะปรึกษาเเล้วกันนะคะ
เราเริ่มหาข้อมูลเกี่ยวกับโรคซึมเศร้ามาอ่าน คือมันค่อนข้างตรงกับเราเลยทีเดียวเเต่ก็ไม่กล้าตัดสิน เลยจะลองดูตัวเองไปเรื่อยๆ
จนมาเมื่อสองเดือนก่อน เราทะเลาะกับเพื่อนในกลุ่มใหม่เรา ผ่านเเชทเฟสบุ๊ค สำหรับเราทะเลาะกันผานเเชทมันน่าอึดอัดมากนะคะ คือเราไม่สามารถเดาอารมณ์ของอีกฝ่ายได้ สิ่งที่เพื่อนพิมมาเเต่ละข้อความ เรารู้สึกไร้ค่ามากๆเลยค่ะ เเม้บางคำที่มันไม่ได้รุนเเรงอะไรเลย เรายังมีความคิดที่จะทำร้ายตัวเองเลย เเต่สุดท้ายตอนนั้นก็ผ่านมาได้ เราเกือบร้องไห้ไปเเล้วตอนนั้น เเต่นั่นเเหละค่ะกลายเป็นปกติไปเเล้วสำหรับเรา
เเต่ตอนนี้เราคิดว่ามันเริ่มไม่ใช่เเล้ว คือเรากำลงัรู้สึกว่าตัวเองเป็นเด็กมีปัญหา คือมีทะเลาะกับครอบครัว เราชอบมีความคิด อยากกรี้ด อยากด่า อยากทำลายข้าวของ อยากฆ่าตัวตาย เป็นเเบบนี้ซ้ำๆเวลาทะเลาะกับครอบครัว เเต่ก็ไม่เคยเเสดงว่าอยากเเบบนั้นออกไป ก็เลยเก็บมาอยู่ในใจคนเดียวเช่นเคย
มีอีกครั้งนึงที่เราทะเลาะกับเพื่อนในกลุ่ม คือมันเริ่มมาจากว่ามีงานกลุ่มดนตรี เเล้วเราต้องเล่นเปียโนค่ะ เเต่เพลงนี้เราไม่เคยเล่น พึ่งหัดเล่นก่อนสอบ20นาที เเต่พอสอบจริงเรารู้สึกมือสั่น เล่นไม่ได้ เล่นผิดๆถูกๆ จนเราควบคุมมือตัวเองไม่ได้เลยหยุดเล่น เราโมโหตัวเองมาก เลยเผลอลุกเเล้วตวาดเพื่อนไปว่า 'เราไม่ได้บอกหรอกว่าเราเล่นได้ไม่จบ!!' เราควบคุมอารมตัวเองไม่ได้ เพื่อนในกลุ่มที่ค่อนข้างเป็นหัวหน้าโกรธเรามากค่ะ เราเครียดมากๆอีกเเล้ว เริ่มท้อเเท้อีก มีความคิดอยากตายอีกเช่นเคย รู้สึกไร้ค่าวนไป ตอนนั้นเเทบไม่อยากไปโรงเรียนเลยค่ะ เพราะมันเป็นอารมที่เราไม่อยากร้องไห้ ทุกอย่างมันเลยเก็บเอาไว้ มันอึดอัดก็จริง เเต่เราไม่อยากระบายออกมา ไม่รู้สิ เรารู้สึกเหมือนคนบ้าเข้าไปทุกที
จนถึงตอนนี้เพื่อนคนนั้นยกโทษให้เราเเลว เเต่เรารู้สึกค่ะ ไม่รู้คิดไปเองหรือเปล่า เเต่เรารู้สึกว่ามีเพื่อนอีกคนนึงเหมือตีตัวออกห่างเรา เราก็คิดมากอีก ความรู้สึกน้อยใจก็เริ่มตีกลับเข้ามา จนเราไม่ไหวต้องกลับไปเปิด awakeฟัง ให้ตัวเองร้องไห้กับตัวเองอีกรอบ
เรารู้สึกมันเริ่มรุนเเรงขึ้น คือ อารมณืเริ่มไม่คงที่เเล้ว โกรธง่ายมาก โมโหง่ายมากๆ ร้องไห้ง่ายๆ เเล้วก็เศร้าบ่อยมากๆ ความรู้สึกเหมือนใจจะเเตกเป็นเสี่ยงๆอยู่ทุกวัน จนทุกวันนี้เราต้องหาเหตุผลว่าทำไมเราต้องไปโรงเรียน เราจำเป็นอย่างมากที่ต้องหาตัวกระตุ้น เพื่ออให้อยากไปโรงเรียน เราเริ่มรู้สึกว่าอยู่บ้านนี่เเหละปลอดภัยที่สุด มีความคิดที่ว่าถ้าไปโรงเรียนเราจะร้องไห้ เราจะดราม่า เราก้ไม่รู้สาเหตุเหมือนกัน จริงๆเราก็เครียดนะเรื่องนี้
จนตอนนี้เราเป็นหลีดค่ะ ต้องซ้อมเกือบทุกวัน ตอนนี้ก็ปิดเทอมเเล้วก็ต้องซ้อม ดูเหมือนจะดีว่าได้ไปเจอเพื่อน เเต่เรารู้สึกไม่อยากไปค่ะ เราต้องหาเเรงจูงใจว่าทำไมต้องไป อยู่ทุกวันเรารู้สึกอึดอัดมากๆตอนนี้ตอนพิมด้วยเช่นกัน เพื่อนที่เราบอกว่าพยายามตีตัวออกห่าง เขายังคงเป็นเเบบนั้น จนตอนนี้เราไม่ค่อยกล้าคุยกับคุยเลยในเเชทก็ไมกล้าทักไป กลัวเพื่อนรำคาญ เราเริ่มโมโหตัวเองว่าทำไมต้องเป็นอย่างนี้ เราเริ่มคิดมากขึ้นทุกวัน น้อยใจตัวเองต่างๆนาๆ คิดอยากตายเกือบทุกวัน คิดตลอดว่าทำไมเราถึงเกิดมา ติดเสมอว่ารู้งี้ไม่ทันงั้นก็ดี คิดวนลูปเหมือนคนบ้า คิดอยากทำร้ายตัวเอง คิดว่าหายไปได้ก็คงดี คิดๆๆๆมันทุกอย่าง คิดจนไม่อยากคิดเเล้ว เราไมไหวเเล้ว เลยลองมาถามเพื่อนๆชาวพันทิปดูว่าสรุปเเล้ว เราปกติเเล้ว หรือใกล้บ้าเเล้วจริงๆ ตอนพิมตอนนี้เราก็รู้สึกจะร้องไห้ โหวงๆในใจ อยากจะทำลายข้าวของเเล้ววิ่งไปกรี้ดดังๆวิ่งให้รถชนตายไปเลยด้วยค่ะ
ลืมบอกค่ะว่าบางทีเราจู่ๆก็ยิ้มหัวเราะเเล้วจู่ๆก็หน้าตึงทันที บางทีเราก็ร้องไห้ บางทียิ้มๆอยู่ก็เศร้าทันที หรือบางที ก็โมโหจนทำอะไรไม่ได้เเล้วจู่ๆก็อารมร์ดีด้วยค่ะ บางทีก็หัวเราะคนเดียว บางทีก็พูดคนเดียว หมือนกับว่ามีอีกคนกำลังคุยด้วย
ขอโทษนะคะที่มันยาวมากๆ ขอบคุณด้วยสำหรับคนที่อ่านเรื่องของเราจนจบ ช่วยเเนะนำเราด้วยนะคะ เรารู้สึกเหมือนอยู่ตัวคนเดียวไม่มีใครอยู่ข้างเราเลยค่ะ ขอบคุณอีกครั้งนะคะ
เรารู้สึกโหวงๆ ท้อเเท้ จะร้องไห้ค่ะ ช่วยเราหน่อยนะคะ
//ร้องไห้เเบบนี้ถือว่าผิดปกติหรือเปล่า// จนมีครั้งนึงเราทะเลาะกับเพื่อนอย่างหนักค่ะ ถึงขั้นตัดเพื่อนไปเลย เราเครียดมาก อะไรที่เคยดูเเล้วสนุปช่วงนั้นคือไม่สนุกเลย ไม่อยากกินข้าวด้วย รู้สึกท้อเเท้ รู้สึกว่าตัวไร้ค่า รู้สึกว่า ทำไมตัวเราถึงเป็นเเบบนี้ ทำไมถึงต้องทำให้เพื่อนโกรธ คิดโทษตัวเองต่างๆนาๆ จนสุดท้ายเราทนไม่ไหวไปร้องไห้ให้เเม่ เเละพี่สาวฟัง เเต่มันก็ไม่ช่วยให้เราสบายใจขึ้นเลย ช่วงนั้นคือ เราต้องทำอะไรคนเดียว ไปไหนคนเดียว จำได้วา วันนึงพูดนี่เเทบนับคำได้เลย เพราะเพื่อนกลุ่มนั้นเป็นกลุ่มใหญ่ที่เกาะกันทั้งเกือบทั้งห้องค่ะ เราเลยทำอะไรไม่ได้ เราพยายามหลอกตัวเองว่า อยู่คนเดียวก็ได้ ไม่เเย่อะไร เเต่พอเห็นกลุ่มคนที่นั่งกินข้าวด้วยกันในโรงอาหาร การหลอกตัวเองของเราก็ไม่ได้ผล เราต้องนั่งกินข้าวคนเดียว เรารู้สึกกดดัน จนเเทบจะร้องไห้ให้ซะเดี๋ยวนั้น ตอนนั้นความรู้สึกอยากตาย ก็เริ่มเข้ามาเรื่อยๆ ตอนเเรกก็วันละครั้ง ไปๆมาๆ มันกลายเป็นว่า อยู่กับตัวเองเมื่อไหร่ เราจะคิดอยากตายตลอด เวลานั่งเล่นคอม เกือบทุกวัน ก็ชอบเหลือบไปมอง มีดที่อยู่ในครัวเสมอ เเต่ก็เท่านั้นเเหละค่ะ ตอนนั้นรู้สึกเเค่ว่าเรามันขี้ขลาด อะไรก็ไม่รู้ เศร้าอยู่คนเดียวในใจ ไม่เคยให้ใครเห็นความเศร้าที่อยู่ในใจเลยค่ะ
เเต่มันก็ดีขึ้น เราได้กลุ่มเพื่อนกลุ่มใหม่ค่ะ เขาดีกับเรามากๆ จนความรู้สึกน้อยใจ อยากตายถดถอยหายไปมาก เเต่มันก็ยังเหลืออยู่ เพราะเราเป็นคนเครียดง่ายมาๆ นิดหน่อยก็คิดมากเเล้ว เราก็ไม่เคยคิดสนใจอาการเหล่านั้นเลย จนมาวันหนึ่งเราทะเลาะกับเเม่หนักมา เราไม่ร้องไห้ออกมาสักหยด เเต่ในใจเต็มไปด้วยควาโหวง โกรธโมโห รู้สึกเหมือนตัวเองมีปัญหา ตอนนั้นเราเลยไปหยิบคัตเตอร์มากรีดขาตัวเป็นเเฟผลยาว 30 กว่าเเผลตอนเพื่อนนับ กลับมาคิดอีกที ก็อึ้งว่าตัวทำลงไปได้ยังไงเหมือนกัน เเต่ก็เดิมๆไม่ได้คิดอะไรปล่อยมันไว้
เรามาอยู่กลุ่มใหม่เรากลายเป็นติ่งาเกาหลีค่ะ เเล้วจะมีอยู่เพลงนคึงที่เราลองไปฟัง ชื่อawake ของjin btsค่ะ เราลองเข้าไปฟัง เเค่ท่อนเเรกขึ้นเราก็น้ำตาตกเเล้ว เราฟังไม่รู้เรื่องหรอกค่ะว่าเเปลว่าอะไร เเต่เราฟังเเล้วร้องไห้ทันที ร้องจนหอบตัวโยน ช่วงนั้นทำอะไรไม่ถูกเลย อยากจะกรี้ดดังๆ อยาก ทำลายข้าวของเเต่ก็ทำไม่ได้ ตอนนั้นมีความคิดนึงเข้ามาคิอ เราจะเป็นบ้าเเล้วใช้มั้ย? ใช้เวลาอยู่นานมากกว่าจะทำตัวนิ่งหยุดร้องได้
เราเริ่มรู้สึกตัวเเล้วค่ะว่า มันไม่ปกติเเล้ว เเต่ก็ไม่เคยปรึกาษใครเลยเรื่องนี้ เพราะกลัว กลัวอะไรก้ไม่รู้ เอาาเป็นว่ากลัวที่จะปรึกษาเเล้วกันนะคะ
เราเริ่มหาข้อมูลเกี่ยวกับโรคซึมเศร้ามาอ่าน คือมันค่อนข้างตรงกับเราเลยทีเดียวเเต่ก็ไม่กล้าตัดสิน เลยจะลองดูตัวเองไปเรื่อยๆ
จนมาเมื่อสองเดือนก่อน เราทะเลาะกับเพื่อนในกลุ่มใหม่เรา ผ่านเเชทเฟสบุ๊ค สำหรับเราทะเลาะกันผานเเชทมันน่าอึดอัดมากนะคะ คือเราไม่สามารถเดาอารมณ์ของอีกฝ่ายได้ สิ่งที่เพื่อนพิมมาเเต่ละข้อความ เรารู้สึกไร้ค่ามากๆเลยค่ะ เเม้บางคำที่มันไม่ได้รุนเเรงอะไรเลย เรายังมีความคิดที่จะทำร้ายตัวเองเลย เเต่สุดท้ายตอนนั้นก็ผ่านมาได้ เราเกือบร้องไห้ไปเเล้วตอนนั้น เเต่นั่นเเหละค่ะกลายเป็นปกติไปเเล้วสำหรับเรา
เเต่ตอนนี้เราคิดว่ามันเริ่มไม่ใช่เเล้ว คือเรากำลงัรู้สึกว่าตัวเองเป็นเด็กมีปัญหา คือมีทะเลาะกับครอบครัว เราชอบมีความคิด อยากกรี้ด อยากด่า อยากทำลายข้าวของ อยากฆ่าตัวตาย เป็นเเบบนี้ซ้ำๆเวลาทะเลาะกับครอบครัว เเต่ก็ไม่เคยเเสดงว่าอยากเเบบนั้นออกไป ก็เลยเก็บมาอยู่ในใจคนเดียวเช่นเคย
มีอีกครั้งนึงที่เราทะเลาะกับเพื่อนในกลุ่ม คือมันเริ่มมาจากว่ามีงานกลุ่มดนตรี เเล้วเราต้องเล่นเปียโนค่ะ เเต่เพลงนี้เราไม่เคยเล่น พึ่งหัดเล่นก่อนสอบ20นาที เเต่พอสอบจริงเรารู้สึกมือสั่น เล่นไม่ได้ เล่นผิดๆถูกๆ จนเราควบคุมมือตัวเองไม่ได้เลยหยุดเล่น เราโมโหตัวเองมาก เลยเผลอลุกเเล้วตวาดเพื่อนไปว่า 'เราไม่ได้บอกหรอกว่าเราเล่นได้ไม่จบ!!' เราควบคุมอารมตัวเองไม่ได้ เพื่อนในกลุ่มที่ค่อนข้างเป็นหัวหน้าโกรธเรามากค่ะ เราเครียดมากๆอีกเเล้ว เริ่มท้อเเท้อีก มีความคิดอยากตายอีกเช่นเคย รู้สึกไร้ค่าวนไป ตอนนั้นเเทบไม่อยากไปโรงเรียนเลยค่ะ เพราะมันเป็นอารมที่เราไม่อยากร้องไห้ ทุกอย่างมันเลยเก็บเอาไว้ มันอึดอัดก็จริง เเต่เราไม่อยากระบายออกมา ไม่รู้สิ เรารู้สึกเหมือนคนบ้าเข้าไปทุกที
จนถึงตอนนี้เพื่อนคนนั้นยกโทษให้เราเเลว เเต่เรารู้สึกค่ะ ไม่รู้คิดไปเองหรือเปล่า เเต่เรารู้สึกว่ามีเพื่อนอีกคนนึงเหมือตีตัวออกห่างเรา เราก็คิดมากอีก ความรู้สึกน้อยใจก็เริ่มตีกลับเข้ามา จนเราไม่ไหวต้องกลับไปเปิด awakeฟัง ให้ตัวเองร้องไห้กับตัวเองอีกรอบ
เรารู้สึกมันเริ่มรุนเเรงขึ้น คือ อารมณืเริ่มไม่คงที่เเล้ว โกรธง่ายมาก โมโหง่ายมากๆ ร้องไห้ง่ายๆ เเล้วก็เศร้าบ่อยมากๆ ความรู้สึกเหมือนใจจะเเตกเป็นเสี่ยงๆอยู่ทุกวัน จนทุกวันนี้เราต้องหาเหตุผลว่าทำไมเราต้องไปโรงเรียน เราจำเป็นอย่างมากที่ต้องหาตัวกระตุ้น เพื่ออให้อยากไปโรงเรียน เราเริ่มรู้สึกว่าอยู่บ้านนี่เเหละปลอดภัยที่สุด มีความคิดที่ว่าถ้าไปโรงเรียนเราจะร้องไห้ เราจะดราม่า เราก้ไม่รู้สาเหตุเหมือนกัน จริงๆเราก็เครียดนะเรื่องนี้
จนตอนนี้เราเป็นหลีดค่ะ ต้องซ้อมเกือบทุกวัน ตอนนี้ก็ปิดเทอมเเล้วก็ต้องซ้อม ดูเหมือนจะดีว่าได้ไปเจอเพื่อน เเต่เรารู้สึกไม่อยากไปค่ะ เราต้องหาเเรงจูงใจว่าทำไมต้องไป อยู่ทุกวันเรารู้สึกอึดอัดมากๆตอนนี้ตอนพิมด้วยเช่นกัน เพื่อนที่เราบอกว่าพยายามตีตัวออกห่าง เขายังคงเป็นเเบบนั้น จนตอนนี้เราไม่ค่อยกล้าคุยกับคุยเลยในเเชทก็ไมกล้าทักไป กลัวเพื่อนรำคาญ เราเริ่มโมโหตัวเองว่าทำไมต้องเป็นอย่างนี้ เราเริ่มคิดมากขึ้นทุกวัน น้อยใจตัวเองต่างๆนาๆ คิดอยากตายเกือบทุกวัน คิดตลอดว่าทำไมเราถึงเกิดมา ติดเสมอว่ารู้งี้ไม่ทันงั้นก็ดี คิดวนลูปเหมือนคนบ้า คิดอยากทำร้ายตัวเอง คิดว่าหายไปได้ก็คงดี คิดๆๆๆมันทุกอย่าง คิดจนไม่อยากคิดเเล้ว เราไมไหวเเล้ว เลยลองมาถามเพื่อนๆชาวพันทิปดูว่าสรุปเเล้ว เราปกติเเล้ว หรือใกล้บ้าเเล้วจริงๆ ตอนพิมตอนนี้เราก็รู้สึกจะร้องไห้ โหวงๆในใจ อยากจะทำลายข้าวของเเล้ววิ่งไปกรี้ดดังๆวิ่งให้รถชนตายไปเลยด้วยค่ะ
ลืมบอกค่ะว่าบางทีเราจู่ๆก็ยิ้มหัวเราะเเล้วจู่ๆก็หน้าตึงทันที บางทีเราก็ร้องไห้ บางทียิ้มๆอยู่ก็เศร้าทันที หรือบางที ก็โมโหจนทำอะไรไม่ได้เเล้วจู่ๆก็อารมร์ดีด้วยค่ะ บางทีก็หัวเราะคนเดียว บางทีก็พูดคนเดียว หมือนกับว่ามีอีกคนกำลังคุยด้วย
ขอโทษนะคะที่มันยาวมากๆ ขอบคุณด้วยสำหรับคนที่อ่านเรื่องของเราจนจบ ช่วยเเนะนำเราด้วยนะคะ เรารู้สึกเหมือนอยู่ตัวคนเดียวไม่มีใครอยู่ข้างเราเลยค่ะ ขอบคุณอีกครั้งนะคะ