ตอนนั้นพึ่งเข้ามหาลัยใหม่ๆ อายุประมาน 18-19 ที่ฮิตช่วงนั้นก็ Hi 5 MSN 555555555นานโคดดดดดดด แล้วเราก็ได้รู้จักกับเพื่อนต่างมหาลัยคนนึง
ช่วงแรกเราคุยกับผ่านช่องทางพวกนี้ หลังๆก็โทรศัพท์หากัน ต่อมาก็มีแบบเปิดกล้องคุยกัน อารมณ์ประมานว่าเป็นแฟนกันเลย
ตอนนั้นเราก็ยังเด็กเนอะ มีความสุขดีกับการที่เลิกเรียนแล้วก็ได้คุยกันเป็นแบบนี้อยู่นานเลยโดยที่ไม่ได้เจอกัน
จนเวลาผ่านไป เราจำไม่ได้ว่าเราหายจากชีวิตกันไปตอนไหน ภาพตัดมาที่ตอนนี้ เราอายุ28ปีแล้ว
จู่ๆ ก็มีเฟสบุคคนนึงแอดมา ซึ่งไม่มีเพื่อนร่วมกัน และชื่อเราก็ไม่คุ้นเลย แต่หน้าในโปรไฟล์คุ้นมาก เลยเข้าไปดู เราก็อึ้งงงงง
งง ตกใจ อะไรเยอะแยะเลย บอกความรู้สึกไม่ถูก มันยังอึนๆอยู่  แล้วเราก็ทักเค้าไปว่า หวัดดี ...ใช่มั้ย
เจอเฟสเราได้ไง เป็นไงบ้างสบายดีมั้ย เหมือนเราถามตามมารยาทอ่ะ แต่ที่เค้าตอบกลับมา คือแบบว่าเหมือนเราคุ้นเคยเคยกันมาก ลักษณะการคุย ความขี้อ้อน หรืออะไรก็ตามมันเหมือนเดิมทุกอย่าง แต่กลับกลายเป็นเราที่ไม่คุ้นชินกับปฏิกริยานั้นเลย
เค้าถามเราว่าดีใจมั้ยที่ได้กลับมาคุยกันอีก เราบอกไม่ถูกอ่ะ เหมือนเราไม่ได้รุ้สึกแบบตอนเด็กแล้วอ่ะ
แล้วเค้าก็บอกว่าตอนนี้ก็โตแล้วนะ ไม่ใช่เด็กๆ พร้อมที่จะทำอะไรๆที่มันชัดเจนแล้ว ลองเริ่มกันใหม่มั้ย
เราก็อึ้งไปพักนึง แล้วก็เนียนๆไปว่า ลองดู แต่เราไม่ได้รุ้สึกตื่นเต้นวูบวาบเลย ไม่รุ้สึกเหมือนผีเสื้อเป็นร้อยๆตัวบินอยู่ในท้อง
เราไม่ชอบความรักแบบเด็กๆอีกแล้ว ที่ต้องอยู่ห่างกันแล้วโทรคุยกันอะไรแบบนี้
แต่ใจนึงก็อยากลองให้โอกาสเค้า เพราะเราเองก็ไม่ได้มีใคร
ถ้าเป็นคุณ จะทำไงคะ