คือเราเป็นเด็กทำกิจกรรมมาตลอด จน ม.6 ต้องอ่านหนังสือ ขออ. แต่แกก็ดึงไว้แบบไม่ให้ไป อ่าน เราเลยแอนตี้กิจกรรมไป ยอมรับว่าเต้นแล้วมีความสุขดี แต่การทำให้แม่ภูมิใจเราว่ามันมีความสุขมากกว่า เราเลยขอทำให้แม่ จนสอบติดในมหาลัยชื่อดัง ตามที่หวัง  เราก็ปฏิเสธกิจกรรมมาตลอด ไม่อยากทำ จนมาถึงหลีด แบบคณะเรา ผช. น้อยมากกกกกก พี่ๆเลยให้ไปซ้อมหลีด ด้วยความที่เราเป็นเด็กกิจกรรม เรามั่นใจมากว่าเราเต้นดี แต่เป็นก็ได้ไม่เป็นก็ได้ พอเริ่มชินกับการเรียน ในมหาลัยแล้ว เราก็แบบ เออลองกลับมาทำอะไรที่มีความสุขบ้าง. แต่ผลสรุปคือพี่ปีสุง บรีฟให้ปี2เกทับน้องมา คัดหลัด แล้วแบบเพื่อนบางคนมาด้วยความหวัง มาด้วยความอยากเป็น แต่เราเฉยๆๆ อ่ะ ได้ก็ได้ไม่ได้ก็ไม่ได้ ในใจลึกๆๆ ก็แบบได้แน่ๆๆ ก่อนวันคัดจริงพี่เขาก็เครียดมากๆๆๆๆ ซ้อมหนักมาก เราแบบอึดอัดเลยยกมือว่าจะไม่เป็นไม่มาคัดวัน พน. พี่เขาก็บอกว่าเราเต้นดีให้มาด้วย สรุปคือพอวันจริง เขาไม่ได้ดูความสามารถ ความตั้งใจ เราควรน้อยใจไหม คือแบบดรีกรีกูพุ่งมาก แต่เอิ่มกูไม่ได้เพราะหน้าตา เพื่อนบางคนเต้นดีมาก แต่... เขาไม่เอา คือบางคนอยากเป็นมากแต่ไม่ได้คัดปล่อยโหหหหหหห. ออกมาเราสงสารมากกกกก ส่วนเรารุ้สึกเจ็บใจแบบเหมือนถุกด่าว่าอับปะรัก แล้วคนที่ถูกคัดก็ยกมือไม่อยากเป็น5555 น่าขรรมห์ม่ะ ถ้าอย่างนี้แนะนำพี่ปีสุงบงมาเลือกเองตั้งแต่แรกดีกว่า ไม่ค้องให้เรามานั่งคัด นั่งซ้อม ให้ความหวังคนอื่นหลอกเด็กเสียความรุ้สึก มากกกกกกก มากจริงๆๆๆ ขนาดเรา50/50 เรายังรู้สึกแย่เลย ที่แบย เออกูตั้งใจทำ เพราะกูให้ใจพี่ปี2 เดี้ยวโดนปีสูง-หัว แต่ดูปีสูงดิ ทำแบบนี้ไม่อยากเรียกว่าพี่เลย ถ้าใครเขามาอ่าน คิดว่าตัวเองเก่งเจ๋งแต่น่าตาไม่ดี ก้อย่างหลวมตัวแบบเรา มันจะรู้สึกแย่มากๆๆๆ แล้วตะแอนตี้ต่อไปอีกกกกก เห้อ เสียความรู้สึก มาบ่นให้ฟัง อย่าด่าผมแรงผมอค่รุ้สึก น้อยใจ แต่พูดกับใครไม่ได้ จริงๆๆ ซึมไปเลยดีไหม. คือแบบว่าคนที่ตั้งใจแต่ไม่ได้ อาจคิดว่าทำได้ไม่ดี แต่กูเนี่ยทำดีแต่ไม่ได้ หมายความว่าไง หน้า ยอมรับ และสอนให้โลกนี้รุ้ว่า น่าตา มาก่อนฝีมือ จบ...