เมื่อก่อน ไม่ค่อยชอบหมากเท่าไร แต่พอมาเจอสายตาละมุนละไม ตั้งแต่เรื่องคลื่นชีวิต เลยหันกลับมาดูการแสดง ต้องยอมรับว่าเป็นพระเอกที่แสดงออกทางสายตาได้ลึกซึ้ง ละมุนละไมมาก เจอสายตาอย่างนี้ของหมากสองเรื่องแล้ว ตั้งแต่คลื่นชีวิตมารากนครา เห็นทีไร อ่อนระทวยทุกที สื่อสารออกมาได้ดีมาก ไม่ว่าจะเป็นตอนที่ตายิ้ม หรือตาเจ็บปวด หรืออย่างตอนที่ได้จับมือเจ้าแม้นเมืองเป็นครั้งแรก กล้องจับสายตาของเจ้าน้อย ภายใต้หมวก ที่กลอกไปมา พี่อ๊อฟ พงษ์พัฒน์ ทำให้นึกถึงพระเอกเกาหลี อย่างลีซานเลย ทำได้ลึกซึ้งมากค่ะ คือไม่ตั้งใจมองหน้านางเอก เพราะมันจะออกโจ่งแจ้งกับการได้จับมือไปหน่อย แต่เหลือบไปเหลือบมานิดๆ ให้รู้สึกว่า มีอะไรพิเศษกับสัมผัสนี้...เนียนและละมุนละไมมากค่ะ ขอชมทั้งหมาก ทั้งผู้กำกับ