ปกติเราก็ชอบทำบุญ ชอบปฏิบัติธรรมนะ เพราะตอนเด็กๆยายมักจะพาเราไปถือศิลป์ด้วย   คือแต่เราสังเกตุตัวเองว่า ช่วงประมาณ3-4 ปีมานี้  ขอยกตัวอย่างให้ฟังนะ ที่เจอบ่อยคือ  ถ้าเรากำลังพูดเล่นอยู่กับคุณ A, B,C แต่ในการพูดเล่นก็จะมีการแซวกันหย่อกล่อกัน คือออกแนวกระแนะกระแหนแหย่กันตามปกติ พอผ่านไปไม่กี่วัน เราก็จะโดนคนอื่นพูดกระแนะกระแหน่ เราสังเกตุเห็นหลายครั้ง  จนตอนหลังทุกครั้งที่เราคุยเล่นไม่ว่าจะพูดเล่นกับใครเราจะพูดเสมอว่า เราพูดเล่นนะ เราล่อเส่นนะ มันก็จะไม่มีเรื่องอะไรตามมา แต่เราเคยล่อเล่นกันแต่ปากเราบอกว่าล่อเล่นนะ แต่ใจแอบคิดเหน็บแนมเขาจริงๆ หลังจากนั้นก็จะมีเหมือนคนพูดเหน็บแนมเรา คือสรุปห้ามพูดจาไม่ดีห้ามว่าคนอื่น คือถ้าพูดไม่ดีหรือว่าคนอื่นจะเข้าตัวเราทุกครั้งและมาเร็วด้วย  อย่างคราวก่อนเราขับรถและเห็นมอไซค์ขี่ช้าและขี่อยู่กลางถนนไม่ยอมเข้าริมสักทีเราเลยขับแซงแบบเบียดๆ(ในใจก็คิดว่าขี่ช้าแล้วยังจะขี่อยู่ตรงกลางอีก (ถนน2 เลนแค่พอรถสวนกันได้) ถ้าเราขับเบียดเขาจะได้รู้ตัวว่าเขาขับอยู่ตรงกลางมากเกินไปคราวหน้าเขาจะได้ไม่กล้าขี่อยู่กลางถนนแบบนี้อีก) แต่พอหลังจากนั้นไม่กี่วันเราขี่มอไซค์อยู่  เราก็โดนรถขับเบียดเหมือนกัน ทั้งๆที่เราก็ขับอยู่ริมๆอยู่แล้วนะ เราเลยคิดได้ว่าอือวันก่นอเราก็ทำกับคนนั้นแบบนี้เหมือนกัน   สุดท้ายเราว่ามันก็ดีนะที่เป็นแบบนี้มันทำให้เรานิ่งขึ้นและ ไม่ว่าอยู่ต่อหน้าหรืออยู่ลับหลังคนอื่นเราก็จะพยายามไม่พูดว่าเขาหรือพูดถึงคนอื่นในทางที่ไม่ดี  ปกติเราจะยึดถือศิลป์ 5 มาโดยตลอด แต่ทำได้จริงแค่4 ข้อ จะมี1 ข้อที่เรายังทำไม่ได้คือเรื่องของการพูดนี้แหละ555 เมื่อก่อนเราเป็นคนพูดตรงและพูดแรง ไม่สนว่าพูดไปแล้วคนฟังจะเจ็บหรือรู้สึกอย่างไร  แต่ทุกวันนี้พอมาเจอกับตัวเองถึงได้รู้สึก
          เลยอยากรู้ว่าแล้วคนอื่นคิดว่าตัวเองมีกรรมตามมาเร็วแบบเราไหม

ปล.เป็นความเชื่อส่วนบุคคลนะคะ (บางทีเราอาจจะคิดมากไปเองก็ได้  )...แต่ยังไงเราก็เชื่อนะ5555