อยากให้ลูกเป็น นกฬ.  แต่เป็นไม่ได้ค่ะ
ผปค.สนับสนุน แต่เด็กใจไม่รักค่ะ

มีอยู่ช่วงนึง ตอนลูกสาวอยู่ชั้น ป.4 (ตอนนี้ ม.4) ไปคุยกับ อ.วิชาพละ ว่าทำไม
รร.ไม่มีกีฬา วอลเลย์บอลหญิงใน รร. อาจารย์บอกไม่มีใครเล่น ถ้ามีคนเล่นจะเปิดชมรม
เราเลยไปคุยกับ ผปค.คนอื่นๆ ชวนกัน ได้6 คน อาจารย์วิชาพละ ยอมเสียสละเวลามาช่วย
ฝึกเทรน ฝึกซ้อมให้กับเด็กๆ ไม่ได้ค่าจ้างเพิ่ม พอรวมคนได้ทีม ก็มีเด็กๆ มาขอเล่นเพิ่ม
ได้ 8-10คน เข้าๆ ออกๆ
เพิ่งหัดเล่น มีรายการแข่งเล็กๆ อบต.มั่ง รง.จัดมั่ง  ก็เริ่มมีส่งแข่ง ปีแรก ทั้งทีม แทบจะไม่มีใครเสริฟข้าม
เน็ต พอปีถัดมา ดีขึ้น เริ่มเสริฟกันเป็น แต่ไปแข่งไม่เคยชนะใครสักที่ แต่เริ่มมีลุ้น ได้แต้มสูสีกับบางทีมมั่ง
เรากับแฟนเห่อมาก แอบไปส่องทุกรายการ บางที่แอบไปดูเพราะกลัวลูกเขิน(ไม่มี ผปค.อื่นไปดู)
บางรายการ ที่พอมีคนนอกไปดู ก็ไปนั่งเชียร์แบบออกหน้าออกตา
พอลูกสาวเสริฟทีนึงก็ลุ้น ข้ามมั่ง ออกมั่ง แต่ตอนฝั่งตรงข้ามรับไม่ได้ อิพ่อมันโอเวอร์มาก
"ลูกผมค๊าบ มีทีมใหนจะซื้อตัวบ้างค๊าบ "
"20ล้านคับ 20ล้าน"
แต่สรุป ไปแข่งกับทีมไหนไม่เคยชนะสักรายการ แต่ก็แอบไปส่องดูทุกรายการ ขำๆ ฮาๆไป
ปีที่3 ถัดมา ได้ฝึกซ้อมกับเพื่อนๆ แต่ถึงเวลาไปแข่ง ขอไม่ไปแข่งค่ะ เรียนไม่ทันเพื่อน
ใช้เวลาเรียนไปแข่ง  กลับมาตามงานเอง ส่งไม่ทัน ผปค.ต้องไปช่วยตามงานกับอาจารย์
เรียนก็ปานกลาง ไม่ค่อยขยัน

ปีที่4ทักษะเริ่มดีขึ้น ข้อเท้าพลิกค่ะ เส้นเอ็นอักเสบค่ะ ห่วงค่ะ กลัวจะเป็นอะไรมาก เลิกเล่นเหอะ
ปีนี้เพื่อนไปแข่งได้แชมป์ค่ะ!!!(ป.6) ได้ขยับไปแข่งอีกขั้น
เพื่อนเอาชุดมาให้ เพราะร่วมซ้อมด้วยกัน

ปีถัดมา ช่วงแรกๆ ก็ไปซ้อมค่ะ แต่ก็ไม่ขอไปแข่งอีก มีแข่งหลายรอบ ตรงกับสอบหลายวิชา
หลังๆ ก็ต้องออกจากกลุ่มกีฬามา ตั้งใจเรียน งานเยอะมากขึ้น เรียนยากขึ้น

นักกีฬาไม่ได้เป็นกันง่ายๆค่ะ ถ้าใจไม่รัก หรือใจรักแต่ไม่มีใครสนับสนุน
ขอบคุณพ่อแม่ผู้ปกครอง ที่สนับสนุน ให้ลูกๆเล่นกีฬาให้เราได้ดู ส่วนตัวรู้สึกว่าทั้งตัวนักกีฬาและผู้ปกครอง
ต้องเป็นคนที่เสียสละ ...ทั้งเวลา ฝึกซ้อม ดูแลร่างกายที่ต้องใช้งานหนัก ..เหนื่อย และต้องอดทนกับอะไรหลายๆอย่าง