ก่อนอื่นขอเล่าที่มาของปัญหาที่สะสมมานานก่อนนะคะ
รู้จักกับสามีได้ 3 ปี ตัดสินใจแต่งกันกันเมื่อเดือนพฤศจิกายนปี 59 หลังจากแต่งงานก็แยกกันอยู่เพราะทำงานคนละจังหวัด
ใช้เวลาเดินทางประมาณ 8 ชั่วโมง จึงไม่ค่อยได้เจอกันบ่อย
จนเดือนมีนาคมปี 60 สามีมาสารภาพว่าติดสาวนั่งดริ้งค์ร้านเหล้าแถวโรงงาน มีนัดไปนอนโรงแรมด้วยกันหลายครั้ง จากนั้นโดนผู้หญิงเก็บหลักฐานแบล็คเมล์ขู่เอาเงินไปหลายหมื่น จนไม่มีจ่ายให้ เลยมาสารภาพ ครั้งนั้นให้อภัยเพราะเป็นความผิดครั้งแรก และเห็นใจเพราะอยู่ไกลกัน
ต่อมาเดือนเมษายน 60 จับได้ว่าสามีพยายามติดต่อไปหาผู้หญิงคนเดิมเพราะยังลืมไม่ได้ แต่ไม่ได้นัดเจอกันเพราะผู้หญิงคงกลัว ย้ายไปทำงานอีกจังหวัดหนึ่ง ครั้งนี้ก็ให้อภัยอีกเพราะเห็นแก่พ่อแม่ สามีพาไปจดทะเบียนสมรส
นับแต่นั้นชีวิตคู่ก็ไม่เหมือนเดิม เพราะความเชื่อใจถูกทำลาย ความหวาดระแวงก็ตามมา มีระหองระแหงกันบ้าง แต่ไม่ถึงกับรุนแรง เหตุเพราะสามีชอบโกหกเสมอ โดยให้เหตุผลว่ากลัวเราไม่สบายใจ ทั้งที่โกหกเมื่อไหร่ก็จับได้ทุกครั้ง จนเดือนมิถุนายนที่ผ่านมาเราก็ตั้งท้องแบบไม่ได้ตั้งใจ แต่ก็ดีใจอยู่ไม่น้อย แรกๆ มีภาวะเครียดเพราะแพ้ท้องหนักและไม่สบายจากโรคประจำตัว สามีก็พยายามดูแล ไม่ทำให้เครียดเลย และพยายามหาเวลากลับบ้านทุกเดือน ก็เหมือนทุกอย่างจะดีขึ้น
ล่าสุดวันนี้เอง สามีมีไปติดต่องานข้างนอกกับน้องผู้หญิงที่ทำงาน เราพยายามโทรหาหลายสายเพราะมีธุระ แต่ก็ไม่รับสาย ผ่านไปเกือบชั่วโมงสามีขับรถกลับถึงโรงงานก็รีบโทรกลับ โดยโกหกว่าคุยกับเจ้านายไม่ได้ยินเสียงโทรศัพท์ ทั้งที่เรารู้แล้วว่าแวะกินข้าวที่ร้านกับน้องคนนั้น เราเค้นจนพูดความจริง เค้าบอกว่าไม่อยากให้คิดมากเดี๋ยวจะไม่สบายใจแล้วเครียดอีก แต่เรากลับคิดว่าถ้าไม่มีอะไรจะโกหกทำไม มันทำให้เรื่องดูแย่
ตอนเย็นเราพยายามระงับอารมณ์ คิดทบทวน ถ้าอยู่กันแบบนี้ต่อไป ยังไงก็คงไปไม่รอดจึงขอหย่า แต่สามีก็ไม่ยอม บอกว่าเหตุผลฟังไม่ขึ้น เค้าโกหกเพราะหวังดี เราค่อนข้างสับสน ไม่รู้จะทำยังไง แต่อยากพอแล้วกับชีวิตคู่ที่ไม่มีความซื่อตรงต่อกัน
ถ้าถามว่าพร้อมจะเป็นซิงเกิ้ลมัมมั้ย ณ ตอนนี้ก็ไม่ค่อยพร้อมแต่คิดว่าหากตั้งใจจริงก็ทำได้ เพราะครอบครัวพ่อแม่ญาติพี่น้องเราทุกคนพร้อมให้ความอบอุ่น แต่เป็นห่วงความรู้สึกลูก ว่าพอโตขึ้นเค้าจะรู้สึกขาดหรือเปล่า เพราะจิตใจเด็กแต่ละคนย่อมเข้มแข็งไม่เท่ากัน
จุดนี้อยากถามความเห็นทุกท่านว่าเรามีเหตุผลพอมั้ยที่จะหย่า ที่ผ่านมาไม่เคยเสียใจกับผลที่เกิดจากการตัดสินใจของตัวเองเลย เพราะคิดว่าเราเลือกแล้ว แต่ครั้งนี้ลังเลสับสนเพราะชีวิตเล็กๆที่กำลังจะเกิดมา ไปไม่ถูกเลย ถ้ามีเราคนเดียวอะไรๆ คงง่ายกว่านี้มาก
ตัดสินใจจะหย่ากับสามีตอนท้องสามเดือนตอนนี้สับสนไม่รู้คิดถูกหรือผิด
รู้จักกับสามีได้ 3 ปี ตัดสินใจแต่งกันกันเมื่อเดือนพฤศจิกายนปี 59 หลังจากแต่งงานก็แยกกันอยู่เพราะทำงานคนละจังหวัด
ใช้เวลาเดินทางประมาณ 8 ชั่วโมง จึงไม่ค่อยได้เจอกันบ่อย
จนเดือนมีนาคมปี 60 สามีมาสารภาพว่าติดสาวนั่งดริ้งค์ร้านเหล้าแถวโรงงาน มีนัดไปนอนโรงแรมด้วยกันหลายครั้ง จากนั้นโดนผู้หญิงเก็บหลักฐานแบล็คเมล์ขู่เอาเงินไปหลายหมื่น จนไม่มีจ่ายให้ เลยมาสารภาพ ครั้งนั้นให้อภัยเพราะเป็นความผิดครั้งแรก และเห็นใจเพราะอยู่ไกลกัน
ต่อมาเดือนเมษายน 60 จับได้ว่าสามีพยายามติดต่อไปหาผู้หญิงคนเดิมเพราะยังลืมไม่ได้ แต่ไม่ได้นัดเจอกันเพราะผู้หญิงคงกลัว ย้ายไปทำงานอีกจังหวัดหนึ่ง ครั้งนี้ก็ให้อภัยอีกเพราะเห็นแก่พ่อแม่ สามีพาไปจดทะเบียนสมรส
นับแต่นั้นชีวิตคู่ก็ไม่เหมือนเดิม เพราะความเชื่อใจถูกทำลาย ความหวาดระแวงก็ตามมา มีระหองระแหงกันบ้าง แต่ไม่ถึงกับรุนแรง เหตุเพราะสามีชอบโกหกเสมอ โดยให้เหตุผลว่ากลัวเราไม่สบายใจ ทั้งที่โกหกเมื่อไหร่ก็จับได้ทุกครั้ง จนเดือนมิถุนายนที่ผ่านมาเราก็ตั้งท้องแบบไม่ได้ตั้งใจ แต่ก็ดีใจอยู่ไม่น้อย แรกๆ มีภาวะเครียดเพราะแพ้ท้องหนักและไม่สบายจากโรคประจำตัว สามีก็พยายามดูแล ไม่ทำให้เครียดเลย และพยายามหาเวลากลับบ้านทุกเดือน ก็เหมือนทุกอย่างจะดีขึ้น
ล่าสุดวันนี้เอง สามีมีไปติดต่องานข้างนอกกับน้องผู้หญิงที่ทำงาน เราพยายามโทรหาหลายสายเพราะมีธุระ แต่ก็ไม่รับสาย ผ่านไปเกือบชั่วโมงสามีขับรถกลับถึงโรงงานก็รีบโทรกลับ โดยโกหกว่าคุยกับเจ้านายไม่ได้ยินเสียงโทรศัพท์ ทั้งที่เรารู้แล้วว่าแวะกินข้าวที่ร้านกับน้องคนนั้น เราเค้นจนพูดความจริง เค้าบอกว่าไม่อยากให้คิดมากเดี๋ยวจะไม่สบายใจแล้วเครียดอีก แต่เรากลับคิดว่าถ้าไม่มีอะไรจะโกหกทำไม มันทำให้เรื่องดูแย่
ตอนเย็นเราพยายามระงับอารมณ์ คิดทบทวน ถ้าอยู่กันแบบนี้ต่อไป ยังไงก็คงไปไม่รอดจึงขอหย่า แต่สามีก็ไม่ยอม บอกว่าเหตุผลฟังไม่ขึ้น เค้าโกหกเพราะหวังดี เราค่อนข้างสับสน ไม่รู้จะทำยังไง แต่อยากพอแล้วกับชีวิตคู่ที่ไม่มีความซื่อตรงต่อกัน
ถ้าถามว่าพร้อมจะเป็นซิงเกิ้ลมัมมั้ย ณ ตอนนี้ก็ไม่ค่อยพร้อมแต่คิดว่าหากตั้งใจจริงก็ทำได้ เพราะครอบครัวพ่อแม่ญาติพี่น้องเราทุกคนพร้อมให้ความอบอุ่น แต่เป็นห่วงความรู้สึกลูก ว่าพอโตขึ้นเค้าจะรู้สึกขาดหรือเปล่า เพราะจิตใจเด็กแต่ละคนย่อมเข้มแข็งไม่เท่ากัน
จุดนี้อยากถามความเห็นทุกท่านว่าเรามีเหตุผลพอมั้ยที่จะหย่า ที่ผ่านมาไม่เคยเสียใจกับผลที่เกิดจากการตัดสินใจของตัวเองเลย เพราะคิดว่าเราเลือกแล้ว แต่ครั้งนี้ลังเลสับสนเพราะชีวิตเล็กๆที่กำลังจะเกิดมา ไปไม่ถูกเลย ถ้ามีเราคนเดียวอะไรๆ คงง่ายกว่านี้มาก