เรื่องมีอยู่ว่า  เราได้พาแฟนเรามาอยู่ที่บ้านครอบครัวเรา ซึ่งครอบครัวเราไม่มีอะไรที่จะสู้ครอบครัวของแล้วได้เลย ไม่ว่าจะเป็น สถานะทางการเงินและความสะดวกสบายต่างๆ แฟนเราเคยอยู่อย่างสุขสบาย มีเสื้อผ้าสวยๆใส่ มีแอร์เย็นๆนอน มีรถยนต์มีคนขับให้ด้วยเวลาอยากไปไหน ถ้าเรียกรามภาษาชาวบ้านก็ประมาณว่าคุณหนูเลยละ แต่แล้ววันนีงคุณหนูก็ต้องอับ ต้องมาอยู่กับยาจกอย่างเรา ฐานะบ้านเราไม่รวยแต่ก็ไม่ได้จน บ้านใช้ชีวิตสบายๆ ขับมอเตอร์ไซด์ ตากแดด นอนเปิดพัดลม ทำงานจนมือด้าน แต่ก็ไม่ได้อดอยาก แต่ด้วยความไม่สะดวกสบายของบ้านเราสภาพแวดล้อมของบ้านเราทำให้แฟนเราอึดอัด จนแฟนเราเริ่มทนไม่ไหวและเราก็ทนเห็นแฟนเป็นแบบนี้ไม่ได้เราจึงตัดสินใจอกกไปอยู่ข้างนอกกัน เราได้ไปเช่าหออยู่กัน ซึ่งทำให้ฆ่าใช้จ่ายเพิ่มขึ้นมากและทำให้เราสองคนเกิดการเป็นหนี้ แต่เราก็ไม่รู้จะทำยังไงเพราะว่าเราออกมาอยู่ข้างนอกกันมันก็ได้พักผ่อนเต็มที่ไม่ต้องคอยทำงานบ้านให้คนที่นอนอยู่กันเฉยๆเรารู้สึกชอบมากที่ได้นอนแอร์เย็นๆ แต่อยู่มาวันนึงความสุขเหล่านั้นก็ต้องหายไปเพราะว่าเราไม่มีเงินจะใช้จ่ายกันแล้วเราเลยจวนตัวหันกับเข้าหาบ้านและหละงจากนั้นเราก็ได้รับข่าวว่าเราต้องไปรับช่วงต่อกิจการค้าขายของครอบครัวและเราต้องไปฝึกการทำกิจการซึ่งมันเหนื่อยและหนักมากใะนทำให้เราสองคนไม่มีเวลาผักผ่อยและทำให้เราและแฟนต่างหงุดหงิดใส่กัน จนแฟนเราได้เอ่ยคำหนึ่งคำออกมาว่า"ชีวิตลำบาก"ออกมา มันทำให้ใจเราปวดไปหมด ใจนึงเราก็คิดว่าทำไมต้องพูดแบบนี้เราเจ็บปวดรู้มั้ยเพราะถ้าเราไม่ช่วยกันเราจะมีเงินกันได้ยังไงและถ้าไม่มีคนช่วยเราจะทำคนเดียวได้มั้ย แต่อีกใจนึงเราก็อยากให้เขาสุขสบายเหมือนเดิม เราควรแก้ปัญหานี้ยังไงดี???