บ้านผมมีธุรกิจส่วนตัวคือค้าขาย แต่พ่อแม่ผมก็ไม่ได้บังคับคือให้เรียนในสิ่งที่ชอบ แต่ลูกพี่ลูกน้องผมอายุมากกว่าผมประมาณ 10 ปี เป็น ผญ เวลาเจอผมก็บอกให้ผมเรียนบริหารเพื่อที่จะได้กลับมาค้าขายที่บ้านต่อ แล้วบอกให้ผมเรียนราชภัฎแถวบ้านด้วย เขาบอกว่าเรียนใกล้ๆนี่แหละ ยังไงจบมาก็ต้องมาทำงานที่บ้านอยุแล้ว ซึ่งผมไม่เรียนผมไม่ชอบ ผมไปเรียนอย่างอื่น ที่มหาลัยดังแห่งหนึ่ง เวลาผมเจอเขาเขาก็ว่าผมว่าทำไมไม่เรียนตามที่บอก เรียนไปก็ไม่ได้ไปทำงานนั้นหรอก ที่บ้านก็มีงาน เสียเวลา ยังไงก็ต้องกลับมาขายของอยุดี เปลี่ยนไปเรียนบริหารเลยนะ แล้วเขาก็ชักสีหน้าใส่ผมด้วยความไม่พอใจ แล้วผมคิดในใจว่าเขาเกี่ยวอะไรด้วย มายุ่งอะไรกับครอบครัวผม ผมคุยกับแม่แล้วว่า ในอนาคตผมมีทางเลือกหลายทาง ไม่จำเป็นว่าต้องกลับมาขายของต่อ แม่ก็บอกว่าถ้าผมชอบแล้วมีความสุขกับมันแม่ก็โอเค ทีนี่พอผมเรียนไปก็เกิดความคิดว่าอยากเรียนต่อต่างประเทศ มันเป็นความฝันของผมคือผมอยากจะเรียนให้สูงที่สุด อยากไปหาประสบการณ์ ไปฝึกภาษา มีมุมมองที่กว้างขึ้น ทำให้ตนเองก้าวหน้าขึ้นด้วยแล้วแม่ก็สนับสนุนด้วย ผมก็คุยกับแม่เรื่องเตรียมต่อสอบโทเฟล ก็มีญาติอีกคนเดินเข้ามาแทรกแล้วก็พูดว่า ไม่ต้องแล่ว จะไปทำไม เรียนเอาแค่นี้แหละ เรียนต่อก็ไม่ได้ใช้อะไร ยังไงก็กลับมาขายของเหมือนเดิม คือปกติผมเห็นคนอื่นเวลาเขาจะไปเรียนต่อญาติๆก็ต้องยินดีไม่ใช่หรอครับ แต่ทำไมผมเป็นแบบนี้ ผมเจ็บใจกับคำพูดมาก อยากจะบอกกับเขาว่า ไม่ใช่เรื่องของตนเองก็ไม่ควรมายุ่ง ก็จะผิดใจกันอีก