จริงๆ เรามีความคิดที่จะเรียนปริญญาโท มาตั้งแต่เรียนจบปริญญาตรีใหม่ๆ
แต่ก็มองว่าควรทำงานก่อนแล้วถึงจะเรียน เพราะคิดว่าถ้าต่อตรงเลย จบมาไม่มีประสบการณ์การทำงาน ปริญญาโท ก็ไม่มีค่าอะไร
ซึ่งเราเรียนภาค ก1 ต้องทำวิทยานิพนธ์ มหาวิทยาลัยและสถานที่ทำงานอยู่คนละจังหวัด
และเรียนในขณะที่ทำงานอยู่ เนื่องจากผู้บริหารไม่ต้องการให้ออกจากงาน
ตอนนี้เริ่มเรียนได้ 2 สัปดาห์แล้ว เรียนเฉพาะบางวันแล้วแต่อาจารย์จะนัดพบ ส่วนใหญ่ก็จะตรงกับวันเสาร์ อาทิตย์
เราเรียนต่อในสาขาเทคโนโลยีสารสนเทศ เพราะตัวเองจบคอมพิวเตอร์ธุรกิจ เลยอยากเรียนสายตรงที่เกี่ยวข้องกับปริญญาตรี
ซึ่งงานที่เราทำเป็นงานเกี่ยวข้องกับธุรกิจ เช่น การให้คำปรึกษาด้านการตลาด การบริหารจัดการในธุรกิจ บลา บลา ฯลฯ
ตลอดจนแนวทางการพัฒนาผลิตภัณฑ์ที่ควรจะเป็นในอนาคต ก่อนจะตัดสินใจจ่ายเงินเรียน และก่อนจะเปิดเทอมเรียน
เราก็มีความรู้สึกในใจลึกๆ แล้วนะ ว่ามันไม่พร้อม ด้วยเรื่องของภาษา เรื่องของเวลา แต่ก็คิดให้กำลังใจกับตนเองว่าถ้าไม่เริ่มตอนนี้มันจะสายไปนะ!!
การเรียนปริญญาโท เป็นความใฝ่ฝันของเราที่เราคิดว่ามันใช่มาตลอด ซึ่งมันกลับทำให้รู้สึกเหมือนตอนเรียนจบปริญญาตรีใหม่ๆ
ว่าตนเองจะต้องเป็น "โปรแกรมเมอร์" นะ หรือเป็น "นักวิเคราะห์ระบบ" นะ เพราะมันเป็นสิ่งที่ฉันเรียนมา แต่สุดท้ายสิ่งที่ดึงดูดเรา
จนได้เข้ามาทำงานในหน่วยงานที่ทำอยู่ทุกวันนี้ เป็นพรสวรรค์ด้านศิลปะ และก็ทำได้ดีจนสามารถนำมาประยุกต์ใช้กับงานด้านต่างๆ ได้
พอนั่งว่างๆ จากการทำงานก็จะอัพเดทแฟชั่น อัพเดทข้อมูลด้านเทคโนโลยี บางทีก็นั่งวาดเสื้อผ้าในสไตล์ของตนเอง แล้วเอาไปให้แม่ช่วยตัดเย็บ
จนได้เสื้อผ้าเป็นของตนเองที่ไม่เหมือนใคร เอาจริงๆ เราชอบทำตัวเองให้แตกต่าง แตกต่างแบบในด้านดีนะ
ซึ่งมันทำให้เราคิดว่า หรือการเรียน ปริญญาโท มันไม่ใช่คำตอบของเรานะ หรือ เราเลือกเรียนผิดสาขากันนะ?
เพราะในขณะที่เรียนทำไมมันไม่มีความสุขเลย ทั้งๆ ที่เราทำในสิ่งที่เราใฝ่ฝันอยู่ ต้องยอมรับว่า
เราเป็นคนหนึ่งที่กดดันตัวเอง ด้วยคนรอบข้างเรามองว่าเราเป็นคนที่มีศักยภาพ มีความเฉลียวฉลาด เราทำได้อยู่แล้ว
และประกอบกับที่เราเองก็คิดว่าการเรียนจบสูง อาจจะเป็นสะพานให้ตนเองไปสู่ในโอกาสอื่นๆ ที่ดีขึ้น
ทั้งๆ ที่ตนเองไม่ชอบอะไรที่เป็นวิชาการ ไม่ได้อยากเป็นอาจารย์ ไม่อยากอยู่ในสายงานราชการ
ไม่อยากทำงานรูทีน นั่งอยู่ในห้องสี่เหลี่ยม แล้วทำงานงกๆ ไปวันๆ เช้ามา-เย็นกลับ
จนบางทีก็แอบคิดไม่ได้ว่า เรา
!! เป็นคนขัดแย้งในตนเอง มากๆ คนหนึ่ง เพราะสิ่งที่สนใจกลับไม่ใช่เรื่องเกี่ยวข้องกับสิ่งที่เรียนเลย
เราชอบเทคโนโลยีนะ แต่เราไม่ได้ชอบการนั่งอ่านงานวิจัยของคนอื่นๆ เราหาข้อบกพร่อง หาข้อแตกต่าง วิธีการ แล้วมาทำเป็นงานของตนเอง
ซึ่งในตอนนี้ก็จะลองให้โอกาสกับตนเองได้เรียนก่อน 1 เทอม เพื่อวัดกันให้รู้ไปเลยว่าชอบหรือโกหกตัวเองว่าชอบ !!
ก็เลยอยากถามเพื่อน แลกเปลี่ยน แชร์ประสบการณ์ กันหน่อยครับว่า
"ใครเคยรู้สึก หรือเคยตกอยู่ในสถานการณ์แบบเดียวกันบ้างครับ?" แล้วเพื่อนตัดสินใจอย่างไร
ใครเคยเรียน ปริญญาโท แต่พอได้เรียนแล้ว กลับคิดว่า "มันไม่ใช่" บ้างมั้ยครับ?
แต่ก็มองว่าควรทำงานก่อนแล้วถึงจะเรียน เพราะคิดว่าถ้าต่อตรงเลย จบมาไม่มีประสบการณ์การทำงาน ปริญญาโท ก็ไม่มีค่าอะไร
ซึ่งเราเรียนภาค ก1 ต้องทำวิทยานิพนธ์ มหาวิทยาลัยและสถานที่ทำงานอยู่คนละจังหวัด
และเรียนในขณะที่ทำงานอยู่ เนื่องจากผู้บริหารไม่ต้องการให้ออกจากงาน
ตอนนี้เริ่มเรียนได้ 2 สัปดาห์แล้ว เรียนเฉพาะบางวันแล้วแต่อาจารย์จะนัดพบ ส่วนใหญ่ก็จะตรงกับวันเสาร์ อาทิตย์
เราเรียนต่อในสาขาเทคโนโลยีสารสนเทศ เพราะตัวเองจบคอมพิวเตอร์ธุรกิจ เลยอยากเรียนสายตรงที่เกี่ยวข้องกับปริญญาตรี
ซึ่งงานที่เราทำเป็นงานเกี่ยวข้องกับธุรกิจ เช่น การให้คำปรึกษาด้านการตลาด การบริหารจัดการในธุรกิจ บลา บลา ฯลฯ
ตลอดจนแนวทางการพัฒนาผลิตภัณฑ์ที่ควรจะเป็นในอนาคต ก่อนจะตัดสินใจจ่ายเงินเรียน และก่อนจะเปิดเทอมเรียน
เราก็มีความรู้สึกในใจลึกๆ แล้วนะ ว่ามันไม่พร้อม ด้วยเรื่องของภาษา เรื่องของเวลา แต่ก็คิดให้กำลังใจกับตนเองว่าถ้าไม่เริ่มตอนนี้มันจะสายไปนะ!!
การเรียนปริญญาโท เป็นความใฝ่ฝันของเราที่เราคิดว่ามันใช่มาตลอด ซึ่งมันกลับทำให้รู้สึกเหมือนตอนเรียนจบปริญญาตรีใหม่ๆ
ว่าตนเองจะต้องเป็น "โปรแกรมเมอร์" นะ หรือเป็น "นักวิเคราะห์ระบบ" นะ เพราะมันเป็นสิ่งที่ฉันเรียนมา แต่สุดท้ายสิ่งที่ดึงดูดเรา
จนได้เข้ามาทำงานในหน่วยงานที่ทำอยู่ทุกวันนี้ เป็นพรสวรรค์ด้านศิลปะ และก็ทำได้ดีจนสามารถนำมาประยุกต์ใช้กับงานด้านต่างๆ ได้
พอนั่งว่างๆ จากการทำงานก็จะอัพเดทแฟชั่น อัพเดทข้อมูลด้านเทคโนโลยี บางทีก็นั่งวาดเสื้อผ้าในสไตล์ของตนเอง แล้วเอาไปให้แม่ช่วยตัดเย็บ
จนได้เสื้อผ้าเป็นของตนเองที่ไม่เหมือนใคร เอาจริงๆ เราชอบทำตัวเองให้แตกต่าง แตกต่างแบบในด้านดีนะ
ซึ่งมันทำให้เราคิดว่า หรือการเรียน ปริญญาโท มันไม่ใช่คำตอบของเรานะ หรือ เราเลือกเรียนผิดสาขากันนะ?
เพราะในขณะที่เรียนทำไมมันไม่มีความสุขเลย ทั้งๆ ที่เราทำในสิ่งที่เราใฝ่ฝันอยู่ ต้องยอมรับว่า
เราเป็นคนหนึ่งที่กดดันตัวเอง ด้วยคนรอบข้างเรามองว่าเราเป็นคนที่มีศักยภาพ มีความเฉลียวฉลาด เราทำได้อยู่แล้ว
และประกอบกับที่เราเองก็คิดว่าการเรียนจบสูง อาจจะเป็นสะพานให้ตนเองไปสู่ในโอกาสอื่นๆ ที่ดีขึ้น
ทั้งๆ ที่ตนเองไม่ชอบอะไรที่เป็นวิชาการ ไม่ได้อยากเป็นอาจารย์ ไม่อยากอยู่ในสายงานราชการ
ไม่อยากทำงานรูทีน นั่งอยู่ในห้องสี่เหลี่ยม แล้วทำงานงกๆ ไปวันๆ เช้ามา-เย็นกลับ
จนบางทีก็แอบคิดไม่ได้ว่า เรา
เราชอบเทคโนโลยีนะ แต่เราไม่ได้ชอบการนั่งอ่านงานวิจัยของคนอื่นๆ เราหาข้อบกพร่อง หาข้อแตกต่าง วิธีการ แล้วมาทำเป็นงานของตนเอง
ซึ่งในตอนนี้ก็จะลองให้โอกาสกับตนเองได้เรียนก่อน 1 เทอม เพื่อวัดกันให้รู้ไปเลยว่าชอบหรือโกหกตัวเองว่าชอบ !!
ก็เลยอยากถามเพื่อน แลกเปลี่ยน แชร์ประสบการณ์ กันหน่อยครับว่า
"ใครเคยรู้สึก หรือเคยตกอยู่ในสถานการณ์แบบเดียวกันบ้างครับ?" แล้วเพื่อนตัดสินใจอย่างไร