อ่านหน่อยนะ มันอาจจะดูไร้สาระ แต่มันก็เป็นความทรงจำที่เราคิดว่าคงลืมมันไม่ได้ เราอายุ 25 ย่าง 26 แล้วค่ะ คบกับแฟนกันมาได้ 9 เดือน แฟนอายุน้อยกว่าค่ะ เขาดีกับเรามาตลอดนะ โอนตังค์มาให้ใช้ทุกเดือนถึงจะไม่เยอะแต่เขาก็พยายามให้ ซื้อของให้วันวาเลนไทม์ ซื้อแหวนทองให้ เพื่อที่จะแสดงออกกับพ่อแม่เราว่าเขาดูแลเราได้ ถึงบางคำพูดเขาจะแรงเผลอใช้กูตลอดและใช้แต่อารมณ์แต่เขาก็พยายามอดทนกับเรามาก เพราะเราเอาแต่ใจ ไม่มีเวลาให้ ไม่ค่อยใส่ใจเขา ตลอดเวลาที่เราคบกัน เคยไปเที่ยวด้วยกันสองคนแค่ครั้งเดียว นอกนั้นแม่จะให้หลานไปด้วยทุกครั้ง  คุยโทรศัพท์ก็คุยกันน้อยลง ถึงขั้นต้องแอบคุย เพราะพ่อกับแม่ไม่ชอบแฟนเราคนนี้ค่ะ  เราคบกับแฟนคนนี้เรามีปากเสียงกับแม่ตลอด เพราะพ่อกับแม่ไม่ชอบ พ่อกับแม่ใช้เลิกกันค่ะ เคยจะจบความสัมพันธ์กันหลายครั้งแล้ว แต่เรายื้อมาจนถึงวันนี้ แฟนเราก็รู้ค่ะว่าพ่อแม่เราไม่ชอบเขา ( ผู้ชายคนนี้เป็นแฟนคนแรกของเรานะคะ )จนมาถึงวันเกิดเขา เราก็เข้าไปอวยพรในเฟสในช่วงเช้า พอช่วงเย็นเขาโทรมาบอกเราว่า วันสำคัญของเขาทำได้แค่นี้หรอ วันเกิดทำไมไม่คิดจะโทรมา ไม่ได้ต้องการสิ่งของอะไร แค่ขอไปเที่ยวด้วยกันในวันเกิด (เพราะแม่เราไม่อนุญาต)เคยใส่ใจรึเปล่า จะเป็นแฟนกันไปทำไม ได้แต่คุยโทรศัพท์ บ้านอยู่ใกล้กันแค่นี้ ว่าเราแคร์มากเกินไป ไม่แคร์ความรู้สึกเขาเลย เรายอมรับค่ะเรื่องนี้เขาบอกเลิกเราค่ะในวันเกิดเขา นี่คงจะเป็นของขวัญชิ้นใหญ่ที่เจ็บปวดกันทั้งสองฝ่ายหรือเป็นเราเจ็บแค่ฝ่ายเดียว ที่พิมพ์ไปเนื้อเรื่องอาจจะไม่ครบเพราะมันเยอะนะคะ  ขอบคุณนะคะที่เข้ามาอ่าน