ขออนุญาติพื้นที่สาธารณะตรงนี้ได้แชร์ประสบการณ์ส่วนตัวนะคะ
อยากทราบว่าเพื่อนๆสู้กับมันมากี่ปีแล้วบ้าง เจ้าตัวร้ายที่ทางการแพทย์เรียกมันว่าโรคซึมเศร้า
หรือ จะเรียกว่า depression, anxiety, bipolar, dysthymia อะไรก็ตาม
เราเรียนจบในระดับการศึกษาที่สูงระดับหนึ่งจากตปท. ภายนอกดูร่าเริงแจ่มใสมากคะ
แต่ข้างในเหมือนแตกเป็นเสี่ยงๆต่อแทบไม่ติดแต่ต้องใส่หน้ากากร่าเริงให้ทางบ้านเห็น ไม่งั้นจะโดนต่อว่าได้ว่า เอาแต่นอน
ทุกวันนี้หางานอยู่ หาไม่ได้สักที ที่บ้านกดดัน กดดันที่สุดคงเป็นพ่อแม่ เขารู้คะว่าเราเป็นและทานยาตั้งแต่ตอนอยู่ตปท
เป็นเนื่องจากอะไรก็ไม่ทราบ สมมุติฐานของหมอจากหลายที่คือเราโดนพ่อกดดัน ถูกใช้คำพูดรุนแรงมากแต่เด็ก (emotion abuse)
ส่วนอีกหมอบอกว่าเราเรียนหนักและกระเทือนจิตใจเนื่องจากคุณยายเสีย ตอนนี้กินยามาก็จะสี่ปีแล้ว
คนในไม่เข้าใจ คิดว่าเราไม่เอาไหน อ่อนแอ วันๆเอาแต่นอน (คือยานอนหลับแรงมาก เราพูดตามตรง เราไม่สามารถทำอะไรได้เลย
สะลึมสะลือตอนกลางวัน นอนไม่หลับนอนตอนกลางคืน นอนไม่พอทุกวัน ลดยาไม่ได้ เคยลองแล้ว หมอให้กลับไปกินโดสสูงเหมือนเดิม
พ่อลงทุนกับเราไปเยอะด้านการศึกษาแต่หาเงินจุนเจือบ้านไม่ได้ เราอยากตายทุกวันแต่ดึงสติไว้ว่าเป็นสิ่งที่ไม่ควรทำ
ทุกวันจะโดนด่า ด่าได้ตั้งแต่เรื่องเล็กๆมากๆ เค้าอยากให้เราหาย (ตอนแรกแอบดีใจว่าเค้าห่วงเรา) คำพูดนึงทำเราซึ้งเลยคือ
"เป็นแบบนี้แล้วจะไปทำมาหากินได้ยังไง" เราไม่อยากทำอะไร แต่เราต้องหาเรื่องออกไปไหว้พระทำบุญ หัดขับรถ สอนพิเศษ etc. เพื่อให้เค้าไม่ด่าเรา
ทรมานมากๆๆ คนนอกไม่เข้าใจไม่เป็นไร นี่คือคนในครอบครัว คนที่เรารักที่สุด รักมากๆ เราพูดเลย เราตายแทนพวกเขาได้ เราเป็นคนแคร์คนในครอบครัว
ที่สุด วันใดเค้าป่วยเราเสียใจมาก ดูแลเขาข้างเตียงไม่ห่าง ทำให้ทุกอย่าง แต่เวลาเราป่วย เราไม่ต้องการเค้าให้มาดูแลเราข้างเตียงหรอก
ขอแค่ไม่พยายามด่าเรา ซ้ำเติม ทำร้ายจิตใจก็พอ เราว่าเราเข้มแข็งมากที่ผ่านอะไรตั้งแต่เด็กจนเรียนจบสูง (เราจบเอกและโทอีกสองใบจากเมกาเพื่อให้เค้าภูมิใจ) ไม่ออกนอกลู่นอกทางไม่เสียคน รู้ถูกผิดนะคะที่ทำงานหางานตื่นเช้าไม่ได้ ไม่เคยมีอะไรที่เราตั้งใจทำแล้วทำไม่ได้ ยกเว้น การเอาชนะโรคนี้และการทำให้ครอบครัวเข้าใจเราว่าเราพยายามประคองตัวเองให้ถูกต้องอย่างที่สุดแล้วจริงๆ เราไม่รู้จะต้องทำอย่างไรให้เป็นคนที่ดีกว่านี้แล้วคะ