สวัสดีค่ะ

วันนี้เราเสียน้ำตาเป็นโหลให้กับญาติเราฝั่งแม่คนหนึ่ง เนื่องจากเราเป็น นศ. จบใหม่ แล้วยังไม่มีงานทำเป็นหลักเป็นแหล่ง  เรียกได้ว่าอยู่บ้านซึ่งบ้านเราเองนั้นล้มละลายต้องขายบ้านไปสักพักแล้ว ทำให้เราหลังจากจบมหาวิทยาลัยต้อง เวียนอาศัยอยู่ตามบ้านญาติ เช่น บ้านของยาย ของป้า ซึ่งมีญาติๆมารวมตัวกันเสมอ เพราะเป็นครอบครัวขนาดใหญ่เราเองได้ขึ้นไปหางานทำที่ กทม. ในระยะแรกของการจบใหม่ และได้เข้าทำงานในสนามบินแห่งชาติของไทยแห่งหนึ่ง แต่เนื่องจากระยะทางกับสวัสดิการที่ได้มันไม่สามารถกำรงชีวิตอยู่ได้จึง ลาออก ออกมา จนตอนนี้กลายเป็นคนว่างงาน เราลาออกทั้งๆที่ยังไม่มีงานอื่นรองรับเพราะในขณะนั้นลูกพี่ลูกน้องของเราอีกคนได้บอกว่ามีเส้นสายจะให้เข้าทำงานในยริษัทที่ดีแห่งหนึ่ง และให้เรารอ ว่าเขารับสมัครเมื่อไหร่ สุดท้ายที่ลูกพี่ลุกน้องคนนั้นพูดมาก็หายเงียบไปโดยไม่มีข่าวคราวมาในทั่สุด ส่วนตัวเราตั้งแต่แรก เราอยากเป็นครู แต่ด้วยปัจจัยหลายๆอย่างทำให้คนในครอบครัว(ญาติ)ไม่เห็นด้วยเรพาะได้เงินเดือนน้อยถ้าเทียบกับหนี้สินของทางบ้าน ใจเราอยากทำในสิ่งที่ถนัดแต่ญาติๆฝั่งแม่ก็คอยไซโคเราตลอดของเงินเดิอนและอนาคต จนล่าสุดวันี้ ลูกพี่ลูกน้องฝ่ายชายอีกคนโทรมา ในตอนแรกเป็นการไถ่ถามสารทุกข์สุขดิบธรรมดา จนสักพักเขาก็เผยจุดประสงศ์ที่แท้จริงออกมา ค่อยๆพูดในสิ่งที่เขาเรียกว่า 'สอน' เราด้วยความหวังดีออกมา เช่น เราต้องดูสถานะทางบ้านเราเราว่าตอนนี้แย่มากต้องทำงาน ี่ช่วยพ่อกับแม่ ต้องไม่เป็นลูก แหง่ เราสะท้อนใจว่า เราคิดอยู่ตลอดเวลาเรื่องนี้จึงตั้งใจเรียนได้เกียรตินิยมมา ไม่เคยประพฤตตัวนอกลู่ ให้คนดูถูกแต่เราไปทำอะไรญาติคนนี้หลังข่าวการออกจากงานสนามบิน รุ้ไปทั่ว เราเหมือนเป็นเป้านิ่ง ให้ทุกคนถกกัน เหมือนเราเนรคุณไม่ตั้งใจหางาน ทั้งๆที่เราเพิ่งลาออก ใบสมัครที่ส่งไว้หลายที่ก็ยังไม่เรียกมา เราตั้งใจมาตลอด แต่ทำไมมันดูเหมือนทุกสิ่งที่ทำมาสูญเปล่ากับเพียงเพราะเราดูเหมือนไม่เอาไหนอย่างนั้นหรือ เราเครียดมากท้อแท้ นี่เขาเหเห็นเราเป็นอย่างไรถึงได้คิดกับเราอย่างนี้ เพื่อนๆคิดเราควรจะทำไงดี ตอนนี้หดหู่มากเหล อเกิน