สมมุติว่าถ้าเรารู้ตัวว่าป่วยแล้วในอนาคต(อาจจะอีกซัก1ปี)ต้องกลับไปนอนติดเตียง ช่วยเหลือหรือหาเลี้ยงตัวเองไม่ได้ โอเคในช่วงที่ยังเดินหรือทำงานได้เราจะใช้ชีวิตให้คุ้มค่า มีความสุข บอกรักคนที่เรารัก
ไม่เบียดเบียนใคร และทำประโยชน์แก่ส่วนรวม "แต่"ถ้าเวลาที่เราต้องอ่อนแอมันจะมาถึงแล้ว เวลาที่เราต้องไปรพ.อาทิตย์ละ2วัน ไปนอนติดเตียงเป็นอาทิตย์ๆบ้าง กินอาหารลำบาก เป็นภาระคนอื่น คนที่เรารักต้องมาห่วงและสงสารเรา ไปฟังหมอพูดแต่คำเดิมๆที่ว่า"อาการแย่ลงนะครับ รักษาตามอาการนะครับ ตาอาจจะสูญเสียการมองเห็นนะครับ"ทำนองนี้อีก เพื่อนๆจะเลือกอะไรครับระหว่าง
1.ก็ทนเลี้ยงไข้ รักษาตามอาการ ดูร่างกายตัวเองถดถอยและอ่อนแอไปเรื่อยๆ ดูคนที่เรารักต้องมานั่งข้างๆเตียงเรา พูดง่ายๆว่าไม่หายแต่กว่าจะตายได้ก็ทรมานอีกหลายปี
2.หาทางจบปัญหาที่กล่าวมาข้างต้นแบบง่ายๆและยั่งยืน ไม่ต้องมานอนติดเตียงแล้วกลับมาเป็นแบบนี้อีก คนที่เรารักอาจเสียใจแค่แวบเดียวแต่ไม่ต้องมาดูเราทรมานอีกเลย
#ส่วนตัวผมอยากเลือกวิธีที่2 เพราะบอกเลยว่าการที่เรารักษาโรคที่ไม่มีทางหาย มีแต่ทรงกับทรุด ค่อยทรมานไปเรื่อยๆ และเห็นคนที่เรารักต้องมาเสียใจกับอาการป่วยของเรา มันทำให้เราคนป่วยทรมานกายและใจมาก และสำหรับผม การลาโลกไปไม่ไช่การจบ แต่เป็นการเริ่มใหม่ เราจะได้ไม่ต้องมาทรมานๆแบบนี้ไปรื่อยๆ
#สุดท้ายขอความเห็นและทางเลือกของเพื่อนๆด้วยครับ ขอบคุณครับ