ผมเป็นนักศึกษา ป.ตรี ธรรมดาคนนึงนะครับ ที่ไม่ค่อยกล้าจะแสดงออกเท่าไหร่ แต่ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่ผมอยากจะระบายในนี้นะครับ
ถ้าเกิดภาษาที่ผมใช้มันทำให้สับสนหรือไม่เข้าใจผมก็ขออภัยด้วยนะครับ  

ผมเรียน ป.ตรี  ปีนี้เป็นปีที่ 5 ครับผมติดเเค่วิชาเดียวคือวิชาโปรเจค ซึ่งตอนนี้ผมก็กำลังทำเล่มอยู่ครับ เเต่ผมทำรู้สึกว่ายิ่งทำเท่าไหร่ ผมยิ่งรู้สึกอึดอัดมาก  ผมนอนไม่หลับ ผมเครียด ผมกลัวว่าเล่มที่ผมทำและนำไปส่งอาจารย์เพื่อที่จะให้อาจารย์ตรวจมันจะต้องกลับมาเเก้อีก ผมจึงทำเล่มในเเต่ละครั้งให้ดีที่สุดและนำไปให้อาจารย์ตรวจ  แต่แล้วผมก็ต้องกลับมาเเก้อีก  ผมรู้สึกว่าตอนนี้เหมือนผมกำลังติดอยู่ในกรอบที่มองไม่เห็นกรอบของความคิดของคนกลุ่มหนึง  โดยผมไม่สามารถจะใช้จินตนาการบอกเล่าสิ่งที่ผมทำลงไปในเล่มได้ ภาพที่ผมจะสื่อในเล่มผมก็ต้องลบออกเพียงเพราะเเค่มันไม่ถูกต้องตามหลักการเท่านั้น ผมอยากจะให้อาจารย์ยอมรับในความคิดเห็นของนักศึกษาบ้างถึงเเม่มันจะไม่ถูกต้องตามหลักการที่อาจารย์ หรือ มหาลัยตั้งเอาไว้ ผมอยากจะให้นักศึกษาได้นำเสนอผลงานของตนเองตามที่เขาอยากจะให้เป็นไม่อยากจะต้องให้นักศึกษาที่สอบโปรเจคไปเเล้วมานั่งเครียดทำเล่มอีก

ผมระบายได้ไม่หมดในสิ่งที่ผมรู้สึกตอนนี้มันอธิบายเป็นตัวอักษรไม่ได้  แค่อยากให้มีใครสักคนที่รู้สึกเหมือนกับผม ถึงเเม้จะเป็นส่วนน้อย ลุกขึ้นมา
เปลี่ยแปลงมันที
ผมอยากให้ช่วงเวลาก่อนที่เราจะก้าวไปทำงานนั้นดีกว่านี้ ผมสงสารคนที่มีรายได้น้อยคนที่ต้องเอาค่าอาหารหรือเงินเก็บไปละลายกับค่ากระดาษมากมายเพียงเพื่อจะให้เล่มโปรเจคเสร็จ ผมสงสารคนที่เขาสอบโปรเจคเสร็จแล้วต้องมานั่งกังวลว่าจะทำเล่มยังไงต่อดี สงสารคนที่ทำงานไปเเล้วเเต่ยังไม่สามารถจบได้เนื่องจากเล่มโปรเจคยังไม่เสร็จ  ผมเสียดายช่วงเวลานั้นของพวกเขาและตัวผมเองที่เขาจะได้ไปคิดหาทางในการดำเนินชีวิตต่อไป คิดที่จะสร้างสรรค์สิ่งดี ๆ
ผมอาจจะพิมพ์เรื่องนี้เข้าข้างตัวเองไปบ้าง ผมต้องขออภัยด้วยครับ
ขออภัยอีกครั้งหากข้อความที่อ่านทำให้ผู้อ่านสับสน  หรือไม่เข้าใจ
ผมอยากให้เเสดงความคิดเห็นกันเยอะ  ๆ ครับ  บางทีความคิดเห็นของผมเเบบนี้อาจจะผิด เเต่ถ้าผู้อ่านมีความคิดเห็นที่ดีกว่าหริอเเย้งผมก็ได้ครับ
ผมยินดีรับฟังครับ
ขอบคุณที่อ่านจนจบ ตลอด 1932  ตัวอักษรนะครับ