เราจะมาเล่าประสบการณ์สยอง เรื่องจริงที่เราพบเจอ เหตุการณ์ตอนที่เราป่วยแล้วต้องไปนอนพักโรงพยาบาล

     ตอนนั้นเราป่วยเป็นไข้หนัก แบบร่างกายอ่อนเพลียไปหมด ร้อน ๆ หนาว ๆ ปวดหัวมาก แต่เราไม่ยอมไปโรงพยาบาล กินยาพารา แก้ไปก่อน แล้วไปเรียนตามปกติ แต่พอเข้าวันที่ 3 ทีนี้ไม่ไหวของจริง ขยับไปไหนไม่ไหวเลย เริ่มมีจุดแดงเล็ก ๆ ขึ้นตามตัว

    คนงกอย่างเราต้องไปโรงพยาบาลซะแล้ว ไม่ยอมไปเพราะกลัวเสียเงินเนี่ยแหละ เงินหายากนี่เนอะ เราไม่รู้ว่าเราจะป่วยแบบหายเองได้ง่ายๆแค่กินยาแล้วหาย หรือ ว่าป่วยหนักแบบต้องพึ่งหมอ ถ้าหายเองง่ายแล้วจะไปเสียเงินทำไม

     พอไปให้หมอตรวจ หมอบอกว่า เราเป็นไข้เลือดออก ถ้ามาช้าอาจถึงแก่ชีวิตได้ นี่เราเป็นโรคหนักเลยหรือเนี่ย ความเป็นความตายเลย ทีหลังจะเป็นอะไรก็ควรมาหาหมอก่อน ชีวิตสำคัญกว่าเงิน เงินทองมีชีวิตอยู่ก็ยังหาใหม่ได้ ชีวิตมีได้ชีวิตเดียวจบแล้วจบเลย

     ทีนี้นางพยาบาลจับเราไปเปลี่ยนชุด แล้วต้องแก้ผ้าด้วย เขาช่วยเปลี่ยนให้ คือไม่ไหวจริงๆไง เป็นไข้หนักมากทำอะไรไม่ได้ เราก็เขิน ๆ อาย ๆ นางพยาบาลก็หัวเราะคิกคักกับท่าทางของเรา แต่มีนมมีก้นเหมือนกันก็ไม่ได้อะไร แล้วนางพยาบาลก็จับเราฉีดยาที่ก้น

     เราต้องนอนโรงพยาบาลให้น้ำเกลือ โรงพยาบาลเก่า มีกลิ่นแบบโรงพยาบาลที่ทุกคนไปแล้วจะคุ้นเคยน่ะ แบบพวกน้ำยาฆ่าเชื้อและน้ำยาดับกลิ่น ทุกอย่างในห้องดูสีเหลืองไปหมดเพราะผ่านกาลเวลามานาน หลังจากนางพยาบาลมาส่งที่ห้องก็รีบออกจากห้องไป

    คุณแม่มาเยี่ยมและอาสาจะนอนเฝ้าไข้เราด้วย คอยดูแลเราตอนเข้าห้องน้ำ ช่วยเช็คตัว ป้อนข้าวให้ ต้องขอบคุณแม่จริงๆ ถ้าเราอยู่คนเดียวหลายวันคงหลอนตายแน่ๆ เพราะ เป็นโรงพยาบาลใกล้บ้านเอาสะดวกไว้ก่อน

     เรานอนมา 5 คืนแล้ว อาการเริ่มดีขึ้นมาถึงคืนที่ 6 เรื่องเกิดวันสุดท้ายนี้แหละ ตอนกลางคืนเราตื่นมากลางดึก สลึมสะลือ เพิ่งลืมตาขึ้นมา เห็นเลยจะๆ มีนางพยาบาลชะโงกหน้ามาที่เตียงที่เรานอนอยู่ ถ้าเห็นคงจะนึกถึงพยาบาลผีในไซเลนต์ฮิลล์อ่า หนังเรื่องเมืองห่าผี แต่นางต่างออกไป ชุดสะอาดเรียบร้อยขาวหมดจด และ ใบหน้าของนางก็ไม่มีด้วยเรียบไปเลยว่างเปล่า ไม่มีตา จมูก ปาก อะไรทั้งนั้น

     แม่เรานอนหลับอยู่ที่โซฟาแต่ก็ไม่ตื่น เราขยับตัวทำอะไรไม่ได้เลย รู้สึกหวาดกลัวและใจสั่นไปหมด หนีก็ไม่ได้จะร้องก็ไม่ได้ ต้องเห็นเต็มๆตาแบบนี้ เราได้แต่หลับตาปี๋แบบพยายามหลับตาให้แน่นที่สุดไม่กล้ามอง

     เวลาผ่านไปชั่วอึดใจ ทุกอย่างเงียบสงัด เราไม่รู้ความเคลื่อนไหวอะไรเลยในเมื่อหลับตาอยู่ เราค่อยๆลืมตาขึ้น นางก็ยังอยู่ตรงหน้าเหมือนเดิม เราตกใจสุดขีดแต่ก็ยังทำอะไรไม่ได้เหมือนเดิมได้แต่ผวาต่อไป ในขณะที่เราจะหลับตาอีกครั้งเพื่อปกปิดความกลัว นางยื่นมือมาจับสายน้ำเกลือเรา แล้วดึงออก ทีนี้เลือดพุ่งออกมาจากตรงแขนของเราเลย ไม่รู้ว่าทำไมออกมาได้เยอะขนาดนั้น แบบเต็มผ้าห่มบนเตียงเลย อยากจะร้องแต่ทำไม่ได้ กลัวก็กลัว ได้แต่มอง

     บรรยากาศวังเวงมาก มีแสงไฟจากโคมไฟในห้องที่เปิดตลอด ที่ทำให้เห็นหน้านางพยาบาลไร้หน้าอย่างชัดเจน แล้วต่อมาอยู่ๆเราหลุดจากภวังค์ที่เหมือนถูกคุมขังอยู่ เราขยับตัวได้ ทางออกเดียวคือหาคนช่วย เรารีบยื่นมือไปกดปุ่มเรียกนางพยาบาลตรงหัวเตียง ในขณะที่ผีนางพยาบาลยังยืนอยู่ข้างเตียง

     หลังจากที่เรากดแล้ว ผีนางพยาบาล นางหายไป ไปอยู่ข้างมุมห้องตรงประตู แล้วนางพยาบาลที่เป็นคนจริง ๆ ก็รีบวิ่งเข้ามา ประตูถูกผลักออกปิดตรงที่ผีนางพยาบาลยืนอยู่พอดี พอประตูพับกลับมา นางก็หายไปแล้ว

"เจอผีนางพยาบาล!!!" เราร่ำร้องแบบเสียสติ
"ไม่มีอะไรหรอกค่ะ ใจเย็นๆค่ะ" นางพยาบาลพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ เพราะคงได้เห็นท่าทางของเราและเลือดที่เต็มเตียง

     แม่เราตกใจตื่นและเห็นเหตุโกลาหลนี้ด้วย นางพยาบาลผู้มีชีวิตก็ช่วยรีบจัดเปลี่ยนชุด ผ้าห่มให้เรา แล้วรีบออกไปทันที

     ค่ำคืนนั้นเป็นคืนสุดท้าย เรานอนไม่หลับทั้งคืน แต่หลังจากนั้นไม่มีเหตุการณ์อะไรแล้ว วันต่อมาเราอาการดีขึ้น เรารู้สึกสบายใจที่ได้ออกจากโรงพยาบาลในวันต่อมา และ ถือคติว่า ฉันจะไม่มาที่นี่อีกแล้วถ้าต้องป่วยหนักแล้วต้องนอนโรงพยาบาล ถ้าหนีได้หนีไปแล้ว

ติดตามพูดคุยเรื่องราวอื่นๆได้ที่นี่
https://www.facebook.com/Thanatiphorn-1712326089057715/?ref=aymt_homepage_panel
ธนติภรณ์