สวัสดีค่ะ คือเรามีเรื่องอยากระบายมากๆต้องการความช่วยเหลือจากเพื่อนๆในพันทิพนะคะ เริ่มเลยนะ เราอายุ16ปีค่ะ ตอนนี้เครียดมากมากๆเพราะที่บ้านมีปัญหากันค่ะ พ่อแม่ทะเลาะกันบ่อยมาก คือเรื่องมันก็ผ่านมา2-3ปีได้แล้วค่ะ เค้าทะเลาะกันหนักมากหลังจากนั้นเค้าก็ไม่เหมือนเดิมไปเลยค่ะในความรู้สึกเรา
เพราะว่าก่อนหน้านั้นเค้าก็รักกันดี หยอกล้อกันแฮปปี้ชีวิตดีค่ะ แต่หลังจากนั้นเค้าก็เริ่มทะเลาะกัน ซึ่งเราไปแอบรู้มาว่าพ่อน่าจะแอบมีชู้ค่ะ แม่ไม่ได้บอกเรานะคะแต่จากที่เราสังเกต คือเรารู้ไม่ได้ตั้งใจ มันชอบมีสายเข้ามาหาพ่อบ่อยๆแล้วพ่อก็ตัดสายทิ้งตลอด โทรเข้ามาทั้งตอนเช้า ตอนดึก ทำให้พ่อเราปิดเครื่องโทรศัพท์บ่อย ทีนี้แม่น่าจะเริ่มสงสัยค่ะ เรื่องมันก็เลยบานปลายปกติที่เค้าไม่ทะเลาะกันต่อหน้าเรา ตอนนี้ต่อหน้าเราเค้าสาดคำด่าใส่กันแล้วค่ะ อ้อเรามีน้องสาว1คนค่ะ อยู่ป.1 คือเราก็นึกสงสารน้อง สงสารตัวเองเหมือนกันค่ะ แล้วมันมีครั้งนึงไปเยี่ยมปู่ย่า เค้าทะลาะกันต่อหน้าปู่กับย่าเลยค่ะ ขึ้นคำหยาบกันเลยจากปกติที่ไม่เคยพูดให้เราได้ยินซักครั้งตอนนั้นคืออยากจะร้องไห้เลยค่ะ หลังจากนั้นแม่ก็เหมือนจะอึนๆใส่พ่อไปเลยค่ะ ทุกอย่างมันเปลี่ยนไปหมด แม่เริ่มเครียดเริ่มกินเบียร์บ่อยตอนดึกๆ จากที่ไม่เคยกินเลย แม่ก็ชอบออกมาร้องไห้ซึ่งเราเผลอไปได้ยิน จากนั้นเราก็เริ่มเครียดค่ะ เริ่มไม่อยากกลับบ้าน ประจวบกับเราอยู่หอพักอยู่แล้วค่ะ เลยหนีปัญหาด้วยการไม่กลับบ้านซะเลย พ่อเราทำงานนอกบ้าน1เดือนกลับบ้านครั้งค่ะ แล้วมันมีอีกครั้งนึงที่พ่อไม่กลับบ้านเป็นอาทิตย์เลยค่ะ ติดต่อก็ไม่ได้ คือตอนนั้นแม่ก็ถามแล้วว่าถ้าพ่อไม่กลับมาอยู่จะได้มั้ย แล้วเราก็เงียบค่ะ ปรากฎว่าหลังจากนั้น2วันพ่อก็กลับบ้านค่ะ บอกว่าไปเที่ยวกับแกงค์บิ้กไบท์มาไม่ได้บอกก่อน แม่โกรธมากค่ะตอนนั้น คือพ่อเราเป็นคนไม่ค่อยชอบอธิบาย ชอบพูดห้วนๆ ชอบทำหน้าขรึมๆ ไม่ชอบยิ้มบวกกับแม่ที่ชอบประชดแล้วก็ไม่ยอมคนเลยก็ไม่เคยเคลียร์กันซักครั้งเลยค่ะปล่อยให้มันผ่านไปต่างคนต่างเงียบซึ่งเวลากลับบ้านเราก็ต้องอยู่ท่ามกลางความอึดอัด คืออึดอัดสุดๆ อยากจะถามว่าทะเลาะอะไรกันนักหนา แต่ก็ไม่กล้าค่ะ ปล่อยให้เป็นหน้าที่เค้าไปเคลียร์กันเอง เราอย่าไปยุ่งดีกว่า แต่ก็อย่างว่ามันหนักขึ้นเรื่อยๆค่ะเราเครียดจนเราต้องมาร้องไห้คนเดียวมีเรื่องให้คิดเยอะมากค่ะ ทั้งเรื่องเรียนเรื่องครอบครัว บลาๆ จากเมื่อก่อนเราเป็นคนในแง่ดีนะ อารมณ์ดี เฮฮาปาร์ตี้ แต่ตอนนี้เรารู้สึกว่าเราเปลี่ยนไปเลย เพื่อนๆก็บอกว่าเราเปลี่ยนไปค่ะ คือตอนนี้เป็นคนคิดมาก เจออะไรกระทบจิตใจไม่ได้เลยค่ะ จะร้องไห้ ยิ่งวันไหนเครียดๆนี่กลับมาร้องไห้คนเดียวตลอดเลยค่ะ แต่พอไปรร ก็ต้องทำตัวเองให้แฮปปี้เข้าไว้ค่ะ ปลอบใจตัวเองว่าอย่าคิดมาก เราไม่ได้บอกแม่ว่าเราเจออะไรมาบ้างบางครั้งก็อยากบอกค่ะ ต้องการกำลังใจแต่สิ่งทีได้กลับมามันทำให้เราไม่กล้าทำอย่างที่เราคิดค่ะ ทุกวันนี้ก็ได้แต่ระบายให้เพื่อนฟัง มันก็ช่วยได้ในระดับนึงแต่เราก็เครียดมากๆอยู่ดีค่ะ ไปรร ก็รู้สึกว่าสมาธิจะสั้นลง เริ่มเรียนไม่รู้เรื่อง เราไม่รู้ว่าสาเหตุของปัญหามันคืออะไร เราควรแก้ปัญหาตรงไหน หรือว่าต้องปล่อยให้มันเป็นแบบนี้ต่อไปคะ
พ่อแม่ทะเลาะ และเราเป็นคนกลาง
เพราะว่าก่อนหน้านั้นเค้าก็รักกันดี หยอกล้อกันแฮปปี้ชีวิตดีค่ะ แต่หลังจากนั้นเค้าก็เริ่มทะเลาะกัน ซึ่งเราไปแอบรู้มาว่าพ่อน่าจะแอบมีชู้ค่ะ แม่ไม่ได้บอกเรานะคะแต่จากที่เราสังเกต คือเรารู้ไม่ได้ตั้งใจ มันชอบมีสายเข้ามาหาพ่อบ่อยๆแล้วพ่อก็ตัดสายทิ้งตลอด โทรเข้ามาทั้งตอนเช้า ตอนดึก ทำให้พ่อเราปิดเครื่องโทรศัพท์บ่อย ทีนี้แม่น่าจะเริ่มสงสัยค่ะ เรื่องมันก็เลยบานปลายปกติที่เค้าไม่ทะเลาะกันต่อหน้าเรา ตอนนี้ต่อหน้าเราเค้าสาดคำด่าใส่กันแล้วค่ะ อ้อเรามีน้องสาว1คนค่ะ อยู่ป.1 คือเราก็นึกสงสารน้อง สงสารตัวเองเหมือนกันค่ะ แล้วมันมีครั้งนึงไปเยี่ยมปู่ย่า เค้าทะลาะกันต่อหน้าปู่กับย่าเลยค่ะ ขึ้นคำหยาบกันเลยจากปกติที่ไม่เคยพูดให้เราได้ยินซักครั้งตอนนั้นคืออยากจะร้องไห้เลยค่ะ หลังจากนั้นแม่ก็เหมือนจะอึนๆใส่พ่อไปเลยค่ะ ทุกอย่างมันเปลี่ยนไปหมด แม่เริ่มเครียดเริ่มกินเบียร์บ่อยตอนดึกๆ จากที่ไม่เคยกินเลย แม่ก็ชอบออกมาร้องไห้ซึ่งเราเผลอไปได้ยิน จากนั้นเราก็เริ่มเครียดค่ะ เริ่มไม่อยากกลับบ้าน ประจวบกับเราอยู่หอพักอยู่แล้วค่ะ เลยหนีปัญหาด้วยการไม่กลับบ้านซะเลย พ่อเราทำงานนอกบ้าน1เดือนกลับบ้านครั้งค่ะ แล้วมันมีอีกครั้งนึงที่พ่อไม่กลับบ้านเป็นอาทิตย์เลยค่ะ ติดต่อก็ไม่ได้ คือตอนนั้นแม่ก็ถามแล้วว่าถ้าพ่อไม่กลับมาอยู่จะได้มั้ย แล้วเราก็เงียบค่ะ ปรากฎว่าหลังจากนั้น2วันพ่อก็กลับบ้านค่ะ บอกว่าไปเที่ยวกับแกงค์บิ้กไบท์มาไม่ได้บอกก่อน แม่โกรธมากค่ะตอนนั้น คือพ่อเราเป็นคนไม่ค่อยชอบอธิบาย ชอบพูดห้วนๆ ชอบทำหน้าขรึมๆ ไม่ชอบยิ้มบวกกับแม่ที่ชอบประชดแล้วก็ไม่ยอมคนเลยก็ไม่เคยเคลียร์กันซักครั้งเลยค่ะปล่อยให้มันผ่านไปต่างคนต่างเงียบซึ่งเวลากลับบ้านเราก็ต้องอยู่ท่ามกลางความอึดอัด คืออึดอัดสุดๆ อยากจะถามว่าทะเลาะอะไรกันนักหนา แต่ก็ไม่กล้าค่ะ ปล่อยให้เป็นหน้าที่เค้าไปเคลียร์กันเอง เราอย่าไปยุ่งดีกว่า แต่ก็อย่างว่ามันหนักขึ้นเรื่อยๆค่ะเราเครียดจนเราต้องมาร้องไห้คนเดียวมีเรื่องให้คิดเยอะมากค่ะ ทั้งเรื่องเรียนเรื่องครอบครัว บลาๆ จากเมื่อก่อนเราเป็นคนในแง่ดีนะ อารมณ์ดี เฮฮาปาร์ตี้ แต่ตอนนี้เรารู้สึกว่าเราเปลี่ยนไปเลย เพื่อนๆก็บอกว่าเราเปลี่ยนไปค่ะ คือตอนนี้เป็นคนคิดมาก เจออะไรกระทบจิตใจไม่ได้เลยค่ะ จะร้องไห้ ยิ่งวันไหนเครียดๆนี่กลับมาร้องไห้คนเดียวตลอดเลยค่ะ แต่พอไปรร ก็ต้องทำตัวเองให้แฮปปี้เข้าไว้ค่ะ ปลอบใจตัวเองว่าอย่าคิดมาก เราไม่ได้บอกแม่ว่าเราเจออะไรมาบ้างบางครั้งก็อยากบอกค่ะ ต้องการกำลังใจแต่สิ่งทีได้กลับมามันทำให้เราไม่กล้าทำอย่างที่เราคิดค่ะ ทุกวันนี้ก็ได้แต่ระบายให้เพื่อนฟัง มันก็ช่วยได้ในระดับนึงแต่เราก็เครียดมากๆอยู่ดีค่ะ ไปรร ก็รู้สึกว่าสมาธิจะสั้นลง เริ่มเรียนไม่รู้เรื่อง เราไม่รู้ว่าสาเหตุของปัญหามันคืออะไร เราควรแก้ปัญหาตรงไหน หรือว่าต้องปล่อยให้มันเป็นแบบนี้ต่อไปคะ