ขอเล่าก่อนค่ะ ตอนเราเรียนมอห้า เราเป็นมะเร็งอันนึง แล้วต้องให้คีโม ซึ่งตอนนั้นเราโทรมมากและผมร่วง ความรู้สึกเราแย่มาก ด้วยความเป็นผู้หญิงเราก็อายไม่กล้าเจอเพื่อนๆ ครอบครัววางแผนจะให้เราลาออกเพราะหยุดเรียนนานแต่โรงเรียนให้เรียนต่อ เรากลับมาเรียนโดยการใส่หมวกไหมพรม จำได้ว่าเพื่อนๆหลีกหนีเรา เพื่อนที่เคยอยู่ด้วยกัน ก็แยกออกจับกลุ่ม เรารู้ว่าโดนนินทาตลอด เสียใจมากที่เกิดเรื่องแย่ๆ แต่ยังนึกถึงความสุขของมื้อเช้ากับครอบครัวที่บ้าน ความอบอุ่นจากครอบครัวหลังเลิกเรียน แล้วคือเรามักโดนแกล้ง เพื่อนดึงหมวกไป แล้วหัวเราก็ไม่อยากให้ใครมาเห็น ขนาดเราเองยังไม่อยากเห็น ไม่กล้าให้พ่อแม่เห็นด้วย แต่เราก็ชินไปเองเพราะเพื่อนดูรังเกียจเรา แต่นั้นก็ถือว่าผ่านมาแล้ว ตอนนี้เรากำลังเปลี่ยนสังคมใหม่ ชีวิตใหม่ โดยไม่อยากให้ใครรูว่าหัวเราไม่สวย (ขอใช้คำว่าไม่สวยนะคะ) มันมีผมแหละ บางที่ก็แหว่งๆ แต่จากสภาพหัวไม่ควรเปิดโชว์  เราอยากหาวิธีปิดหัวโดยที่คนไม่สนใจ เห็นเป็นแฟชันมากกว่า บางครั้งไปกินข้าวนอกบ้าน คนเค้าทำเป็นไม่สนใจเรา เรารู้สึกดีมาก แต่ส่วนใหญ่ คนชอบมอง มองแล้วผ่านไปก็ดี มองแล้วซุบซิบไม่โอเค

ขอโทษนะคะบ่นยาว แต่อยากให้รูว่าเราไม่อยากให้ใครรู้ว่าเราเป็น จริงๆก็ถือว่าหายแล้ว แค่ต้องกินยาอยู่ แต่สภาพหัวยังไม่โอเค จริงๆหน้าก็แย่ ดำคล้ำโทรม แต่ก็ทำตัวสดใสยิ้มแย้มหาเพื่อนเผื่อจะเจอคนที่เค้าไม่รังเกียจเรา