คือเรื่องมันเริ่มจาก ผมไปออกกำลังกายที่สวนสาธารณะแห่งหนึ่งครับ แล้วบังเอิญเจอผู้หญิงคนนึงครับ ตอนเดินรอบสวนครับ

ผมเห็นผู้หญิงคนนี้มาประมาณเดือนกว่าๆแล้วครับ แอบมองอยู่ห่างๆ ส่วนมากเค้าจะมาวิ่งตอนเช้าครับ (ผมเพิ่งไปได้เกือบๆสองเดือนเองครับ ไปเช้า เย็นเลยครับ)

ผมเป็นคนขี้อายมากครับ เห็นทุกครั้งผมก็ใจเต้นทุกครั้ง ประหม่า เขินทุกครั้ง แต่ทำได้แค่มองห่างๆอ่ะครับ

ผมว่าเค้าก็พอจะรู้ตัวอยู่ครับว่ามีคนแอบมอง และ น่าจะพอทราบครับว่าใครที่มองอยู่ เคยหันมาสบตากับแว้บๆบ้างครับ แต่ก็นิ่งๆเกร็งๆกันไปอ่ะครับ ทำตัวไม่ถูก

ผมไปสวนสาธารณะ เช้าและเย็น เลยนะครับเพราะไม่ทราบว่าวันไหนเค้าจะมาเช้าหรือเย็นครับ ผมอยากเห็นเค้าอ่ะครับ ไปแทบไม่มีวันหยุดเลยครับถ้าไม่ได้ติดธุระจริงๆครับ

วันนี้เองผมว่าผมพลาดครับ มีคนแนะนำผมว่าให้ลองเดินตามตอนเค้ากลับลองดูว่าบ้านเค้าอยู่ไหน ผมก็เลยลองตามไปครับวันนี้ กะว่าพอทราบว่าอยู่ตรงไหนจะได้บังเอิญเจอถูกที่น่ะครับ

‌ตอนเค้าออกจากประตูสวนก็ยังวิ่งต่อบนทางเท้าไปเรื่อยๆ ผมก็เดินตามดูห่างๆครับ พอเจอแยกนึงเค้าเลี้ยว ความที่ผมตามห่างๆ ห่างประมาณนึงครับน่าจะ 1-2  นาทีได้ครับ ก็เลี้ยวตามเลยครับ
‌
‌ปรากฏว่าเค้าวิ่งย้อนอ่ะครับ ตัวแข็งเลยผม ไม่กล้าหันไปมองเลยครับตอนเค้าวิ่งสวนมา แต่เป็นอีกฟากของถนนที่ข้างไปแล้วน่ะครับ ว่าง่ายๆก็คือถูกคั่นด้วยถนนสองเลนครับ
‌
‌ผมก็ไม่แน่ใจนักนะครับ แต่คาดว่าเค้าน่าจะเห็นผมแน่นอนอ่ะครับ
‌
‌ผมกังวลว่าเค้าจะกลัว ที่ผมตามเค้าครับ ผมก็ไม่ได้คิดอะไรไม่ดีกับเค้านะครับ แค่อยากรู้จักมากๆอ่ะครับ เลยหาทาง หาจังหวะอ่ะครับ
‌
‌ตั้งแต่เจอเค้าครั้งแรก จนวันนี้ ยังไม่มีวันไหนที่ผมไม่เคยคิดถึงเค้าเลยนะครับ ไปสวนทุกวันทั้งเช้า เย็น แอบหวังลึกๆในใจว่าจะได้เจออ่ะครับ ไม่มีวันที่ผมไม่รอเห็นเค้าเลยอ่ะครับ
‌
‌ก็แปลกดีครับ ที่ผมคิดถึงคนที่ผมไม่รู้จักมากขนาดนี้ อิ่มและอุ่นในใจทุกครั้งที่ได้คิดถึงนะครับ มากขนาดที่ว่า ผมรู้สึกว่าอยากจับมือเดินข้างๆคนนี้และแก่ไปด้วยกันอ่ะครับ
‌
‌ตอนนี้ผมควรทำยังไงดีครับ และ ถ้าผมอยากรู้จักจริงๆผมควรทำยังไงดีครับ
‌
‌ปล. ผมไม่ค่อยเก่งเรื่องจีบผู้หญิง และขี้อายมากครับ
‌
‌ปล.2 ผมเคยมีแฟนจริงๆแค่ 2 คนครับ และไม่มีใครมาสัก 5 ปีได้แล้วครับ
‌
‌ปล.3 ผมอายุประมาณ 30 แล้วครับ