คนรักกลอน ขอฝากเนื้อฝากตัว ด้วยนะครับผม

  แว่วราตรี

  “เพียงผิวแผ่วแว่วฟังวังเวงค่ำ
คุ้นคล้ายคำเคยชินยินเสมอ
กระซิบข้างร่างเคียงเสียงละเมอ
เคยพร่ำเพ้ออยู่ชิดสนิทคืน

  คราคราวนี้ลี้ลับสดับเสียง
คงเป็นเพียงพายพัดใบขัดขืน
ราตรีลมพรมฟ้อนดังฟอนฟืน
สุมทรวงขื่นขมท้อเฝ้ารอใคร

  ภาพทรงจำย้ำความ ณ ทางนี้
โน่นเล่ามีจดจำกันบ้างไหม
วิเวกแว่วแผ่วฟังดังดวงใจ
เหมือนกันไหมนางจ๋า...แว่วราตรี”
..............................................
          สัมฤทธิ์ขาว กรุงเก่า
                ๒๖/กย/๖๐