สวัสดีค่ะ เริ่มกันที่การอธิบายความเป็นตัวเราก่อนเนอะ คือเราเป็นคนที่เข้าหาผู้ใหญไม่เป็นอ่ะ โดยเฉพาะญาติๆ เราจะสวัสดีเค้านะคือสวัสดีทุกคนแหละ แต่เราพูดไม่เก่ง เวลาเค้าถามอ่ะเราก็ตอบ หากเค้าชวนคุยหรืออะไรเราก็คุยนะ แต่ถ่าเป็นฝ่ายพูดก่อนหรืออะไรอ่ะ เราทำไม่ได้อ่ะ แล้วเราก็จะทำตัวไม่ถูกอ่ะเวลาญาติๆอยู่รวมกันกินข้าวกันไรงี้ เราก็จะอึดอัดมันเกร็งไปหมด ทั้งที่หลานคนอื่นเค้าสนุกเฮฮากันคุยกับป้าๆน้าๆกันอย่างสนุกส่วนเราก็ได้แต่นั่งฟังเหมือนไม่มีตัวตนอ่ะ  แต่เมื่อเราอยู่กับเพือนอ่ะเราจะเป็นคนที่เฮฮาบ้าๆบอ แล้วเราก็ชอบการเข้าค่ายโน่นนี่นั้นที่ต้องเจอกับเพื่อนต่างรร. ไรงี้ถ้ามีคือเราจะสมัครทันทีอ่ะเราชอยการเข้าค่ายแบบได้เจอเพื่อนๆเยอะขึ้นเปิดโลกให้ตัวเอง เวลาไปเข้าค่ายอะไรแบบนี้เราจะรู้จักเพื่อนใหม่เร็วมากอ่ะเราจะกล้าแสดงออกมากขึ้นเวลาไปค่าย เราจะกล้าคุยกับผู้ใหญ่นะแบบเหมือนการทำงานกลุ่มล่ะต้องสัมภาษณ์ผู้ใหญ่ที่มีความรู้ด้านนี้อ่ะ เราจะกล้าทำกล้าพูดกล้าถาม
คือสรุปแล้วเร่จะไม่กล้าพูดกับผู้ใหญ่ที่เป็นญาติเรา เราอยากคุยนะแต่แบบมันมีบางอย่างที่เรารู้สึกว่าอย่าดีกว่าเงียบๆไป เราต้องแก้ไขตัวเองยังไงอ่ะเราอยากเข้าหาผู้ใหญ่ได้อ่ะ เรารู้ว่ามันเป็นที่ตัวเราเองเราผิดเองเราอยากรู้วิธีแก้วิธีปรับให้มันดีขึ้น ใครมีคำแนะนำอะไรช่วยเราหน่อยนะ