เยอะขึ้นกว่าแต่ก่อนเยอะมากค่ะ(แต่ก็ยังไม่ใช่ด้อมที่ใหญ่มากอยุ้ดี55555) แต่แค่มีเยอะขึ้นกว่าแต่ก่อนที่มีกันแค่น้อยนิด
เราก็แฮปปี้ละนะ^^
แต่ก่อนเอาแค่ในไทย ในทวิตมีแทบจะนับคนได้ เทรนด์ทวิตเตอร์อะไรนี่แทบไม่เคยติด ทู้พันทิปมาทีก็เงียบเหงา
แบบเงียบเหงาสุดๆเลยค่ะ 5555555
เคยมีโมเม้นท์แบบหวีดอะไรไปก็ไม่มีใครเข้าใจเรา ขาดเพื่อนหวีดเพราะเลิฟน้อยเหลือเกิน ฟิคNu'estในไทยก็นับเรื่องได้
ไม่เชื่อเสิร์ชดูในกูเกิ้ล พวกฟิคที่แต่งจบแล้วเมื่อปี55-57 มีอยุ่ราวๆ10เรื่อง 55555555 #ในเลข5มีน้ำตาซ่อนอยู่
จะเสพคลิปเสพภาพงานที่เด็กๆไปออกก็ยาก แม่เกาก็น้อย แม่ตปท.ยังน้อยอีก  จะไปกรีดร้องอวยเมน บอกว่าเมนฉันหล่อมากกก ก็ไม่มีใครอินไปด้วยเพราะเขาไม่รุ้จัก
ยอดวิวก็น้อย ยอดขายบั้มก็น้อยอีก ปั่นกันอยุ่แค่เท่าที่มีนั้น ฮาา

ก็นั่นล่ะค่ะความเหงาๆของเราที่เป็นเลิฟมา5ปีกว่า
แต่ตอนนี้ไม่เหงาแล้ววว เพื่อนในทวิตเยอะแยะทั้งพวกต่อแถวเป็นเมียพิเสือแบคโฮ พวกนางทาสนางสนมของฝ่าบาท
พวกฝ่ายบุญของJR (ที่หลังๆรู้สึกเหมือนเขาหวีดเอ็นดูยัยเจแบบลูกมากกว่าแบบผลัว...)
แฮทแท็คก็ขึ้นเทรนด์บ่อยๆ มาหวีดมาตอบกระทู้พันทิปก็มีคนออกความเห็นกันเยอะขึ้น
บางทีก็เลยไม่ได้ตอบ แต่มานั่งอ่านอย่างสุขใจ เป็นความปลื้มปริ่มส่วนตัวค่ะที่มีคนพูดถึงเด็กๆเยอะขึ้น

ส่วนแม่ๆต่างประเทศก็เยอะขึ้นค่ะ แม่ๆบ้านบรูไนที่เอ็นดูยัยเจหนักมากก แม่ๆญี่ปุ่นที่เห็นเหมือนจะเงียบๆแต่จริงๆก็มีเพียบนะคะ
ล่าสุดก็ได้คุยกับแฟนจากสิงคโปร์ที่บินมาหวีดมินฮยอนที่ไทย(งานมีต วนว.)
เขาก็เล่าให้ฟังด้วยโมเม้นท์เดียวกับเราว่าดีใจ ตอนนี้หวีดแบบไม่เหงาแล้ว 555555

ถึงเราจะเป็นด้อมเล็กๆค่อนไปทางกลางๆ5555555 แต่สำหรับเราๆรุ้สึกอบอุ่นมากกก เพราะมันดีกว่าแต่ก่อนมากจริงๆ
ขนาดเรายังดีใจขนาดนี้ เด็กๆนิวอีสต้องดีใจกว่าเรามากๆๆเป็นร้อยเท่าพันเท่าแน่นอนที่มีคนรักเขาเยอะขึ้นแล้ว