สวัสดี ค่ะ เรามี เรื่องอยากแชร์ อ่านเรื่องของเราก่อน แล้วบอกเราด้วย ว่าเราผิดไหม แล้วเราควรทำอย่างไรดี...
เราเป็นคนชอบเที่ยว เป็นคนชอบสังสรร เป็นคนชอบสังคม แต่เราไม่เคยเหลวแหลก สมัยที่ใช้ชีวิต ใน กทม. แล้วเราย้ายไปใช้ชีวิตไปหาประสบการณ์ แถบทะเลอันดามัน เราเบื่อที่จะใช้ชีวิตแบบนั้นอีก แล้ว และเราก็มาเจอแฟนเรา เค้าดูเป็นคนธรรมดา ไม่เที่ยวไม่ดื่ม ดูดบุหรี่อย่างเดียว ซึ่ง ณ ตอนนั้น เราคิดว่า น่าจะโอเค เพราะเราเองก็เลิกเที่ยวเช่นกัน เราเลยตัดสินใจลองคบกัน จริงจัง ช่วง 1-2 ปีแรก
เรารู้สึกทรมานตัวเองมากๆ แฟนเราเป็นคนขี้หึงมากๆ เราไม่สามารถมีเพื่อนได้เลย ไม่ว่า หญิงหรือ ชาย แต่ในเมื่อเราตัดสินใจแล้วเราก็จะทำให้ดีที่สุดเท่าที่ผู้หญิงคนนึงจะทำได้ ตลอดระยะเวลา ที่อยู่ด้วยกัน เค้าดูแลเราดีมาโดยตลอด ซักผ้า ทำกับข้าว ไปรับไปส่งที่ทำงานตลอด เค้าไม่ชอบกินข้าวในห้าง ดูหนัง
เรามีการมีงานทำ ซึ่งถือว่า ดี ส่วนเค้าไม่ได้ทำงานจริงจังอะไร เค้าช่วยพี่ชายทำร้านดนตรี แต่ไม่มีเงินเดือน ด้วยเหตุการณ์ รักมากหึงมากหวงมาก จนเราเองเริ่มหมดแรง ได้แต่คิดว่า ช่างมันเถอะไม่เป็นไร เริ่มใหม่ มันต้องดีขึ้น แต่มีเหตุการณ์ที่ต้องเค้าต้องกลับต่างจังหวัด เพราะคนในครอบครัวไม่สบาย เราตัดสินใจออกจากงานเพื่อไปด้วย และอยากจะรู้ด้วยว่า เราสามารถใช้ชีวิตอยู่กับเค้าได้ไหม 3 เดือน ที่เราใช้ชีวิตอยู่ต่างจังหวัดโดยไม่มีงานทำ ไม่มีรายได้ ไม่ได้ดูแลทางบ้านเราเอง เพราะเราต้องดูแลครอบครัวของแฟน เป็นสะไภ้ต้องทำทุกอย่างห้ามขี้เกียจ ห้ามบ่น พ่อของแฟนไปโรงพยาบาลทุกวัน เพราะต้องทำคีโม ทุกคนที่นั่นรักเรามาก จนกระทั่งทุกอย่างเริ่มดีขึ้น เราตัดสินใจเข้า กทม. เราช่วยกันทำงาน เค้าช่วยเราปลดหนี้ แต่ความหึงหวงยังคงเป็นปัญหาหลัก เรารู้สึกเหนื่อยมาก เราทำงานโรงแรมแผนกต้อนรับ ซึ่งแน่นอนว่าต้อง ดิวกับพนักงานทุกแผนก ต้องดิว กับลูกค้า และ ครั้งนั้นพ่อ ล้มอีก เราต้องออกจากงานอีกครั้ง จนสุดท้าย .... เรากับแฟนกลับมาแถบทะเลอันดามันอีกครั้ง และก้ยังเหมือนเดิม เราเริ่ม รู้สึกตัวเอง ว่าเราไม่ไหวแล้ว เราบอกแฟนเราถึงความรู้สึกของเรา แต่เค้าคิดว่าเราแค่โกรธ เราแค่น้อยใจ และเราก็พยายามบอกเค้ามาตลอดว่า เรารู้หายใจไม่ออก เราพยายามบอกว่าเราเริ่มไม่ค่อยโอเค แต่เราก็ยังอยู่กับเค้า ยังดูแลเค้าแม้ในวันที่เค้าไม่ทำงาน 2 ถึง 3 ครั้ง จนกระทั่งวันนึงเราได้กลับไป บ้านของเราเองที่ ตจว. เรารู้สึกเสียใจ เราหดหู่ เพราะบ้านเรากำลังจะพัง พ่อแม่ก็แก่ แล้ว น้องล้มละลาย พี่ชายมีครอบครัว น้องชายอีกคนก็ไม่ยอมกลับ เรารู้สึกว่าตัวเองเห็นแก่ตัวมากๆ เรากลับมา ตัดสินใจบอกเลิกแฟน เพราะเราไม่อยากเสียเวลาอีกแล้ว ตลอดระยะเวลา 5, 6 ปี ชีวิตเรา ไม่มีอะไรดีขึ้นเลย หนี้หมดก็จริง แต่ก้มีหนี้ใหม่, แฟนเราเสียใจมากไม่กินไม่นอน ช็อคไปเลยและถ้าครอบครัวของเค้ารู้ ก็คงช็อคแล้วก็เสียใจไม่น้อยเช่นกัน ส่วนเราเองก็เสียใจมากเช่นกัน การตัดสินใจเลิกกับใครซักคน ที่เคยใช้ชีวิตคู่ร่วมกัน มันช่างทรมานเหลือเกิน แต่เราไม่สามารถ เดินต่อไปได้อีกแล้ว เราไม่สามารถใช้ชีวิตคู่ ได้อีกแล้ว เพราะภาระของเรามันมีอีกมากมาย
** เราผิดไหม ที่เราเดินออกมา , ** เราผิดไหมที่เราทิ้งเค้า,
สลัดทิ้งชีวิตคู่
เราเป็นคนชอบเที่ยว เป็นคนชอบสังสรร เป็นคนชอบสังคม แต่เราไม่เคยเหลวแหลก สมัยที่ใช้ชีวิต ใน กทม. แล้วเราย้ายไปใช้ชีวิตไปหาประสบการณ์ แถบทะเลอันดามัน เราเบื่อที่จะใช้ชีวิตแบบนั้นอีก แล้ว และเราก็มาเจอแฟนเรา เค้าดูเป็นคนธรรมดา ไม่เที่ยวไม่ดื่ม ดูดบุหรี่อย่างเดียว ซึ่ง ณ ตอนนั้น เราคิดว่า น่าจะโอเค เพราะเราเองก็เลิกเที่ยวเช่นกัน เราเลยตัดสินใจลองคบกัน จริงจัง ช่วง 1-2 ปีแรก
เรารู้สึกทรมานตัวเองมากๆ แฟนเราเป็นคนขี้หึงมากๆ เราไม่สามารถมีเพื่อนได้เลย ไม่ว่า หญิงหรือ ชาย แต่ในเมื่อเราตัดสินใจแล้วเราก็จะทำให้ดีที่สุดเท่าที่ผู้หญิงคนนึงจะทำได้ ตลอดระยะเวลา ที่อยู่ด้วยกัน เค้าดูแลเราดีมาโดยตลอด ซักผ้า ทำกับข้าว ไปรับไปส่งที่ทำงานตลอด เค้าไม่ชอบกินข้าวในห้าง ดูหนัง
เรามีการมีงานทำ ซึ่งถือว่า ดี ส่วนเค้าไม่ได้ทำงานจริงจังอะไร เค้าช่วยพี่ชายทำร้านดนตรี แต่ไม่มีเงินเดือน ด้วยเหตุการณ์ รักมากหึงมากหวงมาก จนเราเองเริ่มหมดแรง ได้แต่คิดว่า ช่างมันเถอะไม่เป็นไร เริ่มใหม่ มันต้องดีขึ้น แต่มีเหตุการณ์ที่ต้องเค้าต้องกลับต่างจังหวัด เพราะคนในครอบครัวไม่สบาย เราตัดสินใจออกจากงานเพื่อไปด้วย และอยากจะรู้ด้วยว่า เราสามารถใช้ชีวิตอยู่กับเค้าได้ไหม 3 เดือน ที่เราใช้ชีวิตอยู่ต่างจังหวัดโดยไม่มีงานทำ ไม่มีรายได้ ไม่ได้ดูแลทางบ้านเราเอง เพราะเราต้องดูแลครอบครัวของแฟน เป็นสะไภ้ต้องทำทุกอย่างห้ามขี้เกียจ ห้ามบ่น พ่อของแฟนไปโรงพยาบาลทุกวัน เพราะต้องทำคีโม ทุกคนที่นั่นรักเรามาก จนกระทั่งทุกอย่างเริ่มดีขึ้น เราตัดสินใจเข้า กทม. เราช่วยกันทำงาน เค้าช่วยเราปลดหนี้ แต่ความหึงหวงยังคงเป็นปัญหาหลัก เรารู้สึกเหนื่อยมาก เราทำงานโรงแรมแผนกต้อนรับ ซึ่งแน่นอนว่าต้อง ดิวกับพนักงานทุกแผนก ต้องดิว กับลูกค้า และ ครั้งนั้นพ่อ ล้มอีก เราต้องออกจากงานอีกครั้ง จนสุดท้าย .... เรากับแฟนกลับมาแถบทะเลอันดามันอีกครั้ง และก้ยังเหมือนเดิม เราเริ่ม รู้สึกตัวเอง ว่าเราไม่ไหวแล้ว เราบอกแฟนเราถึงความรู้สึกของเรา แต่เค้าคิดว่าเราแค่โกรธ เราแค่น้อยใจ และเราก็พยายามบอกเค้ามาตลอดว่า เรารู้หายใจไม่ออก เราพยายามบอกว่าเราเริ่มไม่ค่อยโอเค แต่เราก็ยังอยู่กับเค้า ยังดูแลเค้าแม้ในวันที่เค้าไม่ทำงาน 2 ถึง 3 ครั้ง จนกระทั่งวันนึงเราได้กลับไป บ้านของเราเองที่ ตจว. เรารู้สึกเสียใจ เราหดหู่ เพราะบ้านเรากำลังจะพัง พ่อแม่ก็แก่ แล้ว น้องล้มละลาย พี่ชายมีครอบครัว น้องชายอีกคนก็ไม่ยอมกลับ เรารู้สึกว่าตัวเองเห็นแก่ตัวมากๆ เรากลับมา ตัดสินใจบอกเลิกแฟน เพราะเราไม่อยากเสียเวลาอีกแล้ว ตลอดระยะเวลา 5, 6 ปี ชีวิตเรา ไม่มีอะไรดีขึ้นเลย หนี้หมดก็จริง แต่ก้มีหนี้ใหม่, แฟนเราเสียใจมากไม่กินไม่นอน ช็อคไปเลยและถ้าครอบครัวของเค้ารู้ ก็คงช็อคแล้วก็เสียใจไม่น้อยเช่นกัน ส่วนเราเองก็เสียใจมากเช่นกัน การตัดสินใจเลิกกับใครซักคน ที่เคยใช้ชีวิตคู่ร่วมกัน มันช่างทรมานเหลือเกิน แต่เราไม่สามารถ เดินต่อไปได้อีกแล้ว เราไม่สามารถใช้ชีวิตคู่ ได้อีกแล้ว เพราะภาระของเรามันมีอีกมากมาย
** เราผิดไหม ที่เราเดินออกมา , ** เราผิดไหมที่เราทิ้งเค้า,