ปกติผมจะเป็นคนที่มีภูมิคุ้มกันเรื่องความรักอย่างดี เมื่อไหร่ที่ผมเริ่มรู้สึกว่า คนที่เข้ามาหาเรา ทำให้เราคิดเกินกว่าเพื่อน ภูมิคุ้มกันตัวนี้ จะแยกผมออกมาครับ จนเมื่อสามเดือนก่อนหน้านี้ ...

มีคนเข้ามาในชีวิตผมคนนึงครับ ใช่แล้ว เขาเข้ามาเอง ... เราเคยคุยกันครั้งนึง แบบผ่านๆ แล้วก็ไม่ได้เจอกันอีกประมาณหนึ่งเดือน

การเข้ามาครั้งนี้ เขามาทำทุกอย่าง ที่ทำให้ผมเปิดใจกว้างมาก แบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน กว่าผมจะรู้ว่าภูมิคุ้มกันของผมไม่ทำงาน ผมก็รักเขาแล้วครับ ... แต่เราไม่เคยบอกรักกัน

จู่ๆ เขาก็เงียบหายไปครับ ส่งไลน์ไปก็อ่าน แต่ไม่ตอบ ทั้งๆ ที่เขาออนไลน์อยู่ ผมได้แต่นั่งดูเขาออนไลน์ครับ นั่งดูจุดสีเขียวๆ แต่ไม่กล้าส่งไปอีก กลัวเขารำคาญ ... และก็กลัวการอ่าน แต่ไม่ตอบของเขา

โทรไปก็ไม่รับครับ เมื่อก่อนเขาเห็นมิสคอลก็จะโทรกลับ แต่นี่ไม่

เมื่อก่อนเวลาอยู่ด้วยกันส่วนใหญ่เขาจะเป็นคนตั้งคำถาม และตั้งใจฟัง แต่เดี๋ยวนี้ เวลาผมถามเขาจะมีคำตอบให้ทุกครั้ง แต่ไม่สบตา ...

เวลาสาม-สี่เดือนอาจจะน้อยสำหรับใครหลายคนนะครับ แต่สำหรับคนที่แอบรัก ... ไม่ใช่อย่างนั้นครับ

ตอนนี้ก็ทรมานมากครับ โพสเฟสจนเพื่อนเริ่มเป็นห่วง ผมเลยไล่ลบสเตตัสที่เพ้อๆ ออกไปทั้งหมด แล้วพยายามไม่อยู่คนเดียว แต่ก็มีคนสังเกตเห็นอาการอยู่ดีครับ

ทุกวันนี้ก็ยังต้องเจอกันนะครับ ผมพยายามที่สุดแล้วที่จะทำตัวเหมือนเดิม แต่มันไม่ไหวจริงๆ ...

ปัญหาตอนนี้คืออารมณ์ผมจะแปรปรวนบ่อยมาก เวลาที่สมองคิดถึงเขา แต่ไม่ได้เจอ ... ผมนั่งจ้องจุดสีเขียวๆ นั่น เป็นเวลานาน โดยแทบไม่ได้ทำงาน ... ผมนอนดึก เพราะมัวแต่มองจุดสีเขียวๆ นั่น ... ผมพยายามเข้าสังคม นั่งคุยกับเพื่อน เปิดเน็ตแล้ว แต่ขณะที่โลกรอบข้างทุกอย่างกำลังดำเนินไป ผมกลับอยู่ในมุมมืด นั่งคิดถึงแต่จุดเขียวๆ กับหน้าของเขา

ผมอยากระบายด้วยการร้องไห้นะ แต่น้ำตามันไม่ไหล ... ผมอยากบอกร่างกายว่า ผมไม่ได้แข็งแรงขนาดนั้น ผมอยากร้องไห้

ผมควรทำยังไงดีครับ เมื่อไหร่จะออกจากตรงนี้ได้สักที ...