สวัสดีค่ะ หนูอยู่ม.5 ซึ่งเป็นช่วงที่ต้องพพึ่งพาเพื่อนๆในห้อง พึ่งพากันและกันให้จบม.6ไปพร้อมๆกัน แต่มันไม่ใช่สำหรับหนู มันอาจจะเป็นที่ตัวของหนูเองก็ได้
เริ่มตั้งแต่ม.4เลย หนูมาเรียนอยู่โรงเรียนนึงเพื่อนๆจากม.ต้นสอบไม่ติดเลยไม่ได้เรียนด้วยกัน หนูสอบได้ก็ดีใจ เรียนปรับพื้นฐานก่อนเปิดเทอมมีเพื่อนนะคะ พอเปิดเทอมไป หนูรู้สึกไม่โอเคนิดหน่อย เพราะม.ต้นหนูเคยเป็นหัวของโรงเรียนเป็นตัวแทนแข่งนู้นนี่ให้โรงเรียนตลอด แต่พอม.ปลายกลายเป็นบ้วยท้ายห้อง ไม่ใครสนใจ มีช่วงที่ไม่สบาย โรคประจำตัวคือโรคITP และก็พวกเลือดไหลไม่หยุด ถ้าไม่สบายคือจะป่วยนานเลย เป็นช่วงที่หนูไม่มีเพื่อนเลย การตามงานคะแนนมันก็จะยากมาก เพราะไม่มีใครจดงานไว้ให้ ถามเพื่อนคนไหนก็ไม่มีใครบอก ตอนนั้นรู้สึกท้อ ยิ่งงานกลุ่มหนูต้องวิ่งวุ่นถามเพื่อนในห้องว่าครบยัง จำนวณนักเรียนในห้อง กลุ่มล่ะ6-7คน มันจะลงตัวพอดี แต่พอไปถามครบทุกกลุ่ม หนูต้องทำงานกลุ่มคนเดียวตลอดม.4 เที่ยงไม่มีเพื่อนนั่งกินข้าวหนูก็ขึ้นไปอยู่บนห้องสมุด ทำอะไรคนเดียวตลอด วันนึงเพื่อนมาคุยด้วยแทบจะนับคำได้ หนูไม่เข้าใจว่าทำไมเพื่อนๆต้องตีตัวออกห่างหนูทั้งๆที่หนูไม่ได้ทำผิดอะไร ทำให้ใครเดือดร้อน หลังสอบปลายภาคหนูได้ยินเพื่อนพูดกันว่า หนูน่ะแกล้งไม่สบายไม่อยากมาโรงเรียน มีเพืาอนคนนึงพูดขึ้นมาว่า "เป็นหนักเป็นบ่อยขนาดนี้ก็ตายๆไปเลย" ช็อกมาก! ตอนนั้นขอแม่ย้ายกลับโรงเรียนเดิม ร้องไห้หนักมากไม่อยากมาโรงเรียนเลยแต่มันก็ต้องมา แต่หนูก็คิดว่าในเมื่อเพื่อนไม่คบเราก็อยู่ได้ ไม่มีใครช่วยเราในเรืาองเรียน เราก็ต้องขยันมากขึ้น เก่งให้ได้ทุกวิชา มันก็จริงนะ แต่ทำแบบนี้ยิ่งไม่มีใครคุยด้วยเลย
  ม.5ไม่ต่างกันเลย แต่ดีขึ้นมาหน่อยที่หนูมีเพื่อนอยู่ห้องเดียวกัน ตอนปิดเทอมคือไปอยู่แคมป์เดียวกันเลยสนิท แต่ไปๆมาๆ มันไม่ใช่ เขาคบเราเพราะสงสาร ม.5หนูป่วยหนักมาก ถึงขั้นต้องเข้านอนห้องICU แม่หนูเลยเอาโทรศัพท์ไปถ่ายใบรับแพทย์ส่งให้เพื่อน แต่มันไม่ใช่แบบนั้นเลย หนูออกจาโรงพยาบาล อาจารย์แต่ล่ะวิชาถามว่าไปไหนทำไมไม่มาเรียน ขาดบ่อย ซึ่งทุกครั้งที่อยู่โรงพยาบาลหนูส่งใบรับรองแพทย์ให้เพื่อนฝากลาตลอด เหตุการณ์นี้ทำให้เสียใจมาก ไม่คิดว่าเพื่อนจะทำกับหนูแบบนี้ บางวิชาหนูขาดจนเกือบจะติดมส. หนูเลยโทรหาหมอประจำตัวที่รักษาหนู หมอเขาเลยยืนยันให้ว่าหนูป่วยจริง ดีที่แม่เก็บใบรับรองแพทย์ไว้บ้าง บางส่วนหนูก็เอามาให้เพื่อนย้อนหลัง
บางทีหนูคิดนะคะว่าที่นี่มันอาจจะไม่เหมาะกับหนู ม.ปลายมันเปลี่ยนทุกอย่างของหนูไปเลย เพื่อนม.ต้นบอกว่าหนูเปลี่ยนไปมาก จากสนุกสนานเฮฮา ชอบเล่นมุขแป๊กๆ ยิ้มตลอดเวลา ร่าเริง กลายเป็นคนเงียบไม่พูดจา เก็บตัว  มันก็จริงนะคะที่เพื่อนพูดมา บางวันหนูสามารถนับคำพูดของตัวเองได้เลย มาถึงบ้านเข้าห้อง เก็บตัวเงียบ หนูไม่อยากเป็นแบบนี้ หนูอยากกลับไปร่าเริงเหมือนเดิม รอยยิ้มที่มีความสุข หนูไม่ได้ยิ้มมานานแล้ว ที่ยิ้มทุกวันนี้คือฝืนทั้งนั้น มันเหนื่อยมากนะคะที่ต้องทำเป็นโอเคกับเรื่องพวกนี้ ทำเป็นไหวทั้งๆที่จะตายอยู่แล้ว หนูพยายามเข้าหาเพื่อน ชวนเพืาอนคุย ปรับตัวทุกอย่างเพื่อให้เข้ากับทุกคน แต่ทำไมหนูถึงกลับรู้สึกว่าเพื่อนๆยิ่งดีดตัวออกห่าง เหนื่อยแล้วก็ท้อจนคิดจะลาออกแล้ว ไม่ไหวจริงๆ ขอแม่ย้ายหลายครั้งแจ่ไม่ได้บอกเหตุผลทำไมถึงย้าย
ยังไงก็ม.5แล้วทนอีกปีเดียวก็จะจบ ยังไงก็ต้องทนให้มันจบ