เวลาที่เราโกรธ หรือโมโหมากๆ หรือเจ็บปวดใจมากๆ จนมันทำให้ทั้งตัวเราสั่น จนเราอยากจะกรี๊ดๆๆ กรีดร้องดังๆ ออกมา มันให้เราดูเป็นคนโรคจิตขนาดนั้นเลยหรอคะ ในเมื่อเรามีเรื่องราว สะสมอยู่ในหัวมากมาย จนไม่รู้จะระบายออกมายังไง

เรามีปัญหาทางสภาวะอารมณ์มาตั้งแต่เด็กค่ะ
บางครั้งเราก้เหมือนจะควบคุมได้ แต่บางครั้งเราก็หลุด ควบคุมสติอารมณ์ไม่ได้
และเรามีภาวะซึมเศร้าร่วมด้วย เนื่องจากเรื่องราวต่างๆ ที่มันสั่งสมมานาน
เราเริ่มหาหมอจิตเวชเมื่อ พฤษภาคม ปีที่แล้ว
รักษาอาการซึมเศร้าด้วยยา มาระยะหนึ่ง
และด้วยเหตุผลทางด้านการงาน ทำให้เราไปพบคุณหมอได้ไม่ครบตามนัด จนเราหยุดไป และเราหยุดทานยา
เนื่องจากเรายังต้องอยู่ในสภาพแวดล้อม และสังคมแบบเดิม
เราพยายาม อย่างมากที่สุดที่เราจะกลับไปใช้ชีวิตในสังคม ได้อย่างมีความสุข

จะเป็นไปได้มั้ยคะ ที่เราจะหายจากโรคนี้ด้วยตัวเราเอง
แล้วเราจะรู้ได้ยังไงว่าเราหายเป็นปกติแล้ว
เรารู้สึกว่าต้องฝืนตื่นเช้าขึ้นมาทำหน้าที่ทุกอย่างวนลูปไปแบบนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า
บางวันเราก็กลับมานอนร้องไห้ กรีดร้องในห้องคนเดียว
ถ้ามีเรื่องที่ทำให้เราโกรธหรือร้อนรุ่มใจ เราจะสั่น เราอยากกรีดร้อง ทำลายของทุกอย่าง ต่อยกำแพงซ้ำๆ
เพื่อให้เราหยุดร้องไห้ น้ำตามันไหลออกมาง่ายเหลือเกิน
เราไม่อยากใช้คำว่าโรคซึมเศร้า เป็นข้ออ้างในการที่ทุกคนจะต้องมาสนใจ มาใส่ใจเรา คนที่อยากให้เค้าเข้าใจเรามากที่สุดคือพ่อกับแม่
เนื่องจากพ่อกับแม่เราอยู่ต่างจังหวัด มันเหมือนเรายิ่งตัวคนเดียว ไม่เหลือใครเลยในชีวิต
บางครั้งที่เรารู้สึกแย่มากๆ เราโทรไปคุยกับพ่อ และเปิดใจคุยเรื่องนี้ พ่อบอกว่า เราคิดมากเกินไป ถ้าคิดว่าเราเป็น เราก็เป็น เราปล่อยให้มันครอบงำจิตใจเราเอง
แต่ถ้าเราคิดว่าเราไม่ได้เป็น เท่านี้ เราก็หายแล้ว

มันจะทำได้จริงหรอคะ บางวัน เรารู้สึกแย่มากๆ จริงๆ
บางครั้งมันหนักมากแต่ก็ยังต้องทำเหมือนเราไม่เป็นอะไรต่อหน้าคนอื่น

ขอระบายลงตรงนี้นะคะ ขอบคุณที่อ่านจนจบค่ะ
ข้อความอาจจะตัวติดกันไปหน่อย เราพิมพ์ในมือถือ