เราไม่มีความสุขเลยเมื่อเริ่มโตขึ้น.   ตอนอนุบาลจนถึงประถม เราเป็คนร่าเริงมาก เรียนเก่งมากด้วยเช่นกัน ช่วงเวลานั้นได้ไม่เกินที่ 1-3 เป็นคนตั้งใจเรียนมาก เพราะเป้าหมายคือทำให้ครอบครัวสบาย

อ่อเราอยู่กับตายาย แม่เราอยู่กรุงเทพ พ่อกับแม่แยกทางกัน. พ่อขาดการติดต่อมานานแล้ว

ด้วยความที่เราอยู่กับตากับยายเขาจะไม่ค่อยให้เราไปเล่นกับเด็กข้างบ้าน. ไม่ค่อยได้เล่นกับใครเลยยกเว้นเพื่อนที่โรงเรียน ช่วงประถมเราก็ยังมีความสุขอยู่

จนพอขึ้นมัธยมมารู้สึกว่าเราจะโดนล่ามโซ่ชีวิตไว้มาก ไม่เคยนอนบ้านเพื่อนเลยในชีวิตตอนนี้เราอยู่.5แล้วก็ยังไม่เคย เพื่อนที่คบกันมาตั้งแต่อนุบาลก็ให้ไปนอนไม่ได้ รถก็ไม่ยอมให้ขี่. จรถึงตอนนี้. เราไม่ได้ออกไปไหนเลยถ้าไม่มีเพื่อนพาไปตอนเย็นๆ อยู่แต่บ้านอยู่แต่ในห้อง เราทำงานบ้านไม่เป็นด้วยนะ. เราเคยลองให้เขาสอนแล้ว เขาก็ด่ามาแบบแรงมาก แล้วก็บอกให้อยู่เฉยๆไปเหอะ การที่เขากักเราไว้แบบนี้มันทำให้เราเข้าสังคมยากมากเป็นคนขี้น้อยใจคิดมากเศร้าง่าย แม่ก็อยู่ไกลและไม่เข้าใจเราเลยไม่เคยโทรมาหาเราเลยทั้งชีวิตนี้นี่เรื่องจริง. ตอนนี้ตาก็ด่าว่าเป็นหวัดเสียงดัง แล้วก็ชวนทะเลาะ ไม่สบายเราก็ผิดอะ