เรากับสามีรู้จักกันก่อนตัดสินใจแต่งงานหลายปี  สามีโดยรวมเป็นคนโอเคไม่มีปัญหาเรื่องผู้หญิง เหล้าไม่กิน บุหรี่ไม่สูบ แต่ชอบเล่นเกมส์ เล่นการ์ด อ่านการ์ตูน เราเป็น working woman ทำงานมีรายได้พึ่งพาตัวเอง พอแต่งงานสามีย้ายมาอยู่ที่บ้านเรา สามีทำงานบริษัทเอกชนกว่าจะเลิกงานกลับบ้านราว ๆ สามส่ีทุ่ม แต่เสาร์อาทิตย์ไม่ต้องไปทำงาน ตอนนี้มีลูกชายหนึ่งคนอายุประมาณขวบเศษ งานบ้านเราทำเองทุกอย่าง และขอร้องให้สามีช่วยทำงานบ้านในส่วนที่ช่วยได้ เช่น ล้างขวดนมลูกทุก ๆ วัน ทำความสะอาดบ้านบ้างในวันหยุด สามีก็รับปากดี แต่กว่าจะทำให้ต้องให้เราคอยบ่นคอยถาม และตัวเองก็ผลัดวันประกันพรุ่งตลอด สุดท้ายต้องเป็นเราเองที่ทำเนื่องจากทนไม่ไหว บางทีเราอยากมีเวลาส่วนตัวหรืออยากพักบ้าง (ทานข้าว อาบน้ำ เข้าส้วม) ขอให้สามีช่วยดูลูกให้แปปนึงหรือให้ช่วยอุ้มลูกบ้าง สามีก็ชอบหนีเข้าห้องน้ำเป็นเวลานาน ๆ เข้าทีนึงประมาณ 1 ชั่วโมงเป็นอย่างต่ำ เอาโทรศัพท์ไปเล่น เอาการ์ตูนเข้าไปอ่าน ทั้ง ๆ ที่เค้าก็รู้นะว่าเราเหนื่อย เวลาจะไปข้างนอกก็ไม่เคยช่วยเตรียมข้าวของมัวแต่เข้าห้องน้ำ เรากับลูกเตรียมตัวเสร็จแล้วพร้อมออกเดินทางกลับต้องรอสามีเป็นชั่วโมง ๆ ทุกวันนี้เหนื่อยใจมากค่ะ พักหลัง ๆ นี่เริ่มจะชิน เราไม่คาดหวังอะไรอีกแล้วจากตัวสามี เพราะรู้สึกว่าถึงมีเค้าอยู่ก็เหมือนไม่มี ยังไงก็เหมือนอยู่คนเดียวอยู่แล้ว ค่าใช้จ่ายในบ้านเราก็เป็นคนดูแล สามีนาน ๆ จะช่วยจ่ายบ้าง  
ตอนนี้ความรู้สึกเบื่อหน่ายเริ่มรุนแรง เวลาว่างก็รู้สึกไม่อยากไปไหนกับเค้าแล้ว อยากจะอยู่คนเดียว  รู้สึกชินกับการที่ไม่มีเค้าอยู่ในชีวิต ก่อนหน้านี้เคยพูดคุยเปิดอกกันเค้าก็เข้าใจนะว่าควรทำหรือปรับปรุงตัวอย่างไรแต่สุดท้ายเค้าก็ทำตัวเหมือนเดิม อยากจะเลิกกับสามีแต่ก็สงสารลูก กลัวลูกจะขาดความอบอุ่นถ้าพ่อแม่แยกทางกัน ควรทำอย่างไรต่อไปดีคะ