หลังจากที่เราเคยเล่าเรื่องประสบการณ์ความฝันที่เกี่ยวกับนางรำไปเมื่อปีที่แล้ว ตอนนี้เธอก็ไม่เคยมาเข้าฝันให้เราได้เห็นอีก แต่หลังจากที่เรากลับมาจากหนองคาย หอพักเราอยู่แถวราม เช้ามาเราก็ไปเที่ยวตลาดนัดขวัญเรียมกลับมาห้องก็ยังไม่มีอะไรเกิดขึ้น จนเวลาล่วงเลยไป วันที่ 4 เราตกใจตื่นขึ้นมาเพราะความฝันของเราเอง ที่มันแปลกเอามากๆ เราฝันว่า เรานั่งรถเมล์ไปตลาดน้ำขวัญเรียม เราลงจากรถเมล์มาฝั่งตรงข้ามวัดบางเพ็งใต้ตอนนั้นในฝันเป็นช่วงเย็น เราเดินขึ้นสะพานลอยและเดินเข้าตลาดไป สภาพตลาดน้ำขวัญเรียมเหมือนกับในสมัยก่อนไม่มีผิดที่เรามักจะเห็นตามละครย้อนยุค ชาวบ้านที่เห็นในฝันจะนุ่งโจงห่มแถบกันหมด พายเรือขายสินค้ากัน เราก็ได้เดินเที่ยวตลาด จนไปถึงพิพิธภัณฑ์แห่งหนึ่ง คล้ายจวนผู้ว่าในสมัยก่อนที่มีลายฉลุไม้ เราก็เดินเข้าไปภายในโถงชั้นล่างตกแต่งแบบร่วมสมัย ผู้คนมากมายที่อยู่โถงชั้นล่างแต่งชุดขาวกันหมด มีหญิงชราชุดขาวยืนอยู่บริเวณนั้นเอ่ยปากบอกเราว่า " ที่นี่ใกล้ปิดแล้วนะลูก เย็นแล้ว " เราก็ตอบหญิงชราไปว่า " หนูขออยู่อีกแปปนึงนะคะ " เราก็เดินชมจนทั่วแล้ว เราเลยถามหญิงชราไปว่า " ชั้นบนขึ้นไปดูได้ไหมคะ " หญิงชราไม่ได้ตอบอะไรเราเอาแต่หลบหน้าหลบตา เราเลยถือวิสาสะขึ้นไป เสียงบันไดไม้ดังลั่นตลอดเวลาที่ก้าวขาขึ้นไปชั้นบน ห้องโถงชั้นบนตกแต่งเรียบง่ายแต่โบราณ เรายืนอยู่บริเวณห้องโถงซึ่งจะแบ่งเป็นเล็กๆ ตามหน้าต่างประดับไปด้วยตาข่ายดอกไม้สด (ไม่ทราบจริงๆว่าเรียกว่าอะไร) มีหญิงสาวนุ่งผ้าซิ่นเกล้ามวยผมนั่งร้อยมาลัยดอกไม้สด สุดห้องโถงมีม่านสีขาวกั้นฉากเหมือนห้องเล็กๆ เราเดินเข้าไป หลังฉากกั้นมีรูปภาพขาวดำขนาดใหญ่แขวนอยู่ เป็นภาพของหญิงสาวชุดไทยนางนึง หน้ารูปมีโต๊ะวางบายศรี ธูปเทียน และของบูชาต่างๆไว้สำหรับบูชาภาพของหญิงสาวชุดไทย ถัดมาหน้าโต๊ะบูชามีเด็กผู้ชายน่าจะอายุราวๆขวบนึงได้ ใส่กำไลข้อมือและข้อเท้า มีแผ่นทองปิดกลางหัวและมีผ้าสีทองห่มกายผืนเดียว เราเห็นเด็กน้อยน่ารักนอนอยู่ เราก็เข้าไปเล่นเด็กชายก็หัวเราะ กรี๊ดกร๊าด จู่ๆมีพระธุดงค์จีวรสีน้ำตาลเข้มน่าจะ 45-55 ปี บอกเราว่า " ที่นี่ปิดแล้ว ออกไปเร็วโยม ออกไป แล้วโยมอย่ากลับมาที่นี่อีก " พอได้ยินเราก็ตกใจรีบวิ่งออกไป พอเราวิ่งออกมาข้างนอก บริเวณรอบๆกลายเป็นป่า พิพิธภัณฑ์ที่เห็นว่าสวยกลับกลายเป็นบ้านร้าง มีสายสิญจน์ล้อมบ้านร้างแต่สายสิญจน์เปื่อยขาด แต่ข้างหน้ามีสายสิญจน์ล้อมอีกที เราเห็นผู้หญิงวิ่งตามออกมาแต่ไม่เห็นหญิงชรา เรามุดลอดสายสิญจน์ผ่านออกไป ผู้หญิงที่วิ่งตามเรามาพอโดนสายสิญจน์ก็พากันกรีดร้องอย่างเจ็บปวดและร่างของเธอโดนแผดเผา เราเห็นตัวเราเองโดนเผาด้วยเช่นกัน ร่างที่เรามุดรอดออกมาเจอกับชายชราชุดขาวบอกกับเราว่า " หนูเข้าไปที่นั่นทำไมลูก บ้านนี้เคยมีคนฆ่ากันตาย ป่ะกลับบ้าน เดี๋ยวตาพาหนูกลับนะ " เรื่องนี้จบแล้วนะคะ เราขอเวลาหาไดอารี่เราก่อน มีอีกที่ยังไม่ได้เขียนลง