กระทู้นี้ไม่ได้จะพาดพิงหรือตำหนิอะไรใครนะคะ แค่ขอระบายความรู้สึกและทัศนคติเฉยๆ ค่ะ

เรื่องมีอยู่ว่า มีรุ่นพี่ผู้ชายคนหนึ่งชอบอาสามารับมาส่ง บางทีการมารับของเค้าจะแบบเหมือนขับรอบกรุงเทพฯ แล้วเค้ารู้ว่าเราเป็นมนุษย์บ้าหนังสือ เวลาเค้ารู้ว่าเรากำลังหาหนังสืออะไรอยู่เค้าจะหามาให้ แล้วชอบบอกว่าของมือสอง ไม่เชื่ออะบอกตรงๆ มันเหมือนมือหนึ่งที่เพิ่งแกะซีลออก รู้ว่าเค้าจีบไหม รู้ค่ะ (ถ้าเราและคนรอบข้างไม่ได้คิดไปเองนะคะ) บอกหายรอบแล้วค่ะ ว่าขอเป็นซื้อต่อหรืออะไรแบบนี้ เค้าไม่เคยรับเงิน เค้าจะแบบพี่ซื้อมาแล้วถ้าไม่รับพี่ก็ต้องเอาไปตั้งทิ้งไว้อยู่ดี ตั้งใจเอามาให้ เห็นแล้วนึกถึงรู้ว่าต้องชอบ เราเลยตอบแทนเค้าเป็นขนมหรือของกินค่ะ แต่มันไม่สบายค่ะ แบบหนังสือแต่ละเล่มมันก็แบบหลักร้อยอัพทั้งนั้น บางเล่มหายากมาก แล้วเรารู้ตัวดีค่ะว่าเราไม่ได้ชอบเค้าในแง่นั้น เคยพูดแบบอ้อมๆ นะคะว่าคิดกับเค้าเป็นพี่ชายคนหนึ่งพี่เค้าก็ไม่ได้ว่าอะไร การที่เค้ามาเปย์ให้แบบนั้นมันรู้สึกไม่ดีแปลกๆ เหมือนเราเอาเปรียบเค้าเหมือนหลอกใช้เค้าเลย
พอลองโทรไปเล่าให้เพื่อนฟัง เพื่อนบอกว่าเราคิดมาก ธรรมดาจะตาย แล้วเล่าว่าเพื่อนเคยมีพี่ที่ออฟฟิศเก่ามาจีบซื้อสร้อยทองให้ ไม่ต้องคิดมากหรอก ผู้ชายจะจีบก็ต้องลงทุนหน่อยปะ เราก็แบบ ฮะ จริงดิ เพื่อนบอกว่าเราไม่ต้องคิดมากหรอก เราไม่เคยเอ่ยปากขอนี่ เค้าให้เอง เค้าอยากให้เราอยากได้ก็รับ วินๆ เราก็แบบ เออ ก็ได้ เอาเป็นว่าเราเลี่ยงจะให้เค้ารู้ว่าเรากำลังตามหาหนังสือเล่มไหนก็พอ
จนวันหนึ่งเราได้ยินเพื่อนที่ออฟฟิศแซวกันค่ะ แบบกระเป๋าสวยนี่ แฟนคนไหนซื้อให้ แล้วก็แซวๆ กันน่ะค่ะ ว่าคนนู้นอะมีผู้ชายซื้อไอโฟนให้ คนนี้ซื้อนู้นซื้อนี่ให้ ก็แบบแซวๆ ด่าๆ กันน่ะค่ะ แบบแต่ละคนดูภูมิใจอะ ถามจริงๆ ค่ะ มันเป็นตัวแปรวัดความสวยมีเสน่ห์อะไรแบบนี้หรือเปล่าคะ

เราคิดมากไปเองหรือเปล่า ทิฐิเกินไปหรือเปล่าคะ ของฟรีชอบไหมชอบค่ะ แต่อยากเป็นของฟรีที่ได้มาแล้วสบายใจอะ

การเล่าอาจงง กำลังสับสนระหว่างความงกกับความลำบากใจค่ะ