เราไม่เข้าใจกับคนประเภทนี้เลย เรารู้จักคนๆ นึง เป็นพี่สาวรู้จักกันที่ทำงานเก่า
เราเป็นคนเฮฮา เพื่อนมี สังคมมี และก็ไม่ได้เดือนร้อนและรู้สึกตัวเองกำลังขาดอะไร

ใช้ชีวิตปกติ บนโลกความจริงบ้าง โซเชี่ยลบ้าง แน่นอนว่าการมีพี่สาวที่คุยกันผ่านโซเชียลคนนึง
ที่หลังจากเขาออกจากที่ทำงานไป เราสองคนก็คุยกันตลอด เขาก็ดูคุยสนุกดี ทักทายคุยกันตลอด
จนเรารู้สึกว่า ก็ดีเหมือนกันนะ นอกจาก พี่คนนี้ และครอบครัว เพื่อนสนิท คบไว้อีกคนก็ไม่เสียหาย
ด้วยความที่เขาโตกว่าเรา เผื่อมีอะไรดีๆ ประสบการ์ณดีๆ มาแบ่งปันกัน เมาท์มอย เฮฮา

เหมือนภาพที่เขาสร้างให้เราเห็นตอนคุยกันผ่านโซเชียล ..
มีวันนึงหลังจากที่เขาออกงานไปนานมาก ก็คุยกันมาตลอด จนเขานัดเราไปเดินเล่นสยาม
ภาพที่คิดเออ คุยกันในโซเชียล คอลไลน์ มาตลอด ได้คุยกันตัวจริงๆ คงเมาท์แบบเมามันกันมากเนอะ

แต่เปล่าวเลย ทั้งๆ ที่เรามี Topic ที่คุยกันทิ้งเอาไว้หลายเรื่องมาก แต่แปลก เรากลับไม่คุยหรือคุยผ่านๆ
เขาก็ก้มหน้าก้มตาเล่นแต่มือถือ คุยกับใครก็ไม่รู้ ทั้ง คอลไลน์ ตอบแชท เหมือนเราเป็นอากาศที่คอยติดตามตัว
ก็แอบเฟล์หน่อยๆ เดินเลือกเสื้อผ้าไป ก็คุยแต่ไลน์ ส่งให้คนในไลน์ดู แล้วก็หันมาถามเรานิดหน่อย
ขึ้นรถกลับก็คอลไลน์ ตอบแชท ส่งๆ บลาาาา ฯ จนเราแบบเวลาเขาพูดมาคำ เราก็ยิ้มแห้งๆ  
เราก็แอบคิดว่าถ้าทำแบบนี้ แล้วสบายใจแบบนี้ ทำไมไม่มาคนเดียว ให้คนในโซเชียลช่วยเลือก เป็นเพื่อนคุย ไม่ดีกว่าหรอ?
คือถามว่าเราซีเรียสมั้ย? ในเมื่อเป็นแบบนี้ โอกาสหน้าก็ทำให้เราตัดสินได้ดีขึ้น

ไม่ได้แปลว่าเราไม่มีสังคมของเรานะ เรามี โลกส่วนตัวของเราก็มี แต่ต้องแยกแยะมั้ย? ว่าเวลานี้ คุณทำอะไร อยู่กับใคร?
สุดท้ายเราก็ได้ พี่เขาก็คงต้องกลับไปสู่สภาพเดิมอีกไม่นาน ตรงที่ไม่มีมิตรภาพที่ยั่งยืนสำหรับที่เขา ถ้ายังเป็นแบบนี้ ..