สวัสดีเพื่อนๆทุกคนคะ เราจะมาเล่าเรื่องที่ไม่น่าเชื่อว่าจะเกิดขึ้นจริงๆกับเรา

  เมื่อวันก่อนเพื่อนคนนึง มันยืมปากกาหมึกซึมแพงมากด้วย เราก็ให้ยืมมันก็ไม่ได้ขอเราดีๆนะ มันก็ประมาณว่ากำหมัดชกที่แขนเราจนกว่าจะให้ เวลาไถตังค์ก็เหมือนกันเราก็ให้ไปอะ คือเจ็บตัว เราก็บอกอ.หลายครั้งแล้ว แต่ทุกอย่างกลับเหมือนเดิมเลยเลิกฟ้องไป พ่อแม่ท่านก็งานยุ้งไม่อยากไปกวน พอเราให้ยืมมันก็ใชแล้วไม่คืน  พอมาอีกวันเรานึกได้ว่ามันยังไม่คืนเลยไปทวง มันบอกว่าเป็นของมัน เราก็เดือดเลย แต่ตั้งสติบอกมันดีๆว่านั่นองเราเองยืมไปเมื่อวาน มันตอบว่า เจอใต้โต๊ะของมันก็เป็นของมัน
เรา: ยืมอะยืมได้ทำตัวแบบนี้เราไม่ชอบ จะเอาก็เอาไป (เราทำหน้าไม่พอใจและกลับไปนั่งที่)   .....(ใจจริงเรากลัวเพื่อนโกรธนะ ไม่เคยทำและพูดประชดใส่ใครแบบนี้เลย)
มัน: อะๆ เอาไปคืนมันดิ (มันพูดกับเพื่อนที่นั่งข้างเรา)
เพื่อน: อะ มันคืนแล้ว (เพื่อนก็ส่งมาที่โต๊ะเรา)
เรา: ของมันไม่ใช่เหรอ เอาไปดิ เจอนิไม่มีเจ้าของ ก็เอาไป (เราก็โมโหอะนะ เก็บกดมานาน ก็พูดไปอย่างนิ่งเงียบ พยายามกลั้นอารมณ์) (คือในใจก็หวิวๆ กลัวเพื่อนโกรธมากๆเลย ยิ่งคนนี้แล้วไม่อยากจะให้มันโกรธเราเลย มันออกจะนักเลงหน่อยๆ)
.
.
.
มันก็เงียบ เราก็เงียบ เพื่อนทั้งห้องก็เงียบ เพื่อนไม่เคยเห็นเราเป็นแบบนี้มาก่อนไง   ทั้งคาบเช้าเราเงียบไม่ทักมันก่อน(กลัวว่ามันโกรธ) การบ้านทำไม่ถูกก็ช่างมันไม่สน เราลอบมองมันก็เห็นว่ามันมองอยู๋หลายครั้งเราเลยทำเป็นมองโน้นมองนีเป็นการเนียน  

พอพักเที่ยง พอดีโดนปล่อยช้า ข้าวที่ยังขายก็มีน้อย ไม่พอจำนวนคนแน่ๆ เราก็ลองไปต่อแถวดู ด้วยความที่กลัวเพื่อนเลยเดินห่างๆ ทำเป็นไม่เห็นไม่รู้จัก แต่พะเอิ๊น(บังเอิญ) เราได้คิวคนสุดท้าย และยืนต่อจากมัน เราก็ ห่างๆอะนะ......ก็เราเห็นข้าวมันน้อยลงๆทุกที เราก็นะชอบแต่งนิยายก็นึกถึงพล็อตที่ว่า ข้าวเหลืออยู่จานเดียวแล้วพระเอกก็ยอมสละให้นางเอกไรงี้ ก็คิดว่าจะเอามาเข้านิยายเรา ก็คิดๆเล่นๆนะ ถ้าชีวิตจริงมันมีก็คงไม่ใช่กับคนที่อยู่ตรงหน้าเราแน่

แต่ดั๊นน เหลือจานสุดท้ายที่คิวมัน คือ เราก็ เออมันคงให้หรอก คงโกรธเราที่พูดแบบนั้นไปอยู่แน่ เราที่เห็นว่าเป็นอย่างนั้นเลย เดินออกไป
มันก็จับที่แขนเราดึงเรากลับไป
ไอเราก็หื้อ เมิงจะทำไรคะ 555 ก็พูดได้แค่ในใจอะนะ ก็อึ้งๆกันไป

มัน: กุจะ-ไม่-ตามใจ กุจ่ายตังค์แล้ว แต่กุไม่อยากกิน เมิงช่วยกินแทนก็แล้วกัน
เรา: ก็กินเองดิ (ก็เราไม่ใช่นางเอกนิ555)  (เราก็สะบัดแขนแล้วเดินออกมา ก็นะเมื่อเช้ามันมาสาย คงตื่นสายแน่ และก็คงไม่ได้กินข้าวมาด้วย)

เราก็เดินออกจากโรงอาหาร โดยมีหลายสายตาจับจ่องเพราะเรื่องเื่อกี้พูดกันเบาที่ไหนละ เราก็ทำเป็นไม่สานใจ แต่ใจในใจคือ อ๊างงงงงงงงง อยากจะบ้าตาย

และพอเข้าเรียน
เพื่อน1: เมิงหาไรกินยังคะเพื่อน  
เรา: น้ำชา
เพื่อน1: ไม่หิว?
เรา: หิวดิ แต่กุไม่กล้ากินนิหว่า เล่นพูดดังแบบนั้น
เพื่อน2: มันก็ไม่ได้กินนะเมิง พอเมิงไป มันก็เดินออกไปอีกทาง ทำหน้าเหมือนจะร้องวะ ฮ่าๆๆ

เราก็ห้ะ ว่าใหม่ดิ (ก็ไม่ได้พูดไปหรอก)  ก็มันโมโหเรารึเปล่า แฮะๆ กลัวมันโกรธนะตอนนั้น ว่าแต่ทำไมมันถึงไม่กินวะ (ก็ได้แต่คิดในใจ)
เรา: เหรอ แล้วไง (ก็พูดแบบไม่ได้สนใจ ถ้าเป็นเราก่อนหน้านี้คงไม่มีเรื่องแบบนี้แน่
เพื่อนๆก็เงียบเมื่อได้ยินคำพูดเรา  เราก็ เฮ้ยกุพูดอะไรผิดไปวะ เงียบกันจัง

มัน: ..... <<<<<<< มองมาที่เราตลอดคาบเรียนช่วงบ่าย
เรา:.....<<<<<< เราก็ทำเป็นไม่สนไม่แคร์

พอตอนเย็น เราก็ทำเวรห้องปกติ ทั้งกลุ่มมี8คน แต่เราทำมาคนเดียวประจำ ก็ไม่ได้หวังให้คนอื่นกลับมาช่วยทำหรอก
มัน: เป็นเวร? (มันถามเรา)
เรา:.....(เราก็เงียบ ไม่ตอบ)
มัน: กุช่วยม่ะ (นิเราไม่ด้ตอบไปทีนะ)
เรา:.......(ก็เงียบ ไม่กล้าตอบ ก็กลัวมันจะแกล้งเทขยะที่เราเก็บ แฮร่ๆ มองโลกในแง่-สุดๆ)

พอเราเงียบมันก็เดินไปหยิบไม้กวาดมากวาด โกย เก็บ ปิดหน้าต่าง โดยที่เราไม่ได้ขยับสักแอะนึง
มัน: กุ ขอโทษ (มันว่าเบาๆ พลางทำเสียท้อๆ)  (เราก็ ช่วยด้วย ผีหลอกกกกกกกกกในใจๆ) เราก็ทำเป็นไม่สนแล้วเดินไปที่ประตูทำท่าจะเปิด
.
มัน: อย่าเพิ่องไป (มันก็คว้าแขนเราอีกครั้ง) กุขอโทษ ทุกเรื่องเลย ให้ทำไงก็ได้ แต่..เมิงอย่าเป็นแบบนี้ดิ กลับไปเป็นเหมือนเดิม
เรา: อยากให้เป็นแบบเดิมแบบไหนละ แบบที่ว่า เป็นทาสเหรอ  (ว่าไปแบบไม่มีความร็สึก โดยไม่ได้หันกลับไปหามันด้วย มันก็กระอุกกระอักนิดหน่อยเพราะเราไม่เคยแบบนี้)
มัน: ไม่ใช่ (มันกอดเราจากด้านหลัง เอาแขนมาสวมกอดที่เอว) แค่คนเดิม กุขอโทษ อย่าเป็นแบบนีดิ กุกลัว (คือมันกอดเราและก็ร้องออกมาเบาๆ)
เรา: เมิงพูดจริงอะ (เราไม่อยากเชื่อไง)
มัน: อืม กุไม่อยากให้เมิงโกรธ (พูดทั้งที่ยังกอดเรา)   (เราก็ เฮ้ย มากอดทำไม จะปล่อยได้ยัง
เรา: ปล่อยกุได้ยัง (ปล่อยเสร็จ จะวิ่งให้สุดแรงเกิด)
มัน: ปล่อยก็หนีอีก ตอบกุมาก่อน (มันไม่ปล่อยอะ รู้สึกหน้าแตกกัความคิดเมื่อกี้ไป)
เราก็เงียบ ยืนนิ่งไม่พูดอะไร
มัน: กุผิดเอง กุ กุ กุ มันเชี้ย(ฉ) เป รต อับ ปรี โซ กุผิด กุไม่ดี แต่กุสัญญา กุไม่ทำแล้ว
เราก็เงียบ ได้ยินมันด่าตัวเองก็รู้สึกดีขึ้นมานิดนึงที่มันรู้ตัว
มัน: นะ ดีกันนะ

เรา: ก็ ..........ไม่ กุไม่อยากดีกับนักหรอก
มัน: อ้าว ทำไม
เรา: ก็...กุจะได้เห็นในมุมแบบนี้อีกมั้ยละ น่าเสียดาย น่ารักดีนะวันนี้อะ (ตอนนั้นหวังว่ามันคไม่กระโดดต่อย)
มัน: ก็ ก็เมิงโกรธ
เรา: ใครบอก กกัวเมิงโกรธกุต่างหาก กุก็เลยหลบหน้า แต่เรื่องเมื่อตอนบ่ายกุแกล้ง ตอนนี้ก็ด้วย โทษนะที่ทำให้กลัว
มัน: ด่.ออออ กุตกใจหมด (มันก็ยอมปล่อยเรา)
เรา: มานี้ดิ (เราก็ดึงมันตามมา)
มัน: ไปไหน
เรา: หาไรกินกัน
มัน:มา เดี๋ยวกุเลี้ยง (มันก็ดึงเราไปที่รถมัน มันให้เราซ้อนท้าย เราก็ดีใจด้วยอะนะไม่เคยได้แตพรถมันมาก่อน)
เรา: อืม ไปส่งด้วย (ก็เพื่อนเรามันติดสอบแก้อะ(อีกคนที่คอยอาสาไปส่ง)
มัน: เออ กุไปอยู่แล้ว

มันว่าแล้วพาเราไปกินเค้กของโปรดเรา เค้กช็อกโกแลต หวานไม่เลี่ยน มันกินเค้กวัลนิลา ราดช็อกโกแลต มันไม่ได้ชอบกินของหวานหรอกเราเลยสั่งข้าวร้านข้างๆให้มันตอนที่มันไปจ่ายเงินค่าเค้ก และเราก็ส่งข้าวกล่องให้มัน ข้าวผัดกะเพราหมูสับพริก2เม็ด ไม่มัน ให้มันกินตอนแรกมันก็จะจ่ายคืนให้เรา เราก็ปฏิเสธและขู่ว่าถ้าคืนตังค์(เงิน) จะโกรธ  และมันก็เอากลับไปกินที่บ้านหลังจากส่งเรา  พอถึงบ้านมันก็รายงานมาทางเฟส มีการคุยวิดีโอคอลตอนกินข้าวด้วย  มีการบอกด้วยว่าเดี๋ยวพรุ่งนี้ไปรับ 7โมง (มันตื่นทันเราหรอ)

พ่อแม่ยังถามเลย ว่าคนนี้ใช่คนที่หาเรื่องเรารึเปล่า 555เราก็ว่าอยู่เหมือนกัน ใช่คนที่คอยรังแกเรารึเปล่า

มันก็แล้วแต่ว่าใครจะเชื่อไม่เชื่อ แต่ทุกวันนี้มันดีกับเรานะ อย่างกับแฟนเลย โฮ๊ะๆๆๆ  แต่ไม่ใช่แฟนน่ะ
แท็กห้องผิดก็ขออภัย ที่แท็กว่า แต่งเรื่องสั้น ด้วย เพราะ มันเรื่องคือเรื่องสั้นที่เราจะมาเล่าซึ่งเรายังมีอีกหลายเรื่องที่ไม่น่าเชื่อว่าจะเกิดขึ้น เราไม่ได้แต่ง  แต่ก็แล้วแต่าใครจะเชื่อ