กระทู้นี้เราหวังว่าจะมีสักคนที่เข้าใจนะคะและคิดว่าถ้าคนที่เป็นแฟนทหารเข้ามาอ่านคงจะเข้าใจ เรามีแฟนเป็นทหารค่ะคบกันมาเกือบ4ปี เขาสอบติดทหารพอดีเขาเข้าไปเรียนได้เกือบ3เดือนแล้วค่ะ ใน รร ทหารเขาก็ห้ามใช้โทรศัพท์ ช่วงแรกที่เขาเข้าไปเราทรมานจนแทบขาดใจคือไม่ได้เวอร์นะคะปกติเราเจอกันทุกวันได้ยินเสียงกันทุกวันแต่วันนึงอยู่ๆก็ต้องมาห่างกันแถมไม่รู้ความเคลื่อนไหวอะไรเลยหน้าก็ไม่เห็นเสียงก็ไม่ได้ยินเหมือนตัดขาดทุกอย่าง ช่วงแรกๆมันนานมากค่ะกว่าจะทำใจได้เราต้องรับและทนกับอะไรหลายๆอย่าง จากการที่เคยไปไหนมาไหนโดยมีเค้าอยู่ข้างๆตลอดตอนนี้เราก็ต้องไปคนเดียวทำอะไรคนเดียว ต้องทนกดดันกับสภาพแวดล้อมรอบข้าง ทนเห็นคนอื่นไปไหนมาไหนกับแฟน เราต้องทนกับอะไรหลายๆอย่างเหมือนกันนะคะทั้งที่เราอยู่ข้างนอกสามารถทำอะไรก็ได้แต่กลับไม่ชินเลยกับการที่ไม่มีเขา เรากลัวการที่เราไม่ได้เจอกันและไม่ได้คุยกันจะทำให้เขาลืมเรา เราพยายามทำทุกอย่างให้เขา เราเขียนจดหมายไปหาส่งอัลบั้มรูปไปให้ ไว้ให้เขาเปิดดูเมื่อยามคิดถึงกัน เพื่อที่จะได้ไม่ลืมกัน เรากลัวเขาจะชินกับชีวิตที่ไม่มีเราซึ่งเขาย้ำเตือนเราเสมอว่าให้รอเขานะอย่าพึ่งไปมีใครให้รอเขาก่อน เราก็รออย่างซื่อสัตย์แต่แล้ววันนึงเรื่องที่เรากลัวมากที่สุดทันก็เกิดขึ้น พอเขามีอิสระได้ใช้โทรศัพท์ เขาก็ไม่โทรหาเราเลยซึ่งเราก็น้อยใจโทรไปเขาไม่รับแล้วอยู่ๆเขาก็บอกเราว่าไม่อยากคุยกับเราเขาเบื่อเหมือนรู้สึกชินกับการอยู่คนเดียวไปแล้ว นี่หรอผลลัพธ์ของคนรอ เราชาและล้าไปทั้งตัวเลยค่ะตั้งหลักไม่ได้ขอวิธีรักษาใจตัวเองหน่อยได้ไหมคะมันเจ็บจริงๆนะคะกับการตั้งหน้าตั้งตารอแล้วต้องมาได้ยินคำนี้ 😭ควรจะทำใจยังไงดี