เราอายุ19ปี พึ่งจบม.6 เเต่ติดมหาลัยเเห่งหนึ่งในภาคอีสาน
เราเลยตัดสินใจบอกเเฟนก่อน เเล้วบอกพ่อเเม่พี่สาว ตอนเเรก เเม่ก็ทำใจลำบาก เพราะยังเสียใจกับเราอยู่
เรารู้สึกผิดมาก เราเลยกราบขอโทษเเม่ จนช่วงหลังๆมาทุกอย่างดีขึ้น ทั้งพ่อเเม่ฝ่ายเราเเละฝ่ายเเฟน ยอมรับ เเต่สิ่งสำคัญคือเขาอยากให้หนูกับเเฟนเรียนมหาลัยเเห่งนี้ เป็นนานาชาติค่ะ เเบบเรียนภาษา ตอนเเรกคือที่เรารู้ว่าท้อง เราเลยรีบสมัครเรียนรามเสาร์อาทิตย์เอา
เเต่พอมาทีหลังเหมือนผู้ใหญ่เขาอยากให้เราเรียนมหาลัยเเห่งนี้มากกว่าๆ ค่าเทอมห็40000+ต่อเทอม ค่าที่อยู่อีก ค่ากินอยู่ เรายังต้องขอเเม่ เราเครียดค่ะก็เริ่มคิดๆมาตั้งเเต่เเรกเเล้วว่าไม่อยากมาเเต่เพื่อความสบายใจของผู้ใหญ่เราเลมาเรียน เรามาอยู่มหาลัยเเห่งนี้ เราอยู่หอนอกกับเเฟนเอาค่ะ
***ลืมบอกไปว่าเรามีโรคประจำตัวด้วยค่ะ โรคไทรอยด์บกพร่อง*** เเล้วประเด็นคือ ต้องไปหาหมอบ่อยขึ้น 3อาทิตย์ครั้ง บวกกับ**ต้องไปหาหมอฝากครรภ์อีกค่ะ*** บางคนคงอ่านมาเเล้วคิดว่า ทำไมก็ไม่ยากอะไร เเต่ไม่เลยค่ะ บ้านเราอยู่โคราช ต้องกลับไปหาหมอโคราช ตอนนี้กำลังทำเรื่องย้ายไปรพเเถวมหาลัย มันฟังดูง่ายนะค่ะ เเต่ไม่เลย เพราะเรามาอยู่มหาลัยเเห่งนี้ เราไม่มีความสุขเลยค่ะ เราไม่มีเพื่อน เราเข้ากับใครก็ไม่ค่อยได้ จะมีคุยได้ไม่กี่คน
สังคมที่นี่ก็จะเเรงๆหน่อยเพราะนานาชาติเเต่ก็ไม่เท่าไหร่ค่ะ ถ้าถามว่าชอบไหม ไม่ชอบเลยค่ะ เราไปเรียนก็ต้องนั่งหน้าคนเดียวบางที เพราะเราไม่สนิทกับใคร เหมือนเขาสนิทกันมาอยู่เเล้วค่ะ เเล้วบางทีงานการบ้านที่อาจารย์สั่งเราก็ไม่รู้จะพึ่งใครได้ เราเคยลองทักไปเพื่อให้ช่วยเรื่องงาน เเต่เค้าก็ดีบอกรายละเอียดเเต่สุดท้ายก็ส่งไม่ได้เพราะไม่ได้เข้าเรียน นี่ก็เป็นส่วนหนึ่งทำให้เราอยากกลับไปอยู่ที่โคราช เเล้วเรียนราม อีกอย่างนะค่ะ คือ เราขาดบ่อย เพราะต้องลาไปหาหมอ ขาดไปหาหมอก็ต้องมีเอกสาร เพื่อให้อาจารย์ดู เเต่บางทีก็ไม่อยากมีเอกสารวุ่นวาย ก็กลายเป็นเหมือนคนขาดบ่อย เราเลยกลับมาคิดกับตัวเองว่า เราอยากเรียนราม เเล้วให้เราทำค่ะ เราอยากปลูกผักเเล้ว ทำร้านอาหารออร์เเกนนิค เราเเค่คิดนะค่ะ วันนี้เสียใจนั่งร้องไห้กับตัวเอง ถ้าเราเลือกที่จะคุยกับผู้มหญ่เรื่องนี้ เพื่อเขาจะเข้าใจเรา ทำไมเราไม่พูด ตอนนี้เราไม่อยากไปเรียนเลยค่ะ ไปเรียนเเล้วไม่มีความสุข ไม่รุ้จักใคร อีกอย่างเราท้องอยู่ เรามีอาการเเพ้ท้องบางที เราทรมานมาก เเถมมหาลัยต้องมีให้เข้าร่วมชมรมเราก็เข้าไป เเต่ทำไรไม่ได้ เพราะทั้งให้วิ่ง ยกของหนัก เราทรมานค่ะที่ต้องอยู่ในสภาพเเบบนี้ทเเล้วเราทั้งท้อง เเล้วมีโรคประจำตัวเเล้วต้องไปหาหมอ ต้องขาดบ่อย เเล้วต้องขาดพร้อมกับเเฟนด้วย เนื่องจากเเฟยเราต้องพาเรามหาหมอทุกครั้ง เราอดทนค่ะ เเต่นี่ไม่ใช่สิ่งที่เรามีความสุขเลย เราจะทำไงดี??? พ่อเเม่เราเขาก็ให้กำลังใจเราตลอดเเหละค่ะ เราก็ได้เเต่บอกโอเครอบางทีระบายความรุ้สึกไปในเฟสบุ๊ค พ่อเเม่เห็นก็โทรมา เราไม่อยากให้พ่อเเม่คิดมาก ตอนนี้เราอยากระบายมากๆ เพื่อนที่นี่ก็คุยไม่ได้ เรียนก็ไม่มีความสุขกับที่นี่ ถ้าวันหนึ่งเราเรียนไปๆเเล้วต้องซิ่ว เเล้วค่าใช้จ่ายที่ผ่านมา เราสงสารพ่อเเม่มาก ที่ต้องมีลูกที่ท้อง เเล้วยังเรียนไม่ได้ ค่าเทอมที่เเพง หลายๆเรื่องทำให้เราเครียดมากตอนนี้ น้องไห้อยากกลับบ้าน อยากไปหาพ่อเเม่ อยากทำสิ่งที่ตัวเองสบายใจ