หากคุณคิดว่าตัวเองมีความเป็นไปได้ที่จะเป็นโรคซึมเศร้า ให้ไปหาหมอเลยค่ะ โรงพยาบาลใกล้บ้าน ไม่ต้องกลัว ไม่ต้องอาย
อย่างของเราเดินไปที่ โรงพยาบาลใกล้บ้าน

1.ไปที่จุดประชาสัมพันธ์ เค้าก็จะถามว่าเป็นอะไรมา อาการของเรา คือ นอนไม่หลับมา 2 เดือนแล้ว เค้าก็จะให้บัตรคิวแล้วไปยื่นหน่วยคัดกรองสิทธิ ขั้นตอนพวกนี้ไม่ยุ่งยาก พอคัดกรองเสร็จปุ๊บ สิทธิของเราเป็นสิทธิประกันสังคม ไม่ต้องจ่ายตัง เค้าก็จะให้ใบเอาไปยื่นหน้าห้องหมอ ตามที่เขาระบุ

2.พอเรามาตามห้องที่เขาระบุ ทุกๆคนคงจะเคยดูหนังมาแล้วใช่ไหมคะ ว่าพยาบาลต้องจับเรามัดมือ ลากเข้าห้องมืด ลืมภาพนั้นไปค่ะ ห้องนี้หรือส่วนนี้ถึงต่อให้คุณพูดไม่รู้เรื่องเค้าก็ไม่ตะคอกคุณ วันที่เราไปทุกคนที่มา หยิบบัตรคิวแล้วยื่นผิดเกือบทุกคน พยาบาลเค้าไม่ดุ ไม่ตะคอกค่ะ เค้าบอกดีๆทุกคน วางใจได้ ไม่ต้องกลัว

3.พอตรวจวัดความดัน ชั่งน้ำหนัก ก็เข้ามาข้างในก่อนพบหมอ ก็มีซักประวัติเป็นยังไง อาการเป็นยังไง นอนไม่หลับแบบไหน มีเครียดเรื่องอะไรไหม เล่าให้ฟังหน่อย ประมาณนี้ เพื่อที่เค้าจะส่งประวัติไปให้หมอ ขั้นตอนนี้ พูดไปเลยนะคะ บอกเขาไปให้หมดว่าเราเครียดเรื่องอะไร อยากให้เขาช่วยอะไร ไม่ต้องอาย ไม่ต้องกลัว ตอนที่เราไปครั้งแรกตอนซักประวัติเรานั่งร้องไห้ ตัวเกร็งพูดสิ่งที่อัดอั้นมาหมดเลยค่ะ พอเล่าหมดปุ๊บเค้าก็ให้นั่งรอพบหมอ

4.ตอนพบหมอ หมอก็ถามเป็นยังไงบ้าง ก็ถามเหมือนที่ซักประวัตินั่นแหละค่ะ เราก็พูดๆๆๆ พูดทุกอย่าง พูดไปหมดเลยทุกอย่างที่พูดแล้วคิดว่าคนอื่นจะไม่ฟัง เราก็พูดหมดเลย

5.สุดท้ายหมอก็บอกว่าเรามีภาวะซึมเศร้า ก็ให้ยามาทาน และย้ำว่าต้องทานทุกวันห้ามขาด ห้ามหยุดยาเอง

6.แล้วก็กลับบ้านกินยา ใช้ชีวิตตามปกติ ถึงวันนัดก็ไปพบหมอ


อาการที่เราคิดว่าต้องไปหาหมอคือ เรานอนไม่หลับมา 2 เดือน สิ่งที่เราทำคือ ดื่มเบียร์ หรือไม่ก็ซื้อยาทิฟฟี่มากิน (ไม่แนะนำให้ทำตามนะคะ) จนเมื่อมีข่าว เชสเตอร์ฆ่าตัวตาย แล้วเพจและสื่อต่างๆให้ความสนใจกับเรื่องนี้ ตอนแรกเราก็ถามๆเพื่อน ว่า เออนอนไม่หลับเครียด ก็จะมีหลายๆคนพูดประมาณนี้

1.ฉันก็เป็น มันเป็นเรื่องปกติ ไม่มีไรหรอก อย่าคิดมาก อย่าไปคิดว่าตัวเองเป็นดิ ถ้าคิดว่าเป็นมันก็เป็น
2.ลองไปวัดดูไหม ไปไหว้พระฟังธรรม ทำจิตใจให้สงบ เดี๋ยวก็นอนหลับ
3.อันนี้เป็นคำพูดจากครอบครัวเราเอง แค่นี้ก็ร้องไห้ ไม่เข้มแข็งแล้วจะทำอะไรต่อไปได้ คนอื่นเขาก็อดทนกันมาได้ทำไมถึงทำไม่ได้
4.ตั้งแต่เด็กจนโต เราถูกเปรียบเทียบกับลูกคนอื่นมาตลอด ว่าไม่เรียบร้อยเหมือนลูกบ้านนั้น สอบไม่ติดหมอเหมือนลูกบ้านนี้ เป็นต้น
4.1เราโตมากับโทรทัศน์เครื่องนึง พออายุได้ 7 ขวบ พ่อแม่ก็ไปทำงาน เราอยู่บ้านคนเดียวกับโทรทัศน์ ไม่มีเพื่อน เพราะแม่ไม่ให้ออกไปเล่นนอกบ้าน
4.2พ่อกับแม่อายุห่างกัน 23 ปี และไม่เคยเล่นกับพ่อแม่

ทุกอย่างมันประดังประเดจนเมื่อวันนึง เราไม่ไหวแล้ว เลยตัดสินใจไปหาหมอให้มันรู้แล้วรู้รอด พอหาปุ๊บ ได้ยามากิน มันดีขึ้น เราไม่ต้องร้องไห้กลับบ้านหลังจากทำงานเสร็จ เราไม่ได้รู้สึกมืดมนเหมือนที่ผ่านมา ตอนนี้กำลังรักษาและเดี๋ยวมันก็หาย เพราะหมอบอกว่า มันหายได้ เราจะสู้ไปด้วยกัน

หากคุณคิดว่ากำลังมีอาการนอนไม่หลับ เพลีย เบื่ออาหาร ลองไปหาหมอดูนะคะ ไม่ต้องกลัวว่าถ้าคุณไม่เป็นหมอจะล้อคุณว่า หวายยยไม่ได้บ้า มาทำไม ไม่ต้องกลัว และโรคนี้ใช้สิทธิประกันสังคมได้ค่ะ ไม่ต้องห่วงว่าจะมีค่าใช้จ่ายเยอะ ไปเลย เราจะสู้ไปด้วยกัน *v*