กระทู้นี้ผมเคยโพสต์มาแล้วแต่อยากระบายอีก คือผมเรียนปริญญาโท ไม่จบ เพราะแพ้ความรู้สึกตนเอง กดดันตัวเอง อาจารย์บอกให้ทำงาน assure model ให้เขียนมาสิบสองหน้า ทีแรกผมก็พยายามทำแต่คุยกับอาจารย์ อาจารย์บอกว่าทำผิด ผมก็เข้าใจและพร้อมกลับไปแก้ไข พอผมบอกผมกลับแก้ไขเพื่อนร่วมงานก็บอกเดี๋ยวก็ทำผิดอีกหรอก (คือดูถูกกันมากเลอะ) งานที่สองคือให้ออกไปแปลงานอ่าน มีคนบอกต้องพรีเซนท์ให้ได้สิบห้านาที แล้วทีนี้มันบอกให้ผมออกไปพูดแปดนาที ผมพูดได้ไม่ถึง ผมทำได้แค่นี้ เขาก็มาต่อว่าผม คืออยากได้คะแนนเยอะแงะ เขาสอบตกได้เกรดน้อยมาเยอะละ เขาก็เลยซีเรียส เลยเอาความเครียดมาลงที่เราอย่างงี้มันใ่เหรอ พูดจาดูถูกกดันเราสารพัด พูดยังกะเจ้านายออกคำสั่งลูกน้อง สุดท้ายงานสิบสองหน้านั้น เขาทำคนเดียวหมด เพราะเขาคิดว่างานผมมันห่วยแตรกกกกกกกกก!  ท้ายข้อสอบถามเขาบอกว่าคิดว่าตัวเองควรได้เกรดใด ผมตอบไปเลยว่าเกรดบี เพราะมันเป็นเกรดขั้นต่ำที่ควรได้ เพราะ นศ. จะจบได้ รับปริญญาบัตรต้องได้เกรดสามขึ้น ผมเลยขอเกรดบี สุดท้าย ผมสอบผ่าน เขาสอบตก งานนี้มันเป็นงานคู่ครับ ผมทำงานกลุ่มผมไม่เคยมีปัญหากับใคร เพื่อนของเขาก็เขียนข้อความในกลุ่มไลน์ เหมือนแบบไม่ให้ผมเข้ามาเกี่ยวข้อง ทำตัวโคตรกร่าง ครั้งก่อนผมเล่นเป็นเด็กมีปัญหากับเพื่อนอีกกลุ่มนึงคือเราคุยกันแล้วให้ผมเป็นเด็กถามเยอะ นางคนนี้ก็ด่าผมแรงเลยว่าผมเป็นเด็กมีปัญหา งานครั้งล่าสุด นางก็เขียนข้อความแบบว่า(เอาวะเล่าซักที) แบบว่าอย่าทำตัวมีปัญหาเพราะต้องการเรียนจบด้วยกัน เราร้ดีอยู่ว่าใครไม่ช่วยทำงานกลุ่มผมยังไม่ได้บอกเลย คู่เพื่อนผมไม่ช่วยทำงาน ผมแค่บอกว่าผมขอไม่เอาคะแนนเก็บก็เท่านั้น สองนางก็นินทาผมกับเพื่อนในห้องคนอื่นๆเสียๆหาย ผมสังเกตุได้ ปฏิกริยาของผมกับเพื่อนคนอื่นๆเริ่มเปลี่ยนไป เพราะีมือของนางสองตน คือใส่ไฟ นินทาเก่ง ซึ่งผมไม่ถนัด ไม่ใช่ผมไม่ทนนะ ผมทน เรียนต่อไป ผมรู้สึกกดดันกะเนื้อหาวิชาที่เรียนก็ว่ายากแล้ว ผมเรียนสาขาการสอนภาษาอังกฤษ ต้องมากดดันกับความรู้สึกคนกับความรู้สึกตัวเองอีกว่าพรีเซนท์ครั้งต่อๆไป ต้องทำให้ได้ เพราะกลัวเสียหน้า ถ้าทำไม่ได้ขึ้นมาเดี๋ยวอีกสองตัวนั้นมันจะหัวเราะเยาะเย้ย สุดท้ายผมเลยตัดสินใจลาออก ตอนนั้นก็คิดหลายๆอย่างว่าที่ๆเรียนอยู่นั้นไม่โอเค ความรู้ที่สอนมันไม่ค่อยนำไปใช้ได้ ไม่ค่อยเกิดประโยชน์ เรียนไปก็ไม่ได้ใบประกอบ แต่กลับมาคิดทีหลัง อย่างน้อย จบๆไปได้วุฒิปริญญาโทก็ยังดี คือรู้สึกเสียดายมาก ผมดูเป็นคนโรคจิตเสียดายกับสิ่งที่ตัวเองตัดสินใจลงไป คุณไม่เป็นผม ณ วินาทีนั้น คุณคงไม่เข้าใจหรอก ผมเสียดายเงินที่คุณแม่จ่ายไป เฮ้อออ สุดท้ายชีวิก็น่าอนาถมาทำงาน telesale ทำๆไปทุกวันหูกฌพัง ทนๆไปเพื่อเงิน ถ้าเทียบโอนได้แบบไม่เสียังก็คงดี ผมไม่ชอบเลย ผมเป็นคนเฮฮาตลกนะ ผมอยากให้คนอื่นฮาเองเพราะัวผมทำให้ฮา ไม่ใช่คนอื่นมาพูดเกริ่นนำให้ผมเป็นตัวตลกเหมือนถูกประจาน สังคมที่ทำงานก็เหมือนกัน