เช้าตื่นหกโมง อาบน้ำ กินข้าว ส่งลูกไปโรงเรียน
ทำงานๆๆๆ พักเที่ยงอ่านพันทิป ส่องเฟสบุ๊ค
ตอนเย็นกลับบ้าน เล่นกับลูก พาลูกนอนแล้วก็เข้าพันทิป เล่นเฟสบุ๊ค อ่านไลน์
เริ่มหมดไฟ เข้าใจโลก เบื่อคน ทำงานไปเพื่อเงินเท่านั้น ไม่ชอบแก่งแย่ง ชิงดีชิงเด่น
สร้างกรอบให้ตัวเอง ไม่อยากท้าทาย ปวดหัวกับคน (ไม่อยากเป็นหัวหน้าใคร)
แต่ก่อนก็อยากทำงานหารายได้เสริมนั่นนี่ แต่ตอนนี้ไม่อยากคิดแล้ว แค่วิเคราะห์ตามหลัก 4 M (เก่ามาก) ก็รู้แล้วว่าทำไม่ได้
บางครั้งก็ลองมองตัวเองแล้วก็คิดว่า ทำไมๆๆๆต้องมานั่งทำงานอยู่ตรงนี้ แต่พอคิดถึงหน้าลูกและเจ้าหนี้แล้วก็ต้องทน
บางทีก็คิดๆว่าจะแอบโดดงาน หนีครอบครัวไปขี่รถเที่ยวคนเดียวซะงั้น
คือมันค่อนข้างจะสับสนปนเปในอารมณ์มาก ต้องพึ่งจิตแพทย์ไหมเนี่ย
รู้สึกว่าชีวิตไร้สาระ นี่คือวิกฤตวัยกลางคนรึเปล่า
ทำงานๆๆๆ พักเที่ยงอ่านพันทิป ส่องเฟสบุ๊ค
ตอนเย็นกลับบ้าน เล่นกับลูก พาลูกนอนแล้วก็เข้าพันทิป เล่นเฟสบุ๊ค อ่านไลน์
เริ่มหมดไฟ เข้าใจโลก เบื่อคน ทำงานไปเพื่อเงินเท่านั้น ไม่ชอบแก่งแย่ง ชิงดีชิงเด่น
สร้างกรอบให้ตัวเอง ไม่อยากท้าทาย ปวดหัวกับคน (ไม่อยากเป็นหัวหน้าใคร)
แต่ก่อนก็อยากทำงานหารายได้เสริมนั่นนี่ แต่ตอนนี้ไม่อยากคิดแล้ว แค่วิเคราะห์ตามหลัก 4 M (เก่ามาก) ก็รู้แล้วว่าทำไม่ได้
บางครั้งก็ลองมองตัวเองแล้วก็คิดว่า ทำไมๆๆๆต้องมานั่งทำงานอยู่ตรงนี้ แต่พอคิดถึงหน้าลูกและเจ้าหนี้แล้วก็ต้องทน
บางทีก็คิดๆว่าจะแอบโดดงาน หนีครอบครัวไปขี่รถเที่ยวคนเดียวซะงั้น
คือมันค่อนข้างจะสับสนปนเปในอารมณ์มาก ต้องพึ่งจิตแพทย์ไหมเนี่ย