ปกติผมดูบอลไทยเป็นหลัก เพิ่งได้มาติดตามดูวอลเลย์บอลหญิงไทยจริงจังเมื่อเดือนก่อน
วันนี้ได้ไปดูกับตาเป็นครั้งแรกที่สนาม อยากเสนอความเห็นส่วนตัวในฐานะแฟนกีฬาทีมชาติคนหนึ่งไว้ว่า

- อยากให้อยู่กับทีมเวลาทีมแพ้  วันที่เขาชนะเราร่วมดีใจ พวกเขาทำให้เรามีความสุข ในวันที่เขาแพ้ คำพูดให้กำลังใจแม้เพียงน้อยนิด มีค่ามากมาย ให้เขารู้ว่าเราไม่ไปไหน แพ้ด้วยกัน ชนะด้วยกัน
- นักกีฬาลองได้ชื่อว่าต้องแบกศักดิ์ศรีแห่งธงชาติไทยออกไปสู้ มันไม่ใครอยากแพ้หรอก ความกดดันของคำว่าทีมชาติมันมากขนาดไหน ผ่านร้อนผ่านหนาวมามากมายอย่าง ธีรศิลป์ แดงดา ยังเคยร้องไห้เลย  (ยกตัวอย่างมานี่กลัวเหมือนกัน แฟนบอลไทยนี่ดราม่าไม่แพ้ใครในโลกอยู่)
- การพัฒนาของนักกีฬาหลายครั้งเป็นสิ่งที่เดายากนะ ยากจนบางครั้งมันเหมือนเสี่ยงดวง ธีรศิลป์ นี่รู้ไหมครั้งนึงในอดีตคนก็ว่าเขามันแค่เด็กเส้นคนนึงนี่ละ ไม่ได้เห็นมีอะไรเก่ง บางครั้งเราอาจต้องเชื่อโค้ชว่าเขาอยู่กับนักกีฬามากกว่าเรา เขามีข้อมูลมากกว่าเราในการตัดสินใจ เราอาจจะต้องรอดูยาวๆไป

ป.ล. จุดเริ่มต้นของผมในการติดตามวอลเลย์บอลหญิงไทยคือน้องเพียว วันนี้ได้เห็นน้องบินตบสามเมตรเซตที่สอง ครั้งเดียวนั่นละมั้ง นับว่าคุ้มละ