จากการส่งลูกไปเรียนแลกเปลี่ยนที่อเมริกามา1ปี ผมคิดว่า บ้านเราที่มีปัญหาเรื่องการศึกษาน่าจะมาจาก การที่เราเรียนในสิ่งที่ไม่ได้ใช้มากเกินไป
ยกตัวอย่างวิชาแคลคูลัส เด็กม.ปลาย(เกรด11-12) มีเพียงไม่กี่คนที่ต้องเรียนแคลคูลัส และถ้าเรียนก็คือลงเรียนแคลคูลัสอย่างเดียว2เทอม ขณะที่เด็กไทยปีการศึกษานึงเรียนทั้งแคลคุลัส สถิติ ตรีโกณ อนุกรม เซท  

พอเรียนเยอะ ก็เรียนไม่ทัน เรียนไม่ทันก็ต้องไปกวดวิชา รร.กวดวิชายังชอบสอนเกินหลักสูตรเข้าไปอีก จะได้ไปคุยทับเพื่อนที่รร. แล้วเพื่อนที่รร.ก็จะนอยด์ว่าทำไมเราไม่ได้เรียน ก็ต้องมาเรียนกวดวิชา วนเป็นลูปแบบนี้

เรียนไปแล้วก็ไม่ได้ใช้ เพราะเรียนเยอะเกินไป ลืมหมด เรียนอนุกรมมา แต่คำณวนดอกเบี้ยเงินกู้ซื้อบ้านตัวเองไม่ได้เป็นต้น
วิชาที่เฉพาะทางควร เอาไปสอนในมหาวิทยาลัย หรือเป็นวิชาเลือกในม.ปลาย เด็กที่อยากเรียนทางไหน ก็ให้เลือกลงวิชาที่ต้องใช้คะแนนเพื่อเอาไปเข้าเรียนในคณะนั้นๆ ไม่ใช่เรียนเยอะไปหมดแล้วไม่ได้ใช้

เวลาที่เหลือเอาไปเน้นเรื่องภาษาดีกว่า เด็กที่จบม.ปลายมาทุกคนควรพูดอ่านเขียนได้2ภาษาเป็นอย่างน้อย อย่างน้อยก็คือสามารถดูหนังsound track ได้โดยไม่ต้องอ่าน subtitle

ที่สำคัญเด็กควรได้ทำกิจกรรม ได้เรียนรู้การใช้ชีวิต เช่นบ่ายๆไปทำงานpart timeตามห้างร้านต่างๆ หรือไปเล่นกีฬา ไม่ใช่ไปเรียนพิเศษจนหัวบวมแบบทุกวันนี้