เมื่อก่อนเราเครียดง่าย วิตกกังวลง่าย รู้สึกมากกว่าคนอื่น อินมากกว่าคนอื่น จนเสียน้ำตาได้ง่ายๆ
เราเป็นแบบนี้มาตั้งแต่ปี 2014 แล้วก็โดนคนนั้นคนนี้เหยียบย่ำความรู้สึกบ่อยๆ ชอบเก็บคำพูดการกระทำของคนอื่นมาแอบร้องไห้คนเดียวบ่อยๆ
เป็นอยู่ 3 ปี จนช่วงหลายเดือนที่ผ่านมา หลายคนที่เราเคยไว้ใจ และคาดหวัง ครอบครัว และเพื่อน เขาทำเราผิดหวังกันหมดเลย
เราเปิดอกไปหลายครั้ง ว่าเรากำลังเจอเรื่องแย่ๆ เราต้องการกำลังใจนะ แต่ทุกคนที่เราเคยไว้ใจ และหวังเป็นที่พึ่ง
ก็ไม่ได้ใส่ใจว่าใจเราพังไปแค่ไหน แถมยังคาดหวังนั่นโน่นให้เราเป็นอย่างที่เขาต้องการอีก (แต่ทุกครั้งที่ใครแย่ เราพร้อมช่วย ให้กำลังใจเขาเต็มที่ เราน้อยใจว่าทั้งหมดที่เราทำไปไม่มีค่าอะไรเลยเหรอ)
ตอนนั้นเราอ่อนแอมาก เราอยากได้ใครสักคนมากอดเรา มาปลอบเรา จับมือเราบอกว่าทุกอย่างจะโอเค แต่ก็ไม่มีใครเลย
แต่ด้วยความที่น้อยใจ ที่เป็นอย่างใครต่อใครต้องการไม่ได้ เราเลยปลีกวิเวกมาอยู่คนเดียวพักหนึ่ง เราบอกทุกคนว่าเราไม่อยากคุยหรือพูดกับใคร ช่วงนี้ใจเราแย่ เราอยากพัก เราได้อธิบายแล้ว แต่ทุกคนก็โกรธเรา ที่เราทิ้งเขา ที่เราเป็นอย่างที่เขาต้องการอีกไม่ได้
คืนนั้นเราร้องไห้ทั้งคืนอย่างที่เคยทำบ่อยๆ ร้องถึงเช้าเลย คืนนั้นอยากตายมากๆด้วย รู้สึกไม่เหลือใครอย่างที่สุด
แต่เราก็บอกตัวเองเสมอว่า อยู่ต่อเพื่อตัวเองนะ เราถึงผ่านมาได้ แล้วหลังจากวันนั้น เราก็ไม่ร้องไห้หนักๆ อีกเลย
ผ่านมาเกือบสองเดือนแล้ว เราไม่ค่อยอะไรกับใครอีก เรายังรู้สึกบ้าง เฮิร์ตบ้าง แอบน้ำตาไหลบ้าง แต่ไม่เท่าเมื่อก่อน
คือพอรู้สึกแย่พีคระดับหนึ่ง เราจะแอบน้ำตาไหล ปาดน้ำตาแปบๆ แล้วแสร้งยิ้มว่าไม่เป็นไรต่อ ไม่เก็บมาคิดมากมาย
แล้วก็ไม่ไว้ใจ ไม่อยากฝากใจกับใครอีก ใครเคยเป็นบ้างคะ ตอนนี้เรารู้สึกว่าเราคนเดิม กับหัวใจดวงเดิม ตายไปตั้งแต่คืนนั้น
เรารู้สึกเหมือนหัวใจเราไม่มีรักให้ใครอีก ความห่วงใยที่มีให้คนอื่น เราทำไปตามหน้าที่ลูก หน้าที่เพื่อน แต่ก็ไม่ได้หวังอะไรอีก
เราไม่ได้คุยกับเพื่อนแบบลึกซึ้งมาตั้งแต่วันนั้น เวลาใครมาถามว่าเราสบายดีมั้ย เราก็ตอบว่าเราสบายดี แค่นั้น
เราทำงานเป็นบ้าเป็นหลัง เพื่อให้ลืมเรื่องเก่าๆ จนเรารู้สึกห่างไกลจากทุกคน เหมือนสายสัมพันธ์เดิมๆ ไม่เหลือแล้ว แต่ก็รู้สึกดี/โล่งแปลกๆ
เราไม่ได้ทำร้ายใคร แต่ก็ไม่ได้รักหรือแคร์ใครมากมาย คุยไปตามหน้าที หมดบทสนทนาก็จบ
ถ้าเขาไม่แคร์เราจริงๆ เราก็ไม่อยากแคร์ใครทั้งนั้น เราเหนื่อยมามากแล้วจริงๆ ตอนนี้เราปิดตัวเองขั้นสุดเลย จากที่เคยเป็นคนสังคม เฮฮามากๆ
เหมือนคนเดิมตายไปแล้วจริงๆ เป็นคนไม่ที่ไม่อ่อนแอ...แต่ก็เหงาชอบกล...
เหลือแค่ หมา อาหาร เพลง หนัง ดาราที่ชอบ ที่ทำให้เรายิ้มได้ ทำให้เราหัวใจพองโตเหมือนคนทั่วไปอยู่บ้าง
มีใครเคยอ่อนไหวง่าย แต่ตอนนี้ใจด้านชาบ้างคะ
เราเป็นแบบนี้มาตั้งแต่ปี 2014 แล้วก็โดนคนนั้นคนนี้เหยียบย่ำความรู้สึกบ่อยๆ ชอบเก็บคำพูดการกระทำของคนอื่นมาแอบร้องไห้คนเดียวบ่อยๆ
เป็นอยู่ 3 ปี จนช่วงหลายเดือนที่ผ่านมา หลายคนที่เราเคยไว้ใจ และคาดหวัง ครอบครัว และเพื่อน เขาทำเราผิดหวังกันหมดเลย
เราเปิดอกไปหลายครั้ง ว่าเรากำลังเจอเรื่องแย่ๆ เราต้องการกำลังใจนะ แต่ทุกคนที่เราเคยไว้ใจ และหวังเป็นที่พึ่ง
ก็ไม่ได้ใส่ใจว่าใจเราพังไปแค่ไหน แถมยังคาดหวังนั่นโน่นให้เราเป็นอย่างที่เขาต้องการอีก (แต่ทุกครั้งที่ใครแย่ เราพร้อมช่วย ให้กำลังใจเขาเต็มที่ เราน้อยใจว่าทั้งหมดที่เราทำไปไม่มีค่าอะไรเลยเหรอ)
ตอนนั้นเราอ่อนแอมาก เราอยากได้ใครสักคนมากอดเรา มาปลอบเรา จับมือเราบอกว่าทุกอย่างจะโอเค แต่ก็ไม่มีใครเลย
แต่ด้วยความที่น้อยใจ ที่เป็นอย่างใครต่อใครต้องการไม่ได้ เราเลยปลีกวิเวกมาอยู่คนเดียวพักหนึ่ง เราบอกทุกคนว่าเราไม่อยากคุยหรือพูดกับใคร ช่วงนี้ใจเราแย่ เราอยากพัก เราได้อธิบายแล้ว แต่ทุกคนก็โกรธเรา ที่เราทิ้งเขา ที่เราเป็นอย่างที่เขาต้องการอีกไม่ได้
คืนนั้นเราร้องไห้ทั้งคืนอย่างที่เคยทำบ่อยๆ ร้องถึงเช้าเลย คืนนั้นอยากตายมากๆด้วย รู้สึกไม่เหลือใครอย่างที่สุด
แต่เราก็บอกตัวเองเสมอว่า อยู่ต่อเพื่อตัวเองนะ เราถึงผ่านมาได้ แล้วหลังจากวันนั้น เราก็ไม่ร้องไห้หนักๆ อีกเลย
ผ่านมาเกือบสองเดือนแล้ว เราไม่ค่อยอะไรกับใครอีก เรายังรู้สึกบ้าง เฮิร์ตบ้าง แอบน้ำตาไหลบ้าง แต่ไม่เท่าเมื่อก่อน
คือพอรู้สึกแย่พีคระดับหนึ่ง เราจะแอบน้ำตาไหล ปาดน้ำตาแปบๆ แล้วแสร้งยิ้มว่าไม่เป็นไรต่อ ไม่เก็บมาคิดมากมาย
แล้วก็ไม่ไว้ใจ ไม่อยากฝากใจกับใครอีก ใครเคยเป็นบ้างคะ ตอนนี้เรารู้สึกว่าเราคนเดิม กับหัวใจดวงเดิม ตายไปตั้งแต่คืนนั้น
เรารู้สึกเหมือนหัวใจเราไม่มีรักให้ใครอีก ความห่วงใยที่มีให้คนอื่น เราทำไปตามหน้าที่ลูก หน้าที่เพื่อน แต่ก็ไม่ได้หวังอะไรอีก
เราไม่ได้คุยกับเพื่อนแบบลึกซึ้งมาตั้งแต่วันนั้น เวลาใครมาถามว่าเราสบายดีมั้ย เราก็ตอบว่าเราสบายดี แค่นั้น
เราทำงานเป็นบ้าเป็นหลัง เพื่อให้ลืมเรื่องเก่าๆ จนเรารู้สึกห่างไกลจากทุกคน เหมือนสายสัมพันธ์เดิมๆ ไม่เหลือแล้ว แต่ก็รู้สึกดี/โล่งแปลกๆ
เราไม่ได้ทำร้ายใคร แต่ก็ไม่ได้รักหรือแคร์ใครมากมาย คุยไปตามหน้าที หมดบทสนทนาก็จบ
ถ้าเขาไม่แคร์เราจริงๆ เราก็ไม่อยากแคร์ใครทั้งนั้น เราเหนื่อยมามากแล้วจริงๆ ตอนนี้เราปิดตัวเองขั้นสุดเลย จากที่เคยเป็นคนสังคม เฮฮามากๆ
เหมือนคนเดิมตายไปแล้วจริงๆ เป็นคนไม่ที่ไม่อ่อนแอ...แต่ก็เหงาชอบกล...
เหลือแค่ หมา อาหาร เพลง หนัง ดาราที่ชอบ ที่ทำให้เรายิ้มได้ ทำให้เราหัวใจพองโตเหมือนคนทั่วไปอยู่บ้าง