ขออนุญาตตอบกลับจขกทนะคะ ยาวหน่อย  เราเข้าใจจขกทค่ะที่มองว่าสัตว์กับมนุษย์มีสถานะเท่าเทียมกัน ละก็ขอบคุณที่อธิบายให้เรากระจ่าง เราเห็นถึงความตั้งใจจริงของจขกทนะ เราว่าจขกทคงไม่ได้ตั้งใจล่อเป้าแหละ แต่อย่างที่บอกไปในreplyก่อน ที่อติลาเลือกที่จะโพสต์รูปลงส่วนหนึ่ง'อาจ'เป็นเพราะอติลาเคยบวชและให้ความสำคัญกับแง่คิดเรื่องความอนิจจังในระดับที่มากเป็นพิเศษ เราอยากให้จขกทเปิดใจดูmain ideaที่อติลาต้องการจะสื่อสักนิดโดยไม่ต้องวิเคราะห์เรื่องเจตนาก่อน ถ้ามองอย่างเป็นกลางจากข้อความ ยังไงmain ideaที่ได้ก็คือแง่คิดเรื่องความอนิจจัง โพสต์นี้ทำหน้าที่เป็นข้อความเตือนสติเราให้ใช้ชีวิตในทุกๆวันอย่างเต็มที่ ไม่ใช่เพื่อเผยแพร่ความเศร้าโศกแต่อย่างใด ส่วนเรื่องเจตนาผู้เขียนนั้นจัดเป็นส่วนที่subjective ถือเป็นอีกเรื่องหนึ่ง มันขึ้นอยู่กับการตีความของส่วนบุคคลของผู้อ่านแหละค่ะ เราไม่อยากให้จขกทสันนิษฐานเชิงกล่าวหาผู้อื่นโดยที่เราไม่ทราบความจริงที่แน่นอน รูปที่อติลาโพสต์อาจจะoffensiveกับบางคน แต่ในความคิดเราเราเห็นว่ามันอยู่ในระดับที่สังคมรับได้ เช่นเดียวกับคห.ก่อนๆ เพราะมันไม่ใช่ความรุนแรงที่เกิดจากความโหดเหี้ยม คือในที่นี้งูมันเลือกที่จะบังคับตัวเองไม่ทำร้ายเหยื่อได้นี่คะ มันเป็นไปตามวัฏจักรตามธรรมชาติค่ะ ซึ่งก็ตรงกับแก่นที่อติลาสื่อเป๊ะ นั่นคือเราหลีกเลี้ยงความตายไม่ได้ Life Museumที่วัดพระบาทน้ำพุก็เจตนาให้คนตระหนักเรื่องสังขาร อนิจจังเช่นกันแต่วิธีการทีนำเสนอนี่hardcoreกว่านี้หลายเท่าค่ะ
อีกอย่างเราว่าที่อติลาตีความรูปนี้ในเชิงหลักธรรมก็สะท้อนให้เห็นว่าอติลาเป็นพุทธศาสนิกชนได้ในระดับหนึ่งเลยนะคะ เพราะบางคนที่หัวทุนนิยมหน่อยก็อาจมองรูปนี้เป็นเรื่องของ Survival of the fittest ให้ความชอบธรรมกับผู้ล่าเลยด้วยซ้ำ อย่างจขกทเป็นสายhumanitarianจ๋าเลยตีความรูปนี้เป็นเรื่องของการที่ตนต้องเข้าไปช่วยผู้ที่อ่อนแอกว่า (ถูกผิดยังไงขออภัยนะคะ) เราต่างมีความคิดเห็นต่างกันค่ะ ตราบใดทียังไม่ทราบอะไรแน่นอนอย่ากล่าวหาใครลอยๆเลยนะคะ