ใครเคยรู้สึกอย่างนี้บ้าง
ไปซื้อรถโครงการรถคันแรก ลดราคาแสนนึง โดยไม่ได้มีความจำเป็นต้องใช้งาน แต่อยากจะได้สิทธิ์กะเขาบ้าง
ทุกวันที่หนึ่ง เงินเดือนออก 15000บาท ต้องจ่ายค่าผ่อนรถทันที หนึ่งหมื่นบาท เหลือกินเดือนละห้าพัน
ค่าเช่าบ้านสองพัน ที่เหลือเป็นค่าข้าววันละร้อย สรุป เหลือเงินสามพันตั้งแต่ต้นเดือน ชีวิตเหมือนติดคุกมาก
ความรู้สึกที่เรากำเงินแบงค์พันสิบใบ ไปจ่ายหน้าเคาเตอร์ ความรู้สึกเหมือนโดนปล้น แต่ก็ทำไงได้เราทำตัวเอง
ได้แต่ก้มหน้ารับกรรมที่ยิ่งลักษณฺ์ไม่ได้ก่อ เราก่อเอง
งานนี้ไม่โทษทักษิณ หรือ ยิ่งลักษณ์ แต่โทษที่ตัวเอง เห่อตามกระแส รถคันแรก ลดราคาแสนนึง
จนกระทั่งงวดสุดท้ายที่ผ่อน
กำเงินหมื่นนึงไป จ่ายงวดสุดท้าย จำได้ว่า เวลาเดินออกมาจากBankหลังจากจ่ายค่างวดเสร็จ
ยืนอยู่หน้าประตูธนาคาร แล้วชูมือขึ้นเหนือหัว พร้อมกับเปล่งเสียง โอ้วววว  เย้.......อ้าาาาาาา
อิสระภาพ เหมือน เดินออกจากประตูคุก

ใครเคยมีความรุ้สึกแบบนี้บ้าง

[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ด่าได้ ห้ามคอมเม้นสุภาพ หรือจะนัดต่อยกันหลังธนาคารก็ได้ จะไม่ต่อยสวนเลย

ปัจจุบัน รถคันแรกนี้จอดอยู่ที่บ้าน หกปีผ่านไป วิ่งไปแล้ว หนึ่งหมื่นโล ส่วนใหญ่จอดคลุมผ้าไว้
นี้คือตัวอย่างรถใช้น้อย ถ้าใครอยากดูรถให้ทำตามspoil จะให้เข้าไปดู